Αυτός που χάθηκε μια νύχτα ξαφνικά,

μια πόρτα άνοιξε στης γης την εξορία

κι άφησε πίσω του μια άρτια ιστορία

κι ένα απόθεμα με γνήσια ιδανικά…

Αυτός που έφυγε στη μπόρα βιαστικά,

είχε μια φλόγα κι ένα όραμα στα στήθια

κι είπε με πάθος και με τόλμη την αλήθεια

για τα παιδιά που οδοιπορούνε νηστικά.

Αυτός που άφησε το αχνάρι του στη γη

τώρα στα σύννεφα κοιμάται και ξυπνάει,

μα το μαρτύριο του κόσμου δεν ξεχνάει

και μας καλεί για μια καινούρια επιλογή:

«Εκεί που η νύχτα σελαγίζει στα βουνά,

την εξαπάτηση να ψάξεις και το ψέμα,

ν’ αποκηρύξεις τη θυσία και το αίμα

κι αυτό το σφάλμα το βαρύ που σε πονά.

Κι άμα ο πόνος δεν ακούει, δε μιλά,

στην άγια μέθεξη να ψάξεις την ουσία,

την πιο ασήμαντη στην πλάση παρουσία

να την προτρέψεις να κοιτάξει πιο ψηλά…»

[Το ποίημα «Αυτός που χάθηκε…», του Γεώργιου Δ. Μπίμη, απέσπασε το 1ο Βραβείο στον Πανελλαδικό Διαγωνισμό ποίησης του Δήμου Αγίας Βαρβάρας Αττικής, Σεπτέμβρης 2022, με θέμα: «Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος…»]