Υπάρχει μια υπόγεια παγωμάρα  που το σώμα και η ψύχη αγωνίζεται να ισορροπήσει. Ένα μεγάλο ερώτημα όχι ερωτηματικό, αλλά ερώτημα όλη μέρα και όλη νύχτα. Γιατί… Γιατί… να συμβαίνει αυτό.

Μια εσωτερική φωνή απαντά.  Τη γνωρίζω την απάντηση, την επιστημονική,  την φιλοσοφική, την   ιδεολογική, τη θρησκευτική, τη μεταφυσική κ.τ.λ., κ.τ.λ.. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι  πώς νοιώθω απέναντι σε όλο αυτό  και τι θα γίνει, πώς θα προχωρήσουμε μετά εμείς  και τα παιδιά μας.  Έχει ανοίξει μια τεράστια επικίνδυνη παρένθεση, πώς θα εξελιχθεί και μετά την παρένθεση τι θα γίνει.

Όμως αρκετά.   Με περιμένει   το μαγείρεμα,  ας  δώσω προσοχή σήμερα σε  μια κάποια νέα γεύση, στην καθαριότητα,  στα τηλεφωνήματα,  στις μικροαποφάσεις,   στο γράψιμο,   στην προσοχή στην υγεία μου και στην υγεία των άλλων,  στις ασκησούλες, στα φυτά τους φίλους μου. Κι έπειτα λίγο διάβασμα, καμιά ταινία, οι αναμνήσεις, το ξεκαθάρισμα στις σκέψεις και στα συρτάρια μου και -γιατί όχι-  το χουζούρι και  η  έλλειψη ωραρίου  που, σχεδόν,  έχω  ξεχάσει.

Πολύ δουλειά…

[Ημερολόγιο εμβόλιμα στη συνηθισμένη μας ροή, που αντανακλά ό,τι βιώνουμε αυτές τις μέρες όλοι μας…]

[Copyright ©  Μαρία  Σκουλαρίκου-Πανούτσου]