Τα γράμματά σου ευθυγραμμισμένα,
να φτιάχνουν λέξεις,
σχέδια, έξοδα, υποθέσεις…
Μου θυμίζουν πως ο κόσμος
συνεχίζει να υπάρχει και δίχως σου,
τυλιγμένος το πέπλο μιας σωτήριας άγνοιας
που καταλήγει βαθιά εκούσια:
πόσο ευθύνη κουβαλάνε στους ώμους τους
οι αδαείς αυτού του κόσμου;
Τυλιγμένη στο πέπλο της η ζωή,
όλη φορτωμένη σε λέξεις,
μετρημένη σε καταθέσεις,
κυβισμένη σε διαστάσεις,
καθώς τα όρια και τα όνειρα
-πάντα-
οι αλυσίδες των ζωντανών.
Αφήστε το σχόλιο σας