Καθώς το αεροπλάνο μας απομακρύνονταν από τον τόπο της τραγωδίας, όπου σε κλάσματα δευτερολέπτου εξαφάνισε την Χιροσίμα, είχα την αίσθηση ότι διέκρινα, μέσα από τα σύννεφα του εφιαλτικού  μανιταριού, τον Άγιο Πέτρο με ανασκουμπωμένα τα μανίκια των ιματίων του, καταϊδρωμένο και κατάπληκτο, να κάνει υπεράγιες προσπάθειες να φέρει βόλτα τις εκατοντάδες χιλιάδων ανθρώπινων  αθώων ψυχών, που έφτασαν στην πύλη της Επικράτειάς Του.

Δεν αστειεύομαι. Τέτοια εγκλήματα δεν επιδέχονται αστεϊσμών.

Ορκίστηκα ενάντια στη φρίκη της μοχθηρής μου Μοίρας, τώρα που ασφαλώς ο πόλεμος θα τέλειωνε, να έρθω μια μέρα ειρηνικά στον τόπο που με διέταξαν να αφανίσω και να προσκυνήσω, ζητώντας συγχώρεση. Όλη η ανθρωπότητα είχε ανάγκη αυτής της συγχώρεσης.

Αρρώστησα βαριά. Σίγουρα δεν θα έβρισκα ποτέ ξανά τον εαυτό μου και αναπαμό δεν θα ’χα μήτε νεκρός.

Τι και αν δεν ήμουνα εγώ που πάτησε το κουμπί;

Τι και αν πολλοί ρεαλιστές είπαν «Ένα σου και ένα μου. Περλ Χάρμπορ, εσείς, Χιροσίμα και Ναγκασάκι εμείς» και γύρισαν πλευρό στον ύπνο του δικαίου, εφησυχασμένοι που αποδόθηκε «δικαιοσύνη».

Και η βεντέτα προς το παρόν έχει λουφάξει, με τους πρώην αντιπάλους να γίνονται όλο και πιο «πολιτισμένοι», ενώ ο όλεθρος, όπως μαθαίνουμε, συνεχίζεται με τους καρκίνους που θέριεψαν από την ραδιενέργεια που απλώθηκε στη ρημαγμένη νήσο.

Μια τέτοια καταστροφή δεν λογιέται νίκη, το πίστεψα βαθιά.

Οι Μεγάλοι αποφασίζουν πάντα για το αν πρέπει να ζήσουμε ή να πεθάνουμε και εμείς οι στρατιώτες ενεργούμε αντ’ αυτών, εκόντες άκοντες. Πιόνια στο σκάκι της ζωής.

*

Απίστευτη χώρα η Ιαπωνία, μοιάζει με διαστημική. Ο δε Κρανίου Τόπος ένα αξιοθέατο, τεράστιο πάρκο μνήμης πια, με μόνο ελάχιστα συντηρημένα ερείπια για το φαίνεσθαι. Γολγοθάς χωρίς Σταυρούς, γίνεται;

Έσκυψα και φίλησα το χώμα της μαρτυρικής γης και το πότισα με τα δάκρυά μου για να αλαφρώσω την ψυχή μου. Δεν τα κατάφερα. Ποτέ δεν θα τα καταφέρω, παρά την άφεση αμαρτιών των πρώην εχθρών και νυν συμμάχων…

Ανόητο ον ο άνθρωπος, το χειρότερο της πλάσης.

Μπήκα σε ένα απίστευτης ταχύτητας τρένο, ένα shinkansen και με μάτια θολά έβλεπα το τοπίο να τρέχει ανάποδα σαν αστραπή, που μόνο με ένα αεριωθούμενο άντεχε σε σύγκριση.

Χρόνια πριν ο Βερν τα είχε προβλέψει αυτά τα «θηρία». Τον είπαν αιθεροβάμονα και μυθοπλάστη!

Και τι ακόμα δεν έχουν να δουν τα μάτια των κοντινών μας απογόνων!

Βυθισμένος στις μαύρες μου τις σκέψεις, ακούω μια λεπτή φωνούλα να λέει ευγενικά:

«Συγγνώμη κύριε, δε νιώθετε καλά; Τι μπορώ να κάνω για σας;»

Τα έχασα. Το κοριτσάκι αυτό, ή κοπελίτσα, δεν μπορεί να μην ένιωθε ένα αγκάθι στην καρδιά αντικρίζοντας έναν από κείνους που σακάτεψαν τόσο φρικτά τη χώρα της, που σπέρνουν ακόμη τον θάνατο με αρρώστιες ανίατες, που ελλοχεύουν κάπου κοντά, έτοιμες να κτυπήσουν και την ίδια, ακόμη και μετά τόσον καιρό!

Ο άνθρωπος ξεχνά. Θεέ μου, πώς το μπορεί;

Κάθισε δίπλα μου και πιάσαμε μιαν κουβέντα, αμήχανη από τη δική μου πλευρά. Εκείνη άνετη, μου είπε αν ήθελα να μου προσφέρει τις υπηρεσίες της, αφού ήταν ξεναγός και θα την χρειαζόμουν. Δέχτηκα σχεδόν με χαρά.

Στο μυαλό μου ήρθαν σκηνές από κινηματογραφικές ταινίες με γκέισες και φαντασίωσα, ντρέπομαι που το λέω, ακόμη και μια νέα εκδοχή της όπερας Μπατερφλάι του Πουτσίνι, με καλύτερο τέλος.

Ευγενικός λαός.

Ένιωσα τυχερός που γνώριζα ένα πλάσμα που η όλη του αύρα απέπνεε αχνά ένα είδος συγχώρεσης, που το είχα τόση ανάγκη.

Γίναμε φίλοι και πριν καλά-καλά να το καταλάβω, βρέθηκα να είμαι παραληρηματικά ερωτευμένος μαζί της. Είχα όμως το δικαίωμα να αφεθώ στην προοπτική μιας τέτοιας σχέσης;

Δεν είχα. Όχι. ΔΕΝ ΕΙΧΑ.

Διένυα πλέον το τεσσαρακοστό τέταρτο έτος της ηλικίας μου και στο θέμα «έρωτας» ήμουν -έτσι νόμιζα- εξπέρ.

Έλα όμως που η αγάπη  με έκανε να νιώθω ότι ξέπλενε από πάνω μου την ενοχή και να αισθάνομαι αγνός σαν νεαρούλης, ποιος, εγώ που στον τομέα αυτό είχα περγαμηνές για Όσκαρ πρώτου αντρικού ρόλου! Αυτά ως προς το άτομό μου. Για κείνη ήμουν σίγουρος ότι μπορεί και να με σκότωνε αν μάθαινε την αλήθεια, αηδιασμένη για τη σχέση της με τον αιματοβαμμένο εκτελεστή. Δεν θα ’χε δίκιο;

Κάναμε έναν θείο έρωτα. Δεν θα μπορούσα, μέχρι χθες ακόμη, να φανταστώ ότι μια Γιαπωνεζούλα όμορφη σαν ζωγραφιά, θα με έκανε να επιθυμώ διακαώς ν ‘ανεβώ στα ουράνια και να προσκυνήσω τον μικρούλη θεό που μ’ αξίωσε να τη γνωρίσω και να την αγαπήσω τρελά.

Έμοιαζε με παιδούλα, αλλά δεν ήταν. Σ΄ αυτήν τη χώρα η γυναίκα θαρρείς και δεν μεγαλώνει.

Τι παιχνίδι μου έπαιζε η Μοίρα; Καλό;

Το μετάνιωσε μήπως για το άνθος του κακού που φύτεψε πριν λίγο μόλις καιρό στην ψυχή μου;

Μοίρα μοχθηρή

Δέξου το κατηγορώ

Ερωτευμένου…

Θανάτωσα αθώους,

Στρατιώτης ατυχής…

Έγραψα τούτο το τάνκα σε μια κάρτα και την απόθεσα στο μαξιλάρι της πάνω. Θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα έβλεπε περιμένοντάς με να έρθω, να κοιμηθώ μαζί της.

Ήταν μια έμμεση ομολογία μου, της την όφειλα.

Και έφυγα.

Έφυγα σαν κυνηγημένος.

Η μυρωδιά του αίματος τόσων χιλιάδων αθώων δεν θα μ’ εγκατέλειπε ποτέ.

Θα ζούσα στο εξής σαν ένας δραπέτης που άφησε τον Παράδεισο για λόγους πολύ χειρότερους από εκείνον του πανάρχαιου προγόνου!

Οι Ερινύες πια ξεσάλωσαν σε ένα χορό που τύφλα να ’χει ένα τρελό, ξέφρενο  σουίνγκ.

Γι’ αυτό και βάζω ένα, ελπίζω, λυτρωτικό τέλος, σε μια ζωή που δεν έχω δικαίωμα να τη ζήσω.

Ίσως κάποτε το γράμμα μου τούτο βρεθεί.

Άλλοι, λιγότερο ρομαντικοί, θα πουν πως ό,τι έκανα, ήταν καλώς καμωμένο.

Άλλοι πάλι, ότι δεν ήμουν παρά ένας σαλεμένος αυτόχειρας.

Η ηθική έχει περίεργες διαβαθμίσεις στην κλίμακα αξιών της.

Άλλοι είναι ταγμένοι να πατήσουν τις πιο ψηλές της βαθμίδες και άλλοι δεν πάτησαν ποτέ ούτε  καν  το πρώτο της σκαλί.

Μάθετε περισσότερα για τη λογοτεχνική μας δράση εδώ: «Λόγω Γραφής – Ιαπωνική Βεντάλια»