Θέλησα να βλέπω δίπλα μου το θαύμα της  ζωής να ανθοφορεί

και να  δένει καρπούς.

Μια μυγδαλιά σε γλάστρα φύτεψα.

Όνειρο είχα να δω τα άσπρα της ανθάκια να γελούν στο μπαλκόνι

Το βλέμμα μου να χαίρεται μαζί τους προσμένοντας να γίνουν μύγδαλα.

Το ’θελα να νιώθω μια ζωή να μεγαλώνει εκεί δίπλα μου, θυμίζοντάς μου να ζω.

Δειλά γεννήθηκαν τα πρώτα άνθη, μα όσες φορές κι αν κοντά τους στάθηκα

σιωπή. Κι ένα-ένα πήραν να πέφτουν. Για μύγδαλα ούτε λόγος.

Μα μπορεί το θαύμα της ζωής να χωρέσει σε γλάστρα;

Εγωισμός.

Τα πουλιά δε θα χτίσουν φωλιές;

Τα παιδιά δε θα κρυφτούν πίσω από τον κορμό του;

Οι  ερωτευμένοι δε θα σκαλίσουν  τα αρχικά τους;

Χωρίς αυτούς δε θα ’ναι δέντρο.

Το θαύμα της ζωής τελικά είναι που φύτεψα τη μυγδαλιά μου σε μια πλαγιά.