Καλώ τον αγγελιοφόρο των θεών, τον φτερωτό σύνοδο των ψυχών, τον Ερμή για να παραδώσει τούτο το γράμμα.

Έφυγες βιαστικά ξαδερφάκι και δεν πρόλαβα να σου πω ούτε ένα αντίο. Ο Θάνατος, ο δίδυμος αδελφός του Ύπνου, σε επισκέφτηκε ανύποπτα μια μέρα και σε πήρε μακριά μας. Ζήλεψε ο σκοτεινός θεός με την σιδερένια καρδιά τη νιότη σου, κι έτσι απρόσκλητα σε οδήγησε στις όχθες του Αχέροντα να συναντήσεις το βαρκάρη. Κείνον τον μοχθηρό, τον Χάροντα, που μεταφέρει τις ψυχές στον κάτω κόσμο. Μην φοβηθείς τον Κέρβερο, το τρομερό σκυλί που στέκει φύλακας στις Πύλες του Άδη, είναι εκεί για να μας θυμίζει ότι αυτός ο δρόμος δεν έχει επιστροφή.

Το ξέρω, πως εκεί που πας δεν υπάρχει τίποτα το όμορφο παρά μόνο αιώνιο σκοτάδι. Μία θλιβερή παγωνιά, ένα βουβό και ατελείωτο κλάμα των ψυχών για τις ζωές που χάθηκαν.

Να πας να βρεις την Περσεφόνη, την όμορφη την κόρη, και να την παρακαλέσεις να σε αφήσει να επισκεφτείς τους σκοτεινούς κήπους με τις ροδιές. Σου άρεσαν οι κήποι ξαδερφάκι, σου άρεσε η εξοχή, τα λουλούδια, ολάκερη η φύση και τα πλάσματά της.

Την αγαπούσες τη ζωή. «Μία φορά ζούμε» μου έλεγες, «κι όπως απ’ το όμορφο αμπέλι τρυγούμε τους καρπούς, έτσι και τη ζωή, πρέπει να την γευόμαστε και να την απολαμβάνουμε».

Κι όλο γελούσες… Το λάτρεψα το γέλιο σου ξαδερφάκι, μου λείπει πολύ. Μου λείπουν οι συζητήσεις που κάναμε, το κρασάκι που πίναμε στη βεράντα του σπιτιού σου, τα γλυκά μας μεθύσια. Να ξέρεις, έκανες καλούς κι αληθινούς φίλους, και η γυναίκα σου γέννησε την κόρη τη μονάκριβη που ‘χει το όνομά σου. Κοιτάζω την ψυχή της και βλέπω την εικόνα σου, αυτή, με το χαμόγελο πάντα ζωγραφισμένο στα χείλη σου.

Έτσι θα σε θυμάμαι πάντα, και κάθε χρόνο την ημέρα του θανάτου σου, με φίλους βγαίνω και πίνουμε παρέα αναπολώντας τις όμορφες στιγμές που περάσαμε μαζί.

Α, να μην ξεχάσω. Να μου φιλήσεις την γιαγιά Τασιάνα και να της ζητήσεις να με συγχωρέσει για το ψέμα που της είπα πάνω από το νεκροκρέβατό της, ξέρει αυτή…