Πλατύ το μπλε της θάλασσας

Κι αυτό του ουρανού

Γιομίζει  φως και όνειρα

Καρδιά, ψυχή και νου…

Στη Χώρα  αυτή που πιο όμορφη

Δεν έκανε η Πλάση

Μα από το πετροβόλημα

Έχει πολύ χορτάσει.

Όλα μας φταιν. Λόγο καλό

Ποτέ γι’ αυτήν δε λέμε.

Ετούτο της και τ’ άλλο της

Τα χάλια της μας καίνε…

Εγώ να ξέρετε παιδιά,

Έχω πειστεί τα μάλα

Πως ο Παράδεισος που λεν

ΕΔΩ ‘ΝΑΙ, σε μια αλάνα.

Με τα παιδιά να παίζουνε

Ποδόσφαιρο, ξυλάκι,

Ψωμί κι ελιά είν’ αρκετά,

Φρέσκο νερό στ’ αυλάκι.

Αρκεί ειρήνη να’ χουμε

Τον πόλεμο με ξόρκι.

Να διώχνουμε μ’ απήγανο,

Κι αν ΠΡΕΠΕΙ λέμε ‘’ΟΧΙ’’.