Η ζωή μας είναι ένα μεγάλο τσίρκο και σ’ αυτό το τσίρκο ο δικός μου ο ρόλος είναι της “ακροβάτισσας”.
Προσπαθώ να ισορροπώ στο σχοινί και την αιώρα.
Την τέχνη αυτή δεν την σπούδασα, την κατέκτησα μέρα με τη μέρα. Πέφτω και ξανασηκώνομαι, χάνω την ισορροπία μου και την ξαναβρίσκω.
Στόχος μου είναι να ακροβατώ στο κενό, κοιτάζοντας μόνο ψηλά, χωρίς το δίχτυ ασφαλείας.
Όμως ακόμα το χρειάζομαι, ρίχνω κλεφτή ματιά από εκεί πάνω για να σιγουρευτώ ότι υπάρχει… ότι είναι εκεί οι δικοί μου άνθρωποι, η οικογένειά μου.
Καθημερινά πλησιάζω όλο και περισσότερο στο στόχο μου. Όλα μου τα παραπατήματα έγιναν ακροβατικά κόλπα. Κρατιέμαι αιωρούμενη από το σχοινί με τα χέρια, τα πόδια και το σαγόνι.
Ο άλλος μου ρόλος είναι στην ανθρώπινη πυραμίδα. Εκεί είμαι στη βάση, είμαι εκπαιδευμένη και δυνατή να κρατάω τους πιο αδύναμους και ευλύγιστους – τα βάρη της ζωής.
Υπάρχει και μια στιγμή στην παράσταση που κοιτάζω χαμηλά για να κρύψω το ξεβαμμένο απ’ τα δάκρυα πρόσωπό μου, βλέπω τα χοντρά γυαλιστερά παπούτσια μου, γιατί είμαι ο κλόουν του θιάσου και έχω ανάγκη να πατώ σταθερά στη γη.
Ο βασικός μου όμως ρόλος στο τσίρκο της ζωής είναι της ακροβάτισσας και δεν θ΄ αφήσω να μου τον πάρει κανείς.
Πολύ δυνατά νοήματα! Θυμίζει τις μάχες που δίνουμε καθημερινά όλοι μας….