Την Κεφαλονιά την γνώρισα στην πρώτη τάξη του δημοτικού. Γνώριζα  την καταγωγή της μητέρας μου και της οικογένειάς της, αφού μου μιλούσε τόσο συχνά η γιαγιά μου η Μαρία για  όλα  αυτά. Η οικογένεια της μητέρας μου με καταγωγή από το Ληξούρι αλλά με  κατοικία, που ολοκληρώθηκε στον πόλεμο του ‘40, το Αργοστόλι. Στο Αργοστόλι  γνώρισε ο πάππους ο Γιάννης   τη γιαγιά μου τη Μαρία  και την έκλεψε, γιατί οι γονείς της θεωρούσαν ότι ο παππούς  ο Γιάννης δεν ήταν ταξικά  ισάξιος της γιαγιά μου…

[Ο Πλατύς Γιαλός,  την εποχή  της γιαγιάς Μαρίας. Ο  Πλατύς Γιαλός  βρίσκεται στην περιοχή της Λάσσης, 3 χιλιόμετρα από το Αργοστόλι. Φωτο Πετράτος]

Μέσα στον πόλεμο ήρθε η οικογένεια στην Αθήνα. Ο παππούς μου ήταν από φτωχή οικογένεια. Υπήρξε  πολύ έξυπνος, δραστήριος,  ταξιδεμένος και ομορφάντρας. Έμπορος από τη νεανική του ηλικία. Έφερνε  φρούτα,  λαχανικά  και κρασιά στην Ελλάδα  από χώρες της Μεσογείου. Διατηρούσε και  ένα  κατάστημα  στο Αργοστόλι  με όλα τα καλά,  από λαχανικά,  φρούτα, γαλακτοκομικά και ό,τι μπορεί να έχει ένα  πολυκατάστημα τροφίμων, φτιαγμένο με πολύ μεράκι και  με την αισθητική της Βιέννης και  της Κωνσταντινούπολης, πόλεις που αγαπούσε  ο παππούς ο Γιάννης,  σε παρόμοια πολυκαταστήματα. Εντύπωση έκανε στο μαγαζί το εύρος των εμπορευμάτων, η ποικιλία των ειδών, η καθαριότητα   και  κάτι που δεν συναντούσες στην Ελλάδα σε  καταστήματα  τροφίμων  συχνά,  οι τεράστιοι καθρέπτες. Επιστρέφοντας από τα ταξίδια του όλο και κάτι νέο  έφερνε στο μαγαζί.

Όλα αυτά  τα μάθαινα από την γιαγιά μου τη Μαρία, την αγαπημένη μου και πονεμένη μου γιαγιά. Η σχέση της με τον παππού,  αν και από έρωτα  παντρεμένη και κλεμμένη, μέσα στα χρόνια  έγινε μια σχέση στοργής και  σεβασμού και από τους δύο. Ο παππούς ήταν άνθρωπος του κόσμου, ζούσε τη ζωή του όπως εκείνος την όριζε, η γιαγιά με επτά παιδιά και κλεισμένη στο σπίτι, αφέθηκε σε μια καθημερινότητα. Όταν την γνώρισα εγώ και μέχρι τον θάνατό της,  την περιγράφω ως μια πολύ έξυπνη, με χιούμορ, γελαστή και με αντοχή γυναίκα, ειλικρινή και ευαίσθητη, επικοινωνιακή,  εξαιρετική μαγείρισσα και με πολύ κρίση για όλα και για όλους, που όμως  δεν την  έδινε εύκολα παρά μόνο στους δικούς της και σε πολύ αγαπημένους.

Μαζί με την γιαγιά  Μαρία είχαμε μιλήσει πολύ. Στα  νιάτα της, από φωτογραφία αλλά και περιγραφές, υπήρξε κοντούλα, λίγο παχουλή, πολύ λευκή, με πολύ όμορφο πρόσωπο και βλέμμα λίγο ονειροπόλο. Χαρακτηριστικά της γιαγιάς μου στον χαρακτήρα και στην συμπεριφορά  αναγνώρισα αργότερα και στη μητέρα μου αλλά και σε μένα την ίδια, κατάλοιπα από τις προηγούμενες γενιές γυναικών που δεν είχαν μάθει την ανεξαρτησία και την αυτονομία της ζωής τους, ίσως γι’ αυτό υπήρξα κατά καιρούς  ανεκτική με τους άνδρες, ενώ  η πραγματική μου φύση ήταν και είναι πολύ ανεξάρτητη και μοναχική. Μου έκανε εντύπωση στη γιαγιά Μαρία, τώρα που το σκέφτομαι, ο αυθορμητισμός της, η ανεξάντλητη αφηγηματική της ικανότητα  και η απόλυτη  αφοσίωση  στην οικογένειά της.

Πιστεύω ότι  η  γιαγιά  μου και η μητέρα μου, υπήρξαν  τα ιδανικά πλάσματα  θηλυκού γένους,  μιας άλλης  εποχής.  Δεν ωραιοποιώ,  δεν αγγελοποιώ,   απλά   περιγράφω  αντικειμενικά και υποκειμενικά  συγχρόνως, αφαιρώντας τριβές, που δεν έχουν καμιά σημασία πια και που εγώ ως άνθρωπος, μετά το τέλος τους, δεν τις θυμάμαι καν. Στο  Αργοστόλι, λοιπόν, βρέθηκα μια χρονιά και εγώ παιδί.

Θύμισες

Κέα  17/10/2020