«Αφορισμοί Α», γράφει η Μαρία Πανούτσου

«Ευλογώ κάθε στιγμή της ζωής

που σαν ένα ποταμάκι μεταμορφώνεται

σε ένα χείμαρρο για να καταλήξει σε ένα

ρυάκι που απαλά χάνεται

σε κάποια  ακροθαλάσσια παραλία»

Μαρία Πανούτσου,

Από  τη συλλογή «Τα πρωινά»

Αφορισμοί  Α

Θέλω να πενθώ  όταν το χρειάζομαι και να γιορτάζω χωρίς συγκεκριμένο λόγο.

Να θυμάμαι όποτε το νήμα  της μνήμης με καλεί, να ελευθερώσω  ό,τι έχει μαζευτεί   στις αποθήκες  του συνειδητού και του υποσυνείδητου.

Να ορίζω κάθε στιγμή  της καθημερινότητας και να έχω την κυριαρχία  του σώματος μου πιο πολύ από ποτέ. (Αν και πιστεύω  επίσης στην αυταπάτη αυτού του αφορισμού).

Δεν νομίζω ότι  πιστεύω πια πως  το πνευματικό  μοναχό  του μπορεί να υπάρξει χωρίς το σωματικό.  Αυτά τα δυο είναι ένα, δεν διαχωρίζονται και η ηθική και η αισθητική που τα διέπει είναι μία. Μιλάμε για την ύπαρξη του ανθρώπου και πώς  εκφράζεται  αυτή, μέσα στο κόσμο που την περιβάλλει. ‘Κατ’ εικόνα και  καθ’ ομοίωσιν’  με την ίδια την φύση -αυτό  το  θαύμα– είναι μια εμπειρία τρομακτική με την έννοια της ύβρεως που μπορεί να το συνοδεύει.

Το γήρας  είναι πλεονέκτημα με την έννοια ότι είχες την εύνοια να  ολοκληρώσεις τον κύκλο της ζωής,  να δεις όλα  τα στάδια  και να  κατανοήσεις  το δάνειο.

Η Ελληνική σκέψη είχε  ακινητοποιήσει περιφραζόμενη τις διάφορες εκφάνσεις του ανθρώπου με τον ανθρωπομορφισμό, χωρίς όμως  να  ενδώσει στον ανθρωποκεντρισμό. Σήμερα τιμώντας  την πορεία της σκέψης στην πορεία του χρόνου,  μπορούμε να πούμε ότι  εικόνα και  προθέσεις,  είναι  ένα και  ότι το πνεύμα, περνά μέσα από  την  εκάστοτε φόρμα, συνεργαζόμενο.

Δεν ξέρω  αν οι αφορισμοί αυτοί είναι αντίδραση σε ό,τι συμβαίνει στον κόσμο γύρω μου ή αποτέλεσμα τής διαδρομής  μια ζωής ή και τα δύο. Έχω φτάσει σε ένα συμπέρασμα: «Ότι τίποτα δεν υπάρχει σε τέλεια μορφή, όπως ο άνθρωπος εννοεί την τελειότητα στο σύμπαν, ότι όλα είναι με σοφία φτιαγμένα και άπαντα ημιτελή και ότι όλα έχουν  αρχή και τέλος και ότι ο  άνθρωπος έχει τη ανάγκη -ακόμη τουλάχιστον- να πιστεύει στην αιωνιότητα,  για να μπορεί  να πορευτεί στο σύντομο δρόμο της ζωής».

Το θρησκευτικό αίσθημα είναι απαραίτητο, ανεξάρτητα την θρησκευτική πίστη και το θρήσκευμα.

 

Αθήνα, Καλοκαίρι  2019,  λίγο πριν τις μεγάλες ή μικρές  αποφάσεις.

Ίσως σας αρέσει και

1 Σχόλιο

  • Σουλη Νικη
    15 Αυγούστου 2019 at 19:53

    …..μου αρεσει να σας διαβαζω….

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη