Τα καλύτερα όνειρα, τα κάναμε, μεθυσμένοι, δίπλα στη θάλασσα, να κοιτάζουμε τ’ ασημένιο φεγγάρι. Κάθε της παφλασμός κι ένας χτύπος από την καρδιά μας.

Και τ’ αντιφέγγισμα του φεγγαριού, ολάκερο, μέσα στη γεμάτη ψυχή μας. Ζεστό, όπως το καρβέλι στο Κυριακάτικο τραπέζι μας. Ν’ αχνίζει ευωδιά παραδείσου. Γλυκό, όπως το φιλί που ποθήσαμε. Ανελέητο, όπως το μαχαίρι στην κόψη του.

Δε τη φοβηθήκαμε την αγάπη μας, ούτε μικρύναμε τα λόγια, από φόβο. Την αξιωθήκαμε, σ’ όλες της τις μορφές κι ας πονούσε. Γιατί η αγάπη -και τώρα το ξέραμε καλά πια- τις πιο πολλές φορές πονάει.

Βαθύ κόψιμο η αγάπη κι όμως να σε λυτρώνει…