“Η πόλη της Αθήνας περιέχει την ιστορία των ανθρώπων της”, γράφει η Μαρία Πανούτσου

1984 – Δεύτερη Παραγωγή του θεάτρου Τομή,  ‘Η Πόλη’ της Λούλας Αναγνωστάκη.

Όλη η προετοιμασία έγινε στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου της Αθήνας, με τηνσυμπαράσταση και το ενδιαφέρον της τότε Αντιδημάρχου, Ελένης Δωρή. Για 8 μήνες -στο δεύτερο όροφο- ο χώρος αυτός μας φιλοξένησε,  άκουγε και εμπέδωνε τη διδασκαλία. Από  τα μεγάλα παράθυρα βλέπαμε την κίνηση στο δρόμο της Ακαδημίας.

Οι γαζίες,  η Λούλα και ο Μανώλης.

Αρχίσαμε Φθινόπωρο και φτάσαμε τις ζέστες  της Άνοιξης. Οι γαζίες μύριζαν όταν τελειώναμε την προετοιμασία και ετοιμαζόμασταν για την πρώτη παρουσίαση  του έργου στο ισόγειο του  Πνευματικού Κέντρου. Η Λούλα Αναγνωστάκη  ήταν στην πρώτη αυτή παρουσίαση.  Ξεκινήσαμε 5 ηθοποιοί.  Νίκος  Διαμαντής, Άννα Λάζου,  Βασίλης Βλάχος, Μαρία Πανούτσου, Δέσποινα Δεμερτζή, Κίμων Γεράρδος. Μείναμε τέσσερεις. Άννα,  Κίμων,  Βασίλης,  Μαρία. Από την περίοδο  αυτή εκτός από τις πρόβες τις επεισοδιακές με τους ηθοποιούς, πραγματικά δημιουργικές, άλλοτε εφιαλτικά κουραστικές, άλλοτε αποκαρδιωτικές,  άλλοτε με αίσθηση  βαθειάς πληρότητας  και πάντα με ‘παρουσία’,  στο μυαλό μου  έχει γαζωθεί -θυμάμαι- η έντονη μυρωδιά από  τις γαζίες.

Θυμάμαι, επίσης, την ημέρα της παρουσίασης τα σχόλια των δικών μας ανθρώπων του θεάτρου, τα λόγια της Λούλας.

Και τα σκαλιά του Πνευματικού κέντρου είχαν ξεχωριστή θέση στη μνήμη μου. Ήταν η ξεκούρασή μας  όταν καθόμασταν αργά μετά την πρόβα και  μιλάγαμε για  όσα πετύχαμε ή δεν πετύχαμε  εκείνη την ημέρα,  ενώ ακούγονταν ο θόρυβος της ‘Πόλης’.

Κάτω από  το Πνευματικό Κέντρο ήταν το Θεατρικό Μουσείο, με Διευθυντή τότε τον συγγραφέα Μανόλη Κορρέ. Κάθε πρωί, πριν ανέβω για την πρόβα, περνούσα από το Θεατρικό Μουσείο  που ήταν ακριβώς από κάτω  και εκεί ήταν το γραφείο του και του έλεγα μια καλημέρα  και αν  είχε  και εκείνος λίγο χρόνο,  λέγαμε τα θεατρικά νέα και τα σχολιάζαμε.

 Ένας άνθρωπος που με  πίστεψε  και με βοήθησε στα πρώτα μου βήματα.  Γιατί ακόμα και τη δεκαετία του ’80,  που η  Αθήνα  έδινε την αίσθηση ότι έχει μέλλον,  παρόλα αυτά, τα σημάδια μιας αντίληψης παρακμιακής  με τις επιθυμητές  ευκολίες,  τη μοντέρνα  ασέβεια, τον βεντετισμό και την δήθεν ευημερία, είχαν αρχίσει να αργοφαίνονται και άνθρωποι με το ηθικό ανάστημα του Μανόλη Κορρέ  ήταν δυσεύρετοι.

(Σημειώσεις,  1998)


[Copyright ©  Μαρία  Σκουλαρίκου-Πανούτσου]

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη