Ψαχουλεύω με ενδιαφέρον τα πρώτα χρόνια της ζωής μου. Πάω σιγά-σιγά προς τα πίσω. Μπουσουλώντας.
Σαν να χωρίζεται η ζωή μου σε περιόδους αρκετά ανεξάρτητες και διαφορετικές η μία από την άλλη, σε σημείο να μην αναγνωρίζω το πρόσωπό μου στις δραστηριότητες.
Αυτό σαν παρατήρηση, τουλάχιστον, για εκείνα τα χρόνια.
Βέβαια, σημεία του τότε χαρακτήρα μου και των συμπεριφορών μου και αντιδράσεων, τα βλέπω και τώρα αλλά πολύ δουλεμένα, με συνείδηση και μεταμορφωμένα οριστικά.
Η εργασία ήταν, από εκείνα τα χρόνια, πολύ σημαντική πράξη και δραστηριότητα. Από τον πατέρα μου επιρροές κυρίως και από τους γύρω από την οικογένειά μου και την ίδια την οικογένεια ή και κάτι πολύ δικό μου στο DNA, από μικρή ήθελα να συμμετέχω σε εκδηλώσεις και ακόμα πιο πολύ να εργάζομαι.
Όταν δεν εργαζόμουν στα γραφεία των θείων μου τα καλοκαίρια -μια εργασία που μου άρεσε πολύ καθότι έπαιζα τον ρόλο της γραμματέα- και φαίνεται πως οι ρόλοι ήταν η κρυφή αιτία που τροφοδοτούσε την αγάπη για την εργασία, εξ άλλου οι ρόλοι ήταν μέσα στην ιδιοσυγκρασία μου. Μου άρεσε που απαντούσα στο τηλέφωνο, οργάνωνα το γραφείο, μιλούσα με τους πελάτες όσο έλειπε ο θείος Μάκης.
(Ο θείος Μάκης ήταν ο μικρότερος αδελφός της μητέρας μου γι’ αυτό και πιο κοντά σε μένα στην ηλικία μου).
Και βέβαια η μεταμόρφωση. Με τι προσοχή όταν δούλευα επέλεγα τα ρούχα που θα φορούσα. Ήταν όλα σαν μια θεατρική παράσταση τότε για μένα.
Έτσι από μικρή και σε όλη την διάρκεια της εφηβείας μου κέρδιζα το χαρτζιλίκι μου και αργότερα, με το χορό, τα χρήματα που έβγαζα δεν ήταν καθόλου ευκαταφρόνητα. Χορεύτρια ήταν το πρώτο μου επάγγελμα.
Από τα δεκαπέντε μου χρόνια εργαζόμουν όχι για τα χρήματα -αυτό ήταν ένα ευχάριστο αποτέλεσμα και πολύ χρήσιμο- αλλά γιατί το ήθελα πάρα πολύ και να εργάζομαι και να εκφράζομαι και κυρίως σιγά-σιγά κατάλαβα και ανέπτυξα ένα είδος ανεξαρτησίας και αυτοσεβασμού. Μεγαλύτερη υπευθυνότητα και αποτελεσματικότητα σε ό,τι έκανα. Ως χορεύτρια, λοιπόν, στο θέατρο, σε λέσχες, σε κλαμπ, σε μουσικές σκηνές, χώροι αγαπημένοι αφού από παιδί είχα αρχίσει τις σπουδές στο χορό και στη μουσική, ήθελα ό,τι μάθαινα να το δοκιμάζω στην πράξη.
Αυτό ήταν πολύ φυσικό να γίνει, αφού μεγάλωσα μέσα στα θέατρα. Από πολύ μικρή ηλικία όλων των ειδών τα κέντρα ψυχαγωγίας τα είχα επισκεφτεί – πάντα με τη μητέρα μου, επισκεπτόμασταν τον πατέρα μου στην δουλειά του. Θέατρα, καμπαρέ, μουσικές σκηνές, λέσχες, κλαμπ, σε ώρες επιτρεπτές για μένα -για να δούμε το πρόγραμμα και να τιμήσουμε τον πατέρα μου που μουσικός-πιανίστας, η ζωή του ήταν οι χώροι αυτοί.
Ο πατέρας μου, λόγω της δουλειάς του, κοιμόταν μέχρι αργά το μεσημέρι σχεδόν απόγευμα και έφευγε αμέσως μετά για πρόβες και ερχόταν πρωινές ώρες. Όταν δεν είχε πρόβες ήταν η χαρά μου γιατί μελετούσε ώρες στο πιάνο και τότε ήταν που κάναμε και παρέα, πάντα με θέματα της μουσικής, της δουλειάς του και με θέματα που με απασχολούσαν από τις σπουδές μου. Ήταν φυσικό λοιπόν αφού μεγάλωσα στα παρασκήνια των θεάτρων και στα καθίσματα των μουσικών σκηνών, να ακολουθήσω την Τέχνη – με Τ κεφαλαίο.
Κάποια φορά, μου αφηγήθηκαν οι δικοί μου σε πολύ ευχάριστη ατμόσφαιρα, γιατί εγώ ήμουν τόσο μικρή και δεν το θυμάμαι, η λαχτάρα μου να συμμετέχω και εγώ στη σκηνή ήταν τόσο έντονη που την ώρα του χειροκροτήματος των ηθοποιών στο τέλος μιας παράστασης, νάσου κι εγώ να ξεφεύγω από τη μητέρα μου και να οδηγούμαι με ταχύτητα στα παρασκήνια -τα οποία γνώριζα πολύ καλά- και από εκεί στη σκηνή μαζί με τους ηθοποιούς!
Θα έπρεπε να είχα πολύ εξοικειωθεί μαζί τους και με το περιβάλλον, για να έχω το θάρρος για μια τόσο αυθόρμητη κίνηση. Η παράσταση ήταν σε θερινό θέατρο, επιθεώρηση. Έτσι ο πατέρας μου στην ορχήστρα, η μητέρα μου στην πρώτη σειρά καθισμένη και εγώ φυσικά στη σκηνή να χαιρετώ μαζί με τους ηθοποιούς!
Παρόμοια περιστατικά πολλά και όλα πολύ τρυφερά και αστεία και έχουν όλα τα χαρακτηριστικά του πάθους που είχα για το χώρο αυτό του θεάματος.
Ο πατέρας μου πραγματικά δεν ήθελε να ασχοληθώ με το επάγγελμα της χορεύτριας ή της ηθοποιού. Γνώριζε πολύ καλά το χώρο του θεάματος και τις δυσκολίες του και δεν ήθελε και εγώ να το ζήσω. Όμως δεν μπορούσε να με αποτρέψει από το να σπουδάζω μουσική, χορό, υποκριτική παράλληλα με τα μαθήματά μου. Και βέβαια είχα την υποστήριξη της μητέρας μου. Και οι δυο τους πίστευαν πολύ σε μένα και ήταν δύσκολο να μην συμμετέχουν σε ό,τι έκανα, μια και το αποτέλεσμα των επιδόσεων μου ήταν πολύ φωτεινό. Εξάλλου ήμουν τόσο αφοσιωμένη σε όλα αυτά, που ουσιαστικά εγώ οδηγούσα τη μοίρα μου.
Όμως η επιθυμία του πατέρα μου τελικά πραγματοποιήθηκε αφού ουσιαστικά αν και στην τέχν,η η πορεία μου ήταν πολύ διαφορετική από τη δική του και αρκετά μακριά από τη ζωή των ηθοποιών.
Η Μαρία Σκουλαρίκου-Πανούτσου, σε ηλικία δεκαπέντε ετών, σε έξοδο
με τους θείους Νίκο και Μάκη, αδέλφια της μητέρας της και την εξαδέλφη της Μαρία επίσης. (Από το αρχείο της Μαρίας Πανούτσου.)
Η εξαδέλφη μου η Μαρία από την Αγγλία είχε έρθει για διακοπές στην Ελλάδα και η έξοδος με τους θείους ήταν επίσημη. Παρόμοιες εξόδους μόνο με την οικογένεια μπορούσαν να είναι. Εξάλλου δεν βγαίναμε μόνες οι κοπέλες -εκτός από τα μαθήματά μας- χωρίς την οικογένεια.
Αθήνα 1967-2022
Σημείωση: Η Αθήνα ταλαίπωρη και τότε, στη διάρκεια της δικτατορίας, ταλαίπωρη και τώρα, για άλλους λόγους ή τελικά για τους ίδιους αλλά με άλλο πρόσωπο; Μόνο που τότε είχαμε πίστη για κάτι καλύτερο στη ζωή των ανθρώπων. Θα μου πείτε και πάλι θα γίνει αυτό, η ελπίδα και η πίστη θα ξανάρθουν, ελλοχεύουν, για κάτι καλύτερο. Δηλαδή πισωγυρίσματα;
Αθήνα 2022
Αφήστε το σχόλιο σας