«Για τη χαρά της ζωής και μόνο», γράφει η Μαρία Πανούτσου

Επειδή  ο άνθρωπος και  συγκεκριμένα η γυναίκα (μιλάω με την προσωπική μου εμπειρία)  δεν είναι απολωλός πρόβατον,  όσο και αν το ένστικτο  κυριαρχεί σε μεγάλο  μέρος του βίου της -του βίου των ανθρώπων-  και  το ένστικτο να καθορίζει και τις σκέψεις και τις πράξεις  της/των,  είναι σημαντικό ότι στις επιλογές  μας έχουμε  και  τον αντίποδα,   και δεν μιλώ για τη λογική αλλά για την καρδιά και η καρδιά έχει δικούς της κανόνες  και αρχές,  που αντιβαίνουν του  ένστικτου. Όσες πράξεις   είναι  αποτέλεσμα ένστικτου  και μόνο, προσωπικά  πιστεύω δεν μπορούν να φέρουν τη  γαλήνη και τη χαρά στον άνθρωπο. Γι’ αυτό είναι ευλογία όταν η εμπειρία  μπορεί να  έρθει και να  συμπορευτεί  με τα της καρδιάς.

Το τροπάριο της Κασσιανής,  τη Μεγάλη Εβδομάδα, περιέχει όλο το βάσανο του ανθρώπου-γυναίκας που του δημιουργεί  η δύναμη του  ένστικτου,   γι΄ αυτό  και το  γήρας  έχει  πολύ μεγάλα πλεονεκτήματα και είναι ευλογία  όποιος γερνάει, καθώς απαλλαγμένος ο άνθρωπος  από το  ένστικτο της αναπαραγωγής, που θολώνει την πορεία της ζωής του,  μπορεί  ελεύθερος πια  να αφοσιωθεί στην απλή χαρά της ζωής, που είναι  η  ύπαρξη της ζωής και μόνο.

Στην χαρά της  ύπαρξη  της ζωής και μόνο, περιέχονται μύριες εμπειρίες, είναι ουσιαστικά μια  ανατροπή του κόσμου  που γνωρίζαμε,  μιλάω για μια άλλη προσέγγιση. Η πορεία  αυτή προς  την απελευθέρωση της εικόνας  μας, δεν  πραγματοποιείται  στο γήρας  μόνο, αλλά η ανάγκη αυτή και σε διαφορετικές  περιόδους  της ζωής μας  μπορεί να  προκύψει.

Είναι χαρακτηριστικό το έργο  του Λέοντα Τολστόι -Leo Tolstoy- Πάτερ Σέργιος, που περιέχει και  το θέμα αυτό, αφού διαπραγματεύεται το νόημα της ζωής. Ο “Πάτερ Σέργιος” είναι το τελευταίο  του μυθιστόρημα  και το επεξεργάστηκε για  δέκα ολόκληρα χρόνια, αυτό λέει πολλά. Κυκλοφόρησε μετά το θάνατό του, το 1911. Αυτές  τις  μέρες του Πάσχα, καθώς η Άνοιξη ζητά μια ολοκληρωτική  ανανέωση του ανθρώπου -δεν είναι  συμπτωματική  η εορτή  του Πάσχα την εποχή αυτή του χρόνου- ανάμεσα  στα κείμενα της εκκλησίας  μας,  ακούμε και το αγαπημένο,  τροπάριο της Κασσιανής.

Το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης, ψάλλεται στις Εκκλησίες ο όρθρος της Μεγάλης Τετάρτης. Το τελευταίο τροπάριο στην Ακολουθία είναι αυτό της  ποιήτριας του Βυζαντίου, Κασσιανής.

 


Ιδιόμελον. Ήχος πλ. δ’.

Κύριε η εν πολλαίς αμαρτίες περιπεσούσα Γυνή, την σην αισθομένη Θεότητα, μυροφόρου αναλαβούσα τάξιν, οδυρομένη μύρα σοι, προ του ενταφιασμού κομίζει. Οίμοι! λέγουσα, ότι νυξ μοι υπάρχει, οίστρος ακολασίας, ζοφώδης τε και ασέληνος, έρως της αμαρτίας. Δέξαι μου τας πληγάς των δακρύων, ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ· κάμφθητί μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας, ο κλίνας τους Ουρανούς, τη αφάτω σου κενώσει· καταφιλήσω τους αχράντους σου πόδας, αποσμήξω τούτους δε πάλιν, τοις της κεφαλής μου βοστρύχους· ων εν τω Παραδείσω Εύα το δειλινόν, κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη. Αμαρτιών μου τα πλήθη, και κριμάτων σου αβύσσους τις εξιχνιάσει, ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μη με την σην δούλην παρίδης, ο αμέτρητον έχων το έλεος.

 

Πάσχα, 2021.

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη