Παραμονή Πρωτοχρονιάς και η Ελένη μόλις έχει τελειώσει με τις όποιες δουλειές του σπιτιού αλλά και με τα κάλαντα που της έψαλαν τόσα πιτσιρίκια, να ΄ναι καλά τα παιδιά…

Κάθισε στην αναπαυτική relax πολυθρόνα της, άναψε τσιγάρο και αφέθηκε στο να απολαύσει νικοτίνη και στιγμή. Την κατέλαβε ένα είδος ελευθερίας, σαν κάποιον που δεν χρωστούσε μα του χρωστούσαν…

Σε αυτήν την τελευταία σκέψη, η Ελένη γέλασε πικρόχολα, γιατί ναι μεν

της χρωστούσαν, αλλά κανείς ποτέ δεν παραδέχτηκε κάτι τέτοιο ποτέ.

Η ώρα περνούσε χωρίς πρόγραμμα απασχόλησης όταν ακούστηκαν τα κλειδιά στην πόρτα.

Τα παιδιά, τα εγγόνια της;

Έλα όμως που την ξεχουζούρευαν να σηκωθεί και να ανοίξει, γιατί ως συνήθως και παρά τις παραινέσεις των πάντων και πασών η Ελένη το βιολί της. Δεν έλεγε να θυμηθεί και να τα βγάλει τα κλειδιά από την κλειδαριά και να τα ακουμπήσει κάπου κοντά να τα βρίσκει εύκολα στην πρώτη ζήτηση. Γεροντική παραξενιά, μια ακόμη στις τόσες, γιατί ως γνωστόν το γήρας ουκ έρχεται μόνον αλλά με κάτι παλιοπαρέες, Θεός φυλάξοι.

Κάνει λοιπόν να σηκωθεί ενοχλημένη κι από πάνω, και πώς το φέρνει η ώρα η κακιά, γλιστράει στο υποπόδιο της πολυθρόνας, το πιθανότερο, πέφτει άτσαλα πάνω στην αμπαρωμένη πόρτα και από ‘κει, με ένα δεύτερο μπλουζόν τινάζεται για να προσεδαφιστεί με την λεκάνη και να ακινητοποιήσει τα γεροντικά αρκετά κιλά της στις μαρμαρόπλακες του προχόλ.

Η κόρη της εντωμεταξύ να έχει τρελαθεί από την αγωνία της για τα συμβαίνοντα εντός, αλλά ούσα εκτός, να μην μπορεί ούτε να βοηθήσει μα  ούτε και να ξέρει τι να κάνει. Να την φαντάζεται μεν την σκηνή, αλλά ακόμη και την πόρτα να μην μπορεί να παραβιάσει βιαίως, καλώντας σε βοήθεια καθώς ένιωθε την Ελένη πεσμένη πάνω της αυτοκόλλητα. Αρκετά τραυματισμένη θα ήταν ήδη, αν έκρινε από το υπόκωφο βογγητό και το σιγανό της κλάμα, καθώς κατέβαλε υπεράνθρωπες προσπάθειες συρόμενη στον ποπό της, να φτάσει  κλειδί στην κλειδωνιά και να του κάνει μια τόση δα στροφούλα του άτιμου στην κλειδαριά.

Αχ βρε δόλια μάνα…

Κι η μάνα, με μια απέλπιδα τελευταία της προσπάθεια πριν χάσει τις αισθήσεις της, καταφέρνει να γυρίσει το κλειδί και η πόρτα να ανοίξει.

Η κόρη της, σε κατάσταση σοκ αλλά και μην μπορώντας και να αντέξει στο θέαμα της οριζοντιωμένης στις μαραμαρόπλακες αγέρωχης γραίας, βάλθηκε στις προσπάθειες ανέλκυσης του σώματος, μην ξέροντας ακόμη ποιον βαθμό κατάγματος και ποιού τμήματος θα έδειχνε η x-ray.

Μα οι προσπάθειες απέβαιναν άκαρπες και καλεί από το κινητό τον γιό της, που κοιμόταν στο σπίτι του κοντά σε αυτό της γιαγιάς, να σπεύσει προς βοήθεια.

Τι σου είναι όμως ο άντρας!… Πιάνει την γιαγιά του, που την λατρεύει, από τις μασχάλες και με μόνο μία κίνηση την σηκώνει. Με κατάπληξη βλέπουν όλοι την γιαγιά να μπορεί όχι μόνον να σταθεί όρθια στα πόδια της αλλά και ότι μπορεί να βαδίσει, πέρα από το φυσικό πόνο του στουμπίσματος που θα είχε υποστεί. Απέκλεισαν από την αρχή το Νοσοκομείο με το σκεπτικό ότι αφού δεν υπάρχει σπάσιμο -γιατί αν υπήρχε, δεν θα υπήρχε κίνηση- όλα τα άλλα θα αντιμετωπίζονταν πολύ καλύτερα στο σπίτι της μέρα που ήταν, με θαλπωρή, παυσίπονα  και χάδια. Δόξασαν τον Ύψιστο που υπήρξε τυχερή  μέσα στην ατυχία της, τόσον αυτή, όσο και όλοι τους, που γλύτωσαν τα χειρότερα, με μόνο τον αφόρητο μεν πόνο και μια πελώρια μελανιά που απλώθηκε στην περιοχή.

«Μα τι έγινε βρε μάνα, πώς έπεσες, χωρίς κανένα εμπόδιο μπροστά σου; Μήπως ζαλίστηκες; Έφταιγε, όπως είπες, το υποπόδιο της πολυθρόνας σου που μετακινήθηκε, ή τα κρόσσια της εσάρπας σου μπλέχτηκαν στα πόδια σου καθώς σηκώθηκες να ανοίξεις; Κάτι οπωσδήποτε έφταιξε…»

Τελικά, πουθενά κανείς δεν είναι απόλυτα ασφαλής, ούτε μέσα στο ίδιο του το σπίτι…

Ηθικόν δίδαγμα:

ΜΗΝ ΑΦΗΝΕΤΕ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΣΤΗΝ ΚΛΕΙΔΩΝΙΑ, ΙΔΙΩΣ ΤΑ ΜΟΝΑΧΙΚΑ ΑΤΟΜΑ.

Σε κάθε περίπτωση ‘’είναι να μη σου λάχει. Έλαχέ σου’’!!!