Χαϊδεύω τις λέξεις

Κλαίω μαζί τους

Τις αισθάνομαι μέσα μου να χορεύουν πένθιμα, ταξιδιάρικα, ονειρικά…

Τους δίνω φως, σκοτάδι, λύπη, χαρά…

Να ‘ρθουν στο γράμμα να γίνουν λάμψη, ζωή, έρωτας, όνειρο…

Τις καταθέτω στο χαρτί

Γράφω, γράφω

Όλα εκεί…

Σ’ αυτό το συναίσθημα που πετάει και προσγειώνεται ανορθόδοξα

Στο κλάμα που υγραίνει το χαρτί

Στη στιγμή που όλα γίνονται άνεμος, ακουμπισμένος γλυκά σου στέλνει αόρατα φιλιά.

Φοβάμαι

Θα χαθεί στα γκρίζα σύννεφα

Θα αιωρείται ανείπωτο στην τροχιά της γης αιώνες…

Θα γίνουν στάχτη οι λέξεις στο πέρασμα…

Θα απλωθεί η σκόνη στην ψυχή

Θα φέρει δάκρυα βροχή

Θα ξεπλύνει την Αγάπη

Τα μάτια ορθάνοιχτα κοιτούν τα λόγια

Που στροβιλίζονται στο κενό μ’ ένα θλιμμένο απόσταγμα ψυχής

Η Αγάπη  κομματιάζεται εκεί ψηλά

Φέρνει αστεράκια που σβήνουν στο κενό

Το σκοτάδι μεγαλώνει…

Κι εγώ…

Θρυμματίζομαι στη μοναξιά

Το γράμμα εκεί

Περιστρέφεται στο σύμπαν

Αδιάβαστο και μοναχό…

Πληγώνει τη ματιά όταν κοιτώ ψηλά

Το βρίσκω πάντα να πενθεί!