Χιονίζει.

Έξω όλοι γιορτάζουν.

Μέσα εγώ καμαρώνω μια λειψή φάτνη.

Λείπει το αστέρι και οι τρεις μάγοι.

Βρήκα ανάμεσα στα στολίδια

ξεχασμένο

ένα μπουκαλάκι με κολόνια.

Τετράγωνο, όπως το σαγόνι

και η λογική σου.

Ξεβίδωσα το καπάκι και το μύρισα.

Ξεροκατάπια.

Η μυρωδιά είχε μείνει ανέπαφη.

Όπως και ο κάθετος τρόπος που

χειριζόσουν τη ζωή σου,

τη ζωή μου,

τη ζωή μας.

Συνήθισα να κρύβομαι

συνήθισες και εσύ να με χάνεις.

Δεν ξέρω πως επέζησα τόσα χρόνια

κοντά σου.

Ίσως έφταιγε που σε έβλεπα μόνο τα Χριστούγεννα.