Μοναξιά κι αμηχανία

Στου όνειρου γέρνουν την άκρη.

Εσύ στη χώρα του ποτέ

Ζωντάνεψες ξανά.

Μέλι τα μάτια,

Μέλι τα χείλη,

Αίμα πικρό τα δάκρυα.

Κρυβόσουνα μπροστά σε όλους

Μέσα σε χείμαρρο ερωτικών βλεμμάτων,

Πίσω από προσποιήσεις,

Πως δε με θες

Και δεν ποθώ

Το άγγιγμα των δαχτύλων σου.

Κι ύστερα όλοι σβήσανε

Σ’ ένα βαθύ γαλάζιο.

Και μπήκες μέσα μου αργά

Και πόνεσε η ψυχή μου,

Γιατί στη χώρα του ποτέ

Μ’ αγάπησες και πάλι.

Γιατί στη χώρα του ποτέ

Πάντα θα σ’ αγαπώ.