Με ένα «δεν ξέρω πόσο σε αγαπώ» γνωρίστηκαν. Με επισκέψεις στην ταβέρνα του κυρ Μανώλη, με βόλτες στις Κυριακάτικες λιακάδες.

Με εφηβικά πείσματα και υποσχέσεις. Εις κόντρα οικογενειών, εποχών, εφηβικών επιπολαιοτήτων. Η αγάπη έβγαλε από μέσα τους μία ωριμότητα πρωτόγνωρη, μία ωρίμανση γρηγορότερη.

Η αγάπη θέλει παραχωρήσεις, πείσματα, νάζια και… Μοσχολιού. Ναι, πάντοτε με ένα «δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ» μπάλωναν κάθε τους μάλωμα, κάθε τους διαπληκτισμό. Και φίλιωναν, καθώς θυμόντουσαν πως οι ώρες αγάπης ήταν πάντοτε περισσότερες από τα δευτερόλεπτα εγωισμού.

Οι καρδιές τους ενώθηκαν με τους στίχους ενός τραγουδιού, που ποτέ δεν τους επέτρεψε να υψώσουν τον εγωισμό τους ψηλότερα από τα παράπονα και τους τσακωμούς.

Με τα χρόνια όμως, έχασαν εκείνη την υπομονή που είχαν στη μεγαλύτερη νιότη τους. Όσο μεγαλώνεις δε συμβιβάζεσαι εύκολα, προσπαθείς απλώς να ρουφήξεις όσα περισσότερα από τη ζωή μπορείς χωρίς εκπτώσεις.

Άρχισαν οι προστριβές να είναι πιο συχνές. Ακόμα και για τα πιο απλά πράγματα, για έναν καφέ, για μία έξοδο, για τη θέση του τραπεζιού στην κουζίνα.

Αχ ναι… Και οι πιο μεγάλες αγάπες βουλιάζουν στη ρουτίνα και χάνονται για μικροπράγματα… Και αυτά τα μικροπράγματα για τα οποία γελούσες, τώρα σου φαντάζουν πελώρια και αξεπέραστα.

Η κατάσταση δεν πήγαινε άλλο. Δεν μπορούσαν πια κάτω από το μανδύα της επιβεβλημένης αγάπης να σκεπάζουν κάθε λάθος, κάθε παράλειψη, κάθε βαρεμάρα.

Και ήρθε εκείνη η ημέρα που οι προσβολές γινόντουσαν βαθύτερες, χάραζαν την ψυχή με το βίαιο περιεχόμενό τους.

-Δε σε αντέχω άλλο πια! Μου έφαγες τα νιάτα μου!

-Εσύ μου έφαγες τα δικά μου! Αρκετή από τη ζωή μου χαράμισα για εσένα!

-Για να μη σου χαραμίσω και τα υπόλοιπα, ας χωρίσουν οι δρόμοι μας!

-Πολύ ευχαρίστως!

Δεν ακουγόταν τίποτα για αρκετή ώρα. Μονάχα η σιωπή, η οποία μπορεί και αυτή να λέει πολλά.

Και ξαφνικά, μία τραγουδιστή φωνή, που ήρθε ως νίκη απέναντι στον εγωισμό, να σιγοτραγουδά: «δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ, δεν ξέρω πόσο σ’ αγαπώ, μέτρο δεν έχει η αγάπη».

Δάκρυα πλημμύρισαν και τα μάτια των δύο που θυμήθηκαν το δρόμο μίας ζωής ολόκληρης, τα εμπόδια, τις χαρές. Όλα αυτά που μπορεί να φαίνονταν ότι τους χώριζαν, αλλά στην πραγματικότητα τους ένωναν περισσότερα.

Δίχως λόγια, αγκαλιάστηκαν ξανά. Ο εγωισμός ηττήθηκε για άλλη μία φορά.