Έχω χάσει τις μέρες και τις ώρες. Κάθε φορά που μιλάω με την κόρη μου στο τηλέφωνο τη ρωτάω τι μέρα είναι για να βεβαιωθώ πως δεν κάνω λάθος. Σηκώνομαι με θολωμένο το μυαλό. Φτιάχνω μηχανικά τον πρώτο μου καφέ και μέχρι να φουσκώσει προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη. Όταν ο καιρός είναι άσχημος δεν έχω όρεξη για τίποτα. “Χάσαμε τον καλύτερο μήνα” σκέφτομαι καθώς πίνω την πρώτη μου γουλιά. Χάσαμε τις μυρωδιές της άνοιξης. Οι πασχαλιές έχουν φουντώσει εκεί έξω και μοσχοβολάνε τα σοκάκια. Η κόρη μου χθες μου έκανε παράπονα πως όλη τη μέρα τσακώνεται με τα παιδιά και πως δεν μπορεί να τα βάλει σε μια τάξη  να διαβάσουν. “Απόλαυσέ το λίγο” της λέω “προσπάθησε να δεις τη θετική πλευρά της καραντίνας. Είσαι όλη τη μέρα στο σπιτάκι σου με τα παιδιά σου και τον άντρα σου. Κάποτε γκρίνιαζες που δεν σου έφτανε ο χρόνος για να δεις την οικογένειά σου. Απόλαυσέ το, λοιπόν. Αγκάλιασε τα παιδιά σου, παίξε μαζί τους, να τα χορτάσεις. Όταν όλος αυτός ο εφιάλτης λάβει τέλος, σκέψου πως θα κυνηγάς πάλι τον χρόνο”.

“Τι να πω κι εγώ;” ήθελα να της πω. Που είμαι όλη μέρα μονάχη μου και δεν έχω έναν άνθρωπο να ανταλλάξω κουβέντα; Πόσο να μιλήσεις στο τηλέφωνο με φίλους; Πόσο χρόνο να διαθέσουν τα παιδιά σου για σένα; Δε θέλεις να τα φορτώνεις με τα δικά σου. Όλοι περνάνε δύσκολα. Όλοι προσπαθούν να το παλέψουν με τον τρόπο τους. Κι όλοι γκρινιάζουν. Ειδικά οι νέοι.  Και τι δε θα ’δινα, ήθελα να της πω, να σας είχα ξανά μικρά να τρέχετε και να φωνάζετε εδώ μέσα… Και τι δε θα ’δινα να είχα τον πατέρα σας στο πλάι μου κι ας ήμασταν κλεισμένοι ένα χρόνο μες στο σπίτι… Όταν έχεις τους ανθρώπους σου δίπλα σου αισθάνεσαι ασφάλεια κι αγάπη. Πολλές φορές όταν  με πνίγει η νοσταλγία ξεφυλλίζω όλες τις παλιές φωτογραφίες κι απομένω να τις κοιτάζω για ώρες. Ειδικά εκείνες που ήσασταν παιδιά. Και τις φιλάω και τις μυρίζω και τις σφίγγω στον κόρφο μου, για  να νιώσω πως σας έχω στην αγκαλιά μου.  Κι ύστερα δακρύζω και μουρμουρίζω μονάχη μου… Υπομονή. Υπομονή χρειάζεται και ψυχραιμία. Όλα θα περάσουν και θα ξανασμίξουμε μια μέρα. Και τα παιδιά μας θα αγκαλιάσουμε ξανά και θα φιληθούμε κι όλα όσα περάσαμε θα μοιάζουν σαν ένας μακρινός εφιάλτης. Και με τους φίλους μας θ’ ανταμώσουμε κι εκδρομούλες θα ξαναπάμε, αρκεί να έχουμε υπομονή. Τι να πούνε κι αυτοί οι άνθρωποι που έχασαν τους δικούς τους απ’ τη μια μέρα στην άλλη; Μονάχα αυτό αν σκεφτούμε, είναι αμαρτία να παραπονιόμαστε. Όλα δαμάζονται. Κι η μοναξιά κι ο φόβος κι φτώχεια. Όλα εκτός απ’ το θάνατο.

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα κι οι καμπάνες χτυπάνε λυπητερά απ’ τα χαράματα. Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που δε θα πάω στην εκκλησία μια τέτοια άγια μέρα κι αυτό με στενοχωρεί αφάνταστα. Αλλά θα βγω στον κήπο μου και θα κόψω βιολέτες, όπως κάνω κάθε χρόνο, και θα τις βάλω στο εικόνισμα. Το ίδιο είναι. Θα ανάψω το καντηλάκι μου και λιβανάκι  για να μοσχοβολήσει το σπίτι κι ύστερα θα προσευχηθώ με κατάνυξη για όλον τον κόσμο που υποφέρει. Και σε δυο μέρες θα έρθει ξανά η Ανάσταση του Κυρίου και θα σκορπίσει ξανά το μήνυμα της ελπίδας και της πίστης στη ζωή! Κι όλα θα ξεχαστούν.

Ενημερωθείτε για τη λογοτεχνική μας δράση  “Μένουμε σπίτι”.