Είναι τραγικό να περιμένεις

Πίσω από μια πόρτα,

Δίπλα σε ένα παράθυρο,

Πάνω απ’ το τηλέφωνο,

Μπροστά σε μια οθόνη.

Τραγικότερο όλων το μνήμα…

Κι είναι τραγικό να είσαι εκεί

Μα να μην βρίσκεσαι,

Να έχεις  χαθεί

Από ώρες, από μέρες… από χρόνια;

Κλήσεις αδιάφορες.

Άδεια μηνύματα.

Αγκαλιές που ας σου ‘λειπαν.

Δήθεν χαμόγελα.

Μαραμένα λουλούδια κι ας χθες τα έφερες…

Φθαρμένη καθημερινότητα.

Φορεμένες συνήθειες

Ξεγελούνε τις ώρες σου

Μα κολάνε πάνω σου σαν το πετσί σου.

Περιμένεις πουθενά και παντού,

Το κενό σου το ίδιο.

Δεν ουρλιάζεις κι ας το ‘θελες

Και δεν κλαις μη σε δείχνουνε.

Να γελάς επιτρέπεται

Μα δε σου βγαίνει.

Και ελπίζεις σε ύπνο βαθύ,

Σ΄ ένα αγκάλιασμα,

Σ’ ένα φιλί,

Στη χροιά της φωνής που λαχταράς,

Στο άγγιγμα της παλάμης που ζητάς.

Ελπίζεις σε ένα όνειρο τη νύχτα,

Σε ένα θαύμα τη μέρα.

Και υπομένεις.