Νιώθω ότι απουσιάζω.
Ο χώρος σου γεμάτος
Και ‘γω πουθενά
Ή στην καλύτερη περίπτωση
Σε κάποια γωνία στολισμένη
Που δεν θέλω.
Κι οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες σου:
Ο Δημήτρης, ένα μωρό, οι φίλες απ’ το κολλέγιο
Και πάλι εσύ στην Αγγλία και ο Φρόυντ
Και πάλι εσύ κι ο Δημήτρης…
Και ΄γω απουσιάζω.
Και να σου δώσω μάλλον δε θα βάλεις…
Δε χωράει, νομίζω.
Δώρα, δωράκια – απουσιάζω.
Και το καπέλο της Laura Ashley
Κι η κορνίζα – δικά σου.
Ίσως εγώ τελικά να είμαι η καρέκλα
-Ξέρεις, η άσπρη κουνιστή πολυθρόνα-
Χρόνια τώρα.
“Ίσως εγώ τελικά να είμαι η καρέκλα
-Ξέρεις, η άσπρη κουνιστή πολυθρόνα-
Χρόνια τώρα”.
Που σ’ αγκαλιάζει κι όμως δεν την πρόσεξες ποτέ…
Τόσο όμορφο μέσα στη θλίψη του, Κατερίνα μου!
Ευχαριστώ πολύ Βάσω μου.