Τους φοβάσαι από μικρός τους καθρέφτες.

είναι πιότερο ειλικρινείς απ’ τους ανθρώπους,

των ψευδαισθήσεών σου κλέφτες,

και οι μόνοι που δε βλέπουν το είδωλό τους.

Πιο πολύ, όμως, σε τρομάζουν

όταν ραγίζουνε και γίνονται κομμάτια

τόσα τεμάχια και η ψυχή που σου ρημάζουν

ερείπια θυμίζει, όχι παλάτια…

Ολόκληρος δεν έμεινε κανείς, αυτό σου λένε

δυο-πέντε, εφτά, και δύο εννιά είδωλα σκορπισμένα

άλλα θαμπά, άλλα γελαστά και άλλα κλαίνε

τα παιδιά μέσα σου είν’ τούτα που ξυπνούν αδικημένα…

Όταν πια σπάσει ο καθρέφτης και τα είδωλα πληθύνουν,

καταλαβαίνεις πόσα από δαύτα φωλιάζουν μέσα σου.

Κεριά που λιώνουν είναι και σε σιγοσβήνουν

μα καθορίζουν την αξία και τη μπέσα σου…

Εκείνο το παιδί που είδες στο δρόμο

και αρνήθηκες να του χαμογελάσεις,

παρωπίδα φόρεσες, το αγνόησες γυρνώντας του τον ώμο,

αν ψάξεις ανάμεσα στα θραύσματα θα το ξεθάψεις.

Στο πιο μικρό θρύψαλο κουρνιάζει,

είναι κομμάτι του εαυτού σου, παρελθόν σου!

Το κοιτάς μεμιάς στα μάτια, σα γνώριμο να μοιάζει…

Μια διάσταση είναι, των πάμπολλων εαυτών σου…

Το πέρασμα της σκούπας ούριος άνεμος,

στέρεα γη το υποταγμένο της φαράσι!

Σαν τον καθρέφτη νιώθεις πλέον κι εσύ άχρηστος…

Όσο κι αν σκουπίζεις, κάτι άλλο θα σου σπάσει…

Τι κι αν στενεύει ο ουρανός και φως πετάει,

απέραντος ο ίσκιος της σιωπής

του μυστικού που ο καθρέφτης σου κρατάει

πως είσαι υποκριτής κι όχι ακραιφνής!

Κάθε κομμάτι σου μια αλλιώτικη μορφή.

Άλλη με φως λουσμένη κι άλλη στην πίσσα βουτηγμένη,

άλλη αξίζει επιβράβευση και άλλη μομφή

στο χέρι σου είναι ποια στη θέα του καθρέφτη απομένει

και πώς ο κόσμος σε θυμάται: στον πάτο ή στην κορυφή…

Αναλόγως τι συμφέρει, επιλέγεις προσωπίδα

και το παζλ των θραυσμάτων διαμαρτύρεται

«αύριο θα φορέσει εμένα», του κάθε θραύσματος η ελπίδα

και η νέα αυγή  του ορίζοντα εγείρεται…

Σήμερα, ποιο θραύσμα σου επέλεξες να είσαι;