Είδα  το φεγγάρι από  την βεράντα πλαισιωμένο από κάποια αραιά σύννεφα.

Ένα δροσερό αεράκι  στο πρόσωπο μου και στους  γυμνούς μου ώμους μου.

Ζέστανε ο καιρός.

1 Ιουνίου 2017,  Φεγγάρι 1 τέταρτο

Καλοκαίρια και Φθινόπωρα, Χειμώνες και μια Άνοιξη  να  οδηγεί, περνούν και  χάνονται,  καθώς  αναγνωρίζω την απουσία.

Μια απουσία που πολλαπλασιάζεται προσθέτοντας   έρωτες  ημιτελείς,  άνθρωποι που  δεν υπάρχουν πια    {τι πραγματικότητα και αυτό!!! να χάνονται οι άνθρωποι, μοιάζει με φάρσα}  όνειρα που  μείνανε όπως έπρεπε,  όνειρα του ξύπνιου και του ύπνου.

Και ας λέμε όλοι  εμείς, ότι είμαστε γεμάτοι  από την ζωή μας. Ναι είμαστε, αλλά γεμάτοι και από τις απουσίες  που υποβαστάζουμε όπως ο Άτλαντας.

Η γης είναι πιο ελαφριά από τις ‘Απουσίες’ μας, νομίζω. Και εμείς,  Άτλαντες [1] με κρυφά σκυμμένο κεφάλι,   σηκώνουμε το βλέμμα σ’ έναν ουρανό γαλάζιο, με το χρώμα της  θάλασσας.

2   Ιουνίου 2017   

Ωραία…  δεν είναι  τόσο τρομερό αυτό το ζώο που το ονομάσαμε άνθρωπο κι ας φαίνεται έτσι! Με όλο το υλικό  που συνωστίζεται στον εγκέφαλό του, πάλι καλά.

Τι τέρας είναι αυτό το ζώο -θαυμάζω και απορώ- που δεν γαληνεύει με τίποτα. Απαριθμώ για λίγο τον κατάλογο με  τις   φρικαλεότητες που έχει κατά  καιρούς  πραγματοποιήσει και ξαναγυρνώ την αποτρόπαιη ματιά μου, σε πιο  συμπαντικές σκέψεις. Μακριά όσο γίνεται, πιο μακριά από τον πλανήτη άνθρωπο.

Ούτε το  Ά  στάσιμο (στ.  332 -376)  στην Αντιγόνη του Σοφοκλή,  «πολλά τα δεινά κουδέν ανθρώπου δεινότερον πέλει»  πια δεν με ικανοποιεί όπως  παλιά,   αφού δεν μπορούμε  πια να ρίχνουμε τις ευθύνες και τα λάθη  μας  στους Θεούς, αλλά  σε μας του ίδιους. Ίσως είναι  το  μόνο βήμα που κάναμε   μέσα στους αιώνες   αλλά και αυτό όχι ολοκληρωμένο,  μια και τις ευθύνες από τους θεούς τις μεταφέραμε στους  Άλλους’  από τον διπλανό μας μέχρι  τους αόριστους  άλλους.

Δεν  με ικανοποιεί, δεν μου φτάνει  πια  ο λόγος του  χορικού  και στο ότι  θεωρεί τον θάνατο  ‘κακό’   ναι   αλλά, πιότερο κακό θα ήταν αν δεν υπήρχε ο θάνατος.

Κι όμως παραμένει το στάσιμο αυτό μια πολύ σημαντική,  από τις πρώτες, φιλοσοφική προσέγγιση για το τι  είναι  ο άνθρωπος   αν και θα  πρέπει  να ξαναγραφτεί ένα παρόμοιο στάσιμο, στις μέρες μας.

3   Ιουνίου  2017

Μέχρι τις 11  Μαΐου  που θα είναι πανσέληνος  ας ετοιμάσω ένα ταξίδι κοντινό  να δω το  φεγγάρι ολόγιομο να καθρεπτίζεται στα νερά της Θάλασσας  του Αιγαίου, να  περπατήσω  σε αυτήν την φεγγαρογραμμή και να ψελλίσω  κάποιους στίχους από τον Ελύτη, «Τι γύρευες [ω ποιητή] Βαθιά στις θαλασσοσπηλιές μες στα ευρύχωρα όνειρα»  ή  και από τους δικούς μου  «άνοιξα μια τρύπα στο βράχο/ έβαλα το μεγάλο δάκτυλο του ποδιού μου μέσα/ σάρκινη παντιέρα στις Κυκλάδες».

5 Ιουνίου 2017

[1] Άτλας (α και  τλάν =  τα πάντα υπομένοντας) – Από το τλώ,  που σημαίνει σηκώνω, υπομένω.

[2] Ένθετη φωτογραφία: Atlas and the Hesperides 1922–25, John Singer Sargent, Museum of Fine Arts – Boston.