«Ανεπίδοτο γράμμα στον Θεό», ένα διήγημα της Φανής Γεωργολοπούλου για τη δράση ‘Γράμματα ανεπίδοτα’

Ο μικρός Ορέστης καθόταν αρκετή ώρα αφηρημένος, με τα δύο του χέρια να στηρίζουν το πηγούνι στο περβάζι του παραθύρου, ενώ με το δάχτυλο του κατέβαζε τις σταγόνες της βροχής στο τζάμι.

Το τελευταίο εξάμηνο το σπίτι τους είχε αναστατωθεί από την αρρώστια της μητέρας του. Κάθε τόσο έμπαινε κι έβγαινε στο νοσοκομείο. Δεν ήξερε ακριβώς τι συνέβαινε, όμως αφουγκραζόταν, ότι ήταν κάτι σοβαρό, από τα μισόλογα του πατέρα του, παρόλο που ο πατέρας προσπαθούσε να κρύψει από ‘κείνον και την αδελφή του τη σοβαρότητα τής κατάστασης, όλα τη μαρτυρούσαν.

Η ατημελησιά τού πατέρα, το σκυθρωπό του βλέμμα, το παρατημένο από τάξη και καθαριότητα σπίτι. Ο Ορέστης δέκα χρονών και η αδελφή του η Δανάη οκτώ, ζούσαν ευτυχισμένοι με τους γονείς τους.

Τίποτα δεν προμήνυε, ότι αυτή η ευτυχία θα τελείωνε. Κάθε φορά που επισκεπτόταν τη μητέρα του στο νοσοκομείο, χτυπούσε στην πλάτη του τη βαριά σιδερένια πόρτα του αυλόγυρου και δεν ήξερε αν το σίδερο ήταν από κρύο ή εκείνος. Τότε του ήρθε μια ιδέα, να γράψει ένα γράμμα στον Θεό. Ένα από τα χιλιάδες ανεπίδοτα γράμματα που γράφουν οι άνθρωποι και δεν φτάνουν ποτέ στον προορισμό τους.

«Καλέ μου Θεούλη, με λένε Ορέστη, πάω στην τετάρτη τάξη Δημοτικού και είμαι επιμελής. Η μητέρα μου είναι άρρωστη αρκετό καιρό και λείπει από το σπίτι. Φοβάμαι πολύ, γιατί είμαι μικρό παιδάκι και θέλω την μανούλα μου. Όταν ήταν καλά, με ένα μεγάλο φιλί μ’ έστελνε το πρωί στο σχολείο και το μεσημέρι με μια μεγάλη αγκαλιά με υποδέχονταν εμένα και την αδελφή μου και ετοίμαζε το τραπέζι. Όταν χτυπούσα στο παιχνίδι, φιλούσε την πληγή για να περάσει. Στις διακοπές χαιρόμασταν τις βουτιές στη θάλασσα και η ευτυχία ήταν μεγάλη όταν περνούσε εκείνος ο ψαράς που έλεγε τα περίεργα, διαλαλώντας τα ψάρια του:

-Τηγάνι και κατσαρόλα μάλωναν ποιος έχει πισινό λιγότερο μαύρο, εδώ τα καλά ψάριααα!

Παίρναμε τα ποδήλατα και ο άνεμος μας έσπρωχνε στου δρόμου τη χαρά. Όταν μαλώναμε καμιά φορά με την αδελφή μου, εκείνη μας έπαιζε βιολί και αμέσως ηρεμούσαμε. Μου λείπει το χαμόγελό της, η αγκαλιά της, η αγάπη της. Όλα αυτά που είναι «μαμά»!

Τα χειμωνιάτικα πρωινά ζέσταινε τα ρούχα μας στο καλοριφέρ για να μην κρυώνουμε. Κάναμε κουλουράκια και γλυκά και όταν εγώ έριχνα περισσότερο αλάτι ή λιγότερο αλεύρι, με μάλωνε τρυφερά.

Θεούλη μου φοβάμαι, μην τη χάσω. Δεν ξέρω πως είναι να ζει ένα παιδάκι χωρίς τη μαμά του. Φαντάζομαι φρικτό! Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Ποιος θα με συνοδεύει την πρώτη μέρα κάθε χρόνο στο σχολείο. Ποιος θα έρχεται στις σχολικές γιορτές να με καμαρώνει και ‘γω να χαίρομαι. Ποιος θα χαϊδεύει το κεφάλι μου, όταν θα έχω πυρετό; Ποιος θα χαϊδεύει την ψυχή μου, όταν πονάει; Γιατί Θεούλη μου και ‘γω πονώ κι ας είμαι παιδάκι. Ποιος θα  μου λέει να βουρτσίζω τα δόντια μου και ‘γω να γκρινιάζω;  Σε ποιον θα λέω τα μυστικά μου; Ποιος θα κάνει σχέδια για τα καλέσματα στα γενέθλιά μου;

Όλα αυτά μου λείπουν, καλέ μου Θεούλη. Όταν έφυγε την τελευταία φορά με το ασθενοφόρο, μου είπε να προσέχω την αδελφή μου και τον μπαμπά. Πώς να προσέχω εγώ μια σταλιά παιδάκι τον μπαμπά μου που είναι τόσο μεγάλος και την αδελφή μου που είναι τόσο μικρή.

Τα λόγια της σκεπάστηκαν από τον ήχο της σειρήνας και ‘γω έτρεξα ξοπίσω και μετά έμεινα να το κοιτάζω να χάνεται στην στροφή του δρόμου.

Καλέ μου Θεούλη, κάνε ένα θαύμα, γιατί άκουσα το μπαμπά που έλεγε στο τηλέφωνο «ας γίνει ένα θαύμα» και ‘γω υπόσχομαι να είμαι καλό παιδί.

Γι’ αυτό το θαύμα, σου γράφω αυτό το γράμμα. Θέλω πολύ να το πάρεις, γι’ αυτό και ‘γω το αφήνω στο κομοδίνο μου.

Εσύ στείλε σε παρακαλώ τον άγγελό σου να το πάρει και να σου το παραδώσει. Μπορείς! Θεός είσαι ότι θέλεις κάνεις.

Μην κάνεις όμως αυτό που τόσο φοβάμαι. Μην πάρεις τη μαμά μου.

Ορέστης»


[Μάθετε περισσότερα για τη λογοτεχνική μας δράση «Γράμματα ανεπίδοτα» ΕΔΩ.]

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη