Περίμενε με τόσο ορμή και χαρά να ξεχυθεί επάνω στο κορμί της, κράτησε τον εαυτό του και περίμενε υπομονετικά τον πατροπαράδοτο δρόμο. Πρώτα ο γάμος και μετά το δόσιμο του κορμιού, έτσι συνηθίζεται στις μικρές κοινωνίες. Γιατί πρέπει πάνω απ’ όλα να κρατηθεί η τιμή, η παρθενία, η νύφη να μην είναι «χαλασμένη», όπως λένε οι συγχωριανοί του.

Όταν έπεσε επάνω στο σώμα της με πάθος και δύναμη, ήρθε αντιμέτωπος με τη διάψευση των προσδοκιών του` δεν ήταν παρθένα, ήταν «μεταχειρισμένη», όπως συνήθιζαν να τις λένε στο χωριό. Και εκείνη τίποτα δεν του είχε πει, διότι οι γονείς της θα τη σκότωναν. Έπρεπε να την αποκαταστήσουν πάση θυσία, δεν έπρεπε με τίποτα η ατιμία να αποκαλυπτόταν και να καταστρεφόταν η φήμη τους.

Πώς θα το έλεγε αυτό στους συγχωριανούς, στο σόι, στους γονείς που περίμεναν το αιματοβαμμένο σεντόνι το επόμενο πρωί ως δείγμα αγνότητας; Πώς θα τον αντιμετώπιζαν στη μικρή κοινωνία όπου η παρθενία της νύφης ήταν δείγμα και για την τιμιότητα του ίδιου;

Η λύση ήταν η συνηθισμένη. Ένας κόκορας, του οποίου το αίμα θα ράντιζε το σεντόνι και έτσι θα αποδεικνυόταν πέραν πάσης αμφιβολίας πως ήταν τίμια η γυναίκα που επέλεξε να έχει δίπλα του. Έτσι η γειτονιά δε θα ανοίξει το στόμα της, θα βουλώσουν τα στόματα των κακοπροαίρετων, θα απολάμβανε ομοβροντία θαυμασμού και ηθικής επιβεβαίωσης.

Το σεντόνι το επόμενο πρωί, στη μικρή κοινωνία που ζούσε, ήταν το κυριότερο αντικείμενο σχολιασμού. Όλοι επαινούσαν την αρετή της νύφης, την εγκράτεια του γαμπρού, καμάρωναν για το γεγονός ότι δεν υπάρχει καμία ηθική κηλίδα που να αμαυρώνει την αξιοπρέπεια της μικρής τους κοινωνίας.

Βούλωσαν τα στόματα των περισσότερων, που την προσφωνούσαν «έξαλλη» και «πεταχτούλα». Ακόμα και αν ορισμένοι που από ό,τι φαίνεται «την ήξεραν καλά», δεν μπορούσαν να πουν πολλά. Διότι ήταν φωνή βοώντος εν τη ερήμω, κανένας δεν τους πίστευε.

Μερικοί νεαροί που γνώριζαν το παρελθόν της όμως, αναφέρθηκαν τις ιδιαίτερες στιγμές που είχε ζήσει η νύφη με τους περισσότερους από αυτούς. Γνώριζαν πως η σεμνή εικόνα, που προσπαθούσε να βγάλει προς τα έξω, έκρυβε ιδανικά την ερωτική της προθυμία και την χαλαρότητα. Ήθελαν με κάποιο τρόπο να την διαπομπεύσουν, καθώς στη δική τους νοοτροπία η ερωτική πράξη είναι τιμή και μαγκιά για τον άνδρα αλλά για τη γυναίκα ντροπή και πηγή ενοχής.

Ο γαμπρός δεν έδινε σημασία, ούτε στα χαρτάκια που έβρισκε κολλημένα στην πόρτα του σπιτιού του, ούτε στα μηνύματα που άφηναν με μπογιές επάνω στον τοίχο του κτιρίου. Είχε αγαπήσει την επιλογή του περισσότερο από την κακία του κόσμου.

Κυκλοφορούσε μαζί της άφοβα, δίχως να τον ενδιαφέρει κανένα πικρόχολο σχόλιο` οι περισσότεροι, έτσι και αλλιώς, επαινούσαν την ηθική τους.

Μόνο μία φορά εξερράγη, όταν βγήκαν σε ένα συνοικιακό μπαράκι της περιοχής τους και βρισκόταν εκεί η συγκεκριμένη παρέα νεαρών.

Τα κρυφά χαμόγελα και οι ειρωνείες δε σταμάτησαν να λείπουν. Ο γαμπρός έκανε νόημα στην «άτακτη» σύζυγο να μη δώσει σημασία, θα έδινε την κατάλληλη απάντηση εκείνος, στη σωστή στιγμή.

Οι νεαροί σχολίαζαν:

«Καλά, πώς παντρεύτηκε αυτή την πόρνη»

«Έχει πάει μ’ ένα σωρό. Εμένα η δική μου γυναίκα δεν είχε άλλον πριν από εμένα»

«Α να χαθεί η σουρτούκω! Δε θέλουμε εμείς τέτοια ανηθικότητα στο τίμιο χωριό μας»

«Πήγε με τον έναν, πήγε με τον άλλον. Τώρα έβαλε ένα στεφάνι, να μην μπορούμε να της πούμε κάτι»

Ο γαμπρός στραβοκατάπινε αρκετή ώρα, σιωπούσε. Αποφάσισε όμως, να σηκωθεί και να κατευθυνθεί προς εκείνη την παρέα.

Κοίταξε έναν νεαρό στα μάτια και του είπε:

«Φίλε, εμένα η δική μου προτίμησε εμένα από τους είκοσι που λέτε πως είχε πριν, επειδή προφανώς με έκρινε καλύτερο από κάθε άλλον. Εσένα με ποιο κριτήριο σε αξιολόγησε;»