Αχ, αχ, αχ πείτε μου!

Πείτε μου, πώς με θέλετε;

Αχ, πείτε μου…

Δεν ξέρω εγώ να είμαι

Μικρή κι ανίδεη.

Πείτε μου εσείς,

Σοφοί μου,

Πώς με θέλετε

Κι εγώ θα γίνω.

Με θέλετε μπουμπούκι τρυφερό;

Με θέλετε γατούλα;

Μήπως σας κάνω χαρωπή νοικοκυρά;

Μανούλα για να κλάψετε στην αγκαλιά μου;

Στην τρυφερή μου αγκαλίτσα ελάτε.

Ω μα ελάτε! Μη διστάζετε!

Είμαι εκπαιδευμένη.

Με θέλετε έξυπνη ίσως;

Αδίστακτη; Αμείλικτη; Την αντρική δουλειά να κάνω;

Να δείξω αναλγησία και σκληρότητα;

Να γίνω κι αρχηγός ακόμα για τη βρώμικη δουλειά;

Να μην σας την χρεώσουν;

Και τούτο το μπορώ.

Μα πείτε μου,

Πείτε μου επιτέλους!

Εμένα θα ντραπείτε;

Μα ελάτε!

Με θέλετε πουτάνα; Πείτε το!

Θαρρείτε δεν μπορώ να δείξω κατανόηση

Σ’ ένα αναγκεμένο σώμα;

Να το φροντίσω; Να το χαϊδέψω; Να το διεγείρω;

Από τον ύπνο τον βαθύ

Να το αναστήσω;

Γιατί θαρρείτε πως γεννήθηκα;

Δεν έχει μόνο η ρομποτική κανόνες.

Έχει και η γυναικοσύνη.

Και δεν χρειάζεται -φαντάζομαι- να πω

Ποιος τους κανόνες έγραψε…

Αχ, πείτε μου, παρακαλώ!

Ψοφάω για το σανίδι…