Προ της δίκης:

Κύματα τα χάδια στο πρόσωπό σου, τα δάχτυλά μου έδεσαν τον καημό και φώτισαν καινούριους δρόμους.

Οι ανάσες μας αντήχησαν τον τυραννισμένο έρωτα και μας έμαθαν να κατοικούμε εντός σου εγώ και εντός μου εσύ…

Αίφνης, ένα φιλί περαστικό από τα χείλη απείλησε το όραμα τής απέναντι όχθης…

Ενοχή! Δικάζεται απόψε και για πάντα το φιλί.

Η αγκαλιά που ξεψυχούσαμε, τα χάδια που ανοίγαμε εξομολογήσεις, τα βλέμματα τα αμετανόητα διαπεραστικά και επίμονα, αθωώθηκαν λόγω πρότερου έντιμου βίου.

Μόνο το φιλί, αυτό το βασανισμένο φιλί, θα δικαστεί χωρίς καμιά συνηγορία.

Η δίκη:

Η δίκη του αιώνα!

Πού να φανταστεί το ταλαίπωρο πως θα ξόδευε τόση αγνότητα για να καταδικαστεί ως δολοφόνος αυτής.

Και η αιωνιότητα, που τόσο πάσχιζε να αγγίξει, επέστρεψε στον παράδεισό της.

Εισαγγελεύς ορίστηκε η ηθική των πολλών και δικαστής η ψευδαίσθηση… πάλι των πολλών – οι λίγοι, ηθική και ψευδαίσθηση τις έχουν εξορίσει σε τόπο σκοτεινό, να μη βλέπουν τον πόθο τους και ζηλεύουν-.

Ως ένορκοι καλέστηκαν να παραστούν η ταύτιση με την ανάγκη, η κρυφοαλαζονεία, η βόλεψη, η άγνοια, η μωρία και η ακρισία…

Ετυμηγορία:

Ένοχο! Ένοχο! Το φιλί… Αυτό η αιτία, αυτό και η αφορμή. Ένοχο, καταδικάστηκε σε εξ αποστάσεως τυφεκισμό… όπως και οι ποιητές του…