Γροθιά στο μαχαίρι

Φίλοι παλιοί κι εχθρόφιλοι

Που κάποτε – o tanta stultitia –

Βγάλαμε μαχαίρια για το τίποτα

Για ένα θολό ποτήρι

Για έναν καφέ μαύρο σα νεροζούμι

Ή το τυχαίο σα ζαριά στο πουθενά

Βλέμμα μιας τύπισσας στο πάσο

Αλλά με στήθος Κυθέρειας

Ξεσπάστε και πάλι σε χάχανα• γιατί

Χωρίς το ποτό και το γράψιμο

Με τόση χασούρα

Στα χαρτιά στην αγάπη στο κόκκαλο

Και τόσο άδικο μίσος

Ίσως να ήμουν χρόνια για τα σίδερα

Ή να σάπιζα ήδη στα κάτεργα• εδώ

Βέβαια δε μιλώ για στίχους περίτεχνους

Που θα σταχυολογούσαν

Οι καλοί ανθολόγοι με το τηλεσκόπιο•

Ούτε για τέχνη σπουδαία κάνω λόγο

Που οι Μούσες δε χαρίζουν σε τυχάρπαστους• Εννοώ

Να μπορείς να γράφεις με χάρη

Ας πούμε για τα δροσερά δαμάσκηνα

Λες και γεύεσαι την ίδια στιγμή

Τη ζουμερή τους σάρκα

Ή τα βυζιά και τα χείλη εκείνης

Quam pulchra et quam decora

Ώστε η μνήμη και το μέλλον

Carissima in deliciis

Γλυκά να τα φέρουν στο στόμα σου•

De finibus 

bonorum et malorum

I

Θα με βρουν να κρέμομαι• είπαν και γέλασαν•

Στο σπίτι τού κρεμασμένου

Από την ίδια τριχιά

Τα παλιά λάθη

Που τα κοιτάζουν οι τοίχοι να γιγαντώνονται

Και γουρλώνουν τα μάτια•

Που τα αφτιάζονται οι γείτονες

Και τρίβουν τα χέρια τους• το ξέρω όμως

Πως δε θα με βρουν

Αλλά θα τρέχω χαρούμενος στα λιβάδια

Με τα φτερά μιας πεταλούδας

Το βούισμα μιας μέλισσας

Και τον κεραύνιο

Κρότο ενός μοναχικού τζιτζικιού•

Και όλοι τους

[Αυτοί που πάνω στη χαρά τους

Με μαχαίρωσαν]

Ποτέ δε θα μάθουν

Ότι δεν έχω περάσει

Το σκοτεινό ποτάμι των νεκρών

Ότι είμαι ακόμη ζωντανός

Σε μια παράλλη ουτοπία

Καθώς κάνω πως δεν ξέρω

Τον γκρεμό δίχως πάτο

Που μας περιμένει•

 II

Το βασίλειό μου για ένα άλογο – φώναξε

Στ’ αφτιά όσων δεν άκουγαν

Ή δεν ήθελαν

Ν’ ακούσουν για ένα άλογο

Που θα μας έπαιρνε μακριά

Τόσο όσο κι ένα λευκό πανί

Που το ξουργιάζουν στ’ ανοιχτά τα ρέματα

Και ο ορίζοντας το καταπίνει

Ένα πρωί• αυτό το άλογο που δεν υπάρχει

Ακόμη κι αν καλπάζουμε

Χρόνια στη ράχη του

Μεθυσμένοι από λόγια

Που δε θα γίνουν γεγονότα

Παρά μόνο

Τις νύχτες μες στο μυαλό• αυτό

Που τώρα πηγαίνει μασουλώντας

Όλη την πράσινη σα χρώμα λιβαδιού

Ανοιξιάτικη θλίψη μας•