Ράκα, Μοσούλη, Ταλ-Αφάρ και Χομς. Και τι σε νοιάζει; Σε πήρε από το χέρι να σου υποδείξει πόσο εύθραυστη είσαι. Σου έριξε βόμβες, σφαίρες, όπλα χημικά, μπροστά σου έσφαξε αθώους, δίπλα στις άγριες θάλασσες έπνιξε παιδιά. Κι όλο σε τράβαγε απ’ το χέρι, ήθελε λέει να δει πώς νιώθεις όταν απειλείται το σύνορό σου δυτικά, ήθελε λέει να ξέρει πόσο πονάς όταν σπάει μια φτερούγα σου ανατολικά. Το χέρι σου λίθινο, το πόδι σου μαρμάρινο. Ήσουνα πάντα εκεί. Βεβηλωμένη σκιά της Ιδέας. Εξανδραποδισμένη οπτασία της ανάμνησης μιας πολιτείας που δεν ανέπνευσε χωρίς βέλο ανάμεσα σ’ αυτήν και τον μαρτυριάρη άνεμο.
Μ
Η
Ρ
Υ
Κ
Α
Ζ
Ε
Ι
Σ
Η ανακατάληψή σου κάθε φορά δύσκολη υπόθεση. Δεν ξεχνάς. Έρχεται Αυτός και σε τραβολογάει από το χέρι: έλεγξε τον κάθε σου κάτοικο. Ανάκρινε. Θυμήσου! Γεννήθηκε εκεί; Μάνα λεχώνα βρόντηξε τον πόνο της βαθιά, βαθιά μες την κοιλιά σου; Εκεί χύθηκε το λερωμένο αίμα της γέννας του κάθε ενός που πάτησε πόδι ποτέ στην κεντρική σου λεωφόρο; Όλο διατάζει. Όλο ρωτά. Μα πώς να ξέρεις; Είσαι κι εσύ κόρη μιας μεγαλύτερης μάνας, κόρης μιας μεγαλύτερης μάνας. Ανακατάληψη κάθε φορά. Σε τραβάει. Το χέρι σου μόλυβδος, το πόδι σου ατσάλι. Εκεί, έτοιμη να μετρήσεις τέκνα διά της απώλειας κι ουχί της γέννας.
Χ
Ω
Ν
Ε
Υ
Ε
Ι
Σ
Κάποτε κάνει χρόνια μακριά σου. Αναπνέεις. Με το ύφασμα στο στόμα, μα αναπνέεις. Ανάμεσα σε άλλες κόρες κρύβεσαι. Σε ξεχνάει. Αναπνέεις. Κρύβεσαι στα πολύχρωμα αέρινα παραπετάσματα ανάμεσα στα κρεβάτια στο Σεράγι, κρύβεσαι κάτω από τα κρεβάτια. Μα όταν στο γιαταγάνι Του καθρεφτιστεί η μορφή σου, μεταμορφώνεσαι. Έρχεται κοντά σου. Σε κοιτάει από πάνω ως κάτω. Αναρωτιέται πώς βρέθηκες φορτωμένη με χουρμάδες στο μέσο του δωματίου. Δεν αναπνέεις. Δεν πρέπει να καταλάβει τι είσαι, και τι είναι οι χουρμάδες για Τον ίδιο. Κάθεται κι ακουμπάει στον κορμό σου να φιλοσοφήσει. Ένας χουρμάς σου πέφτει στο κεφάλι Του. Σε κόβει. Τον αγάπησες.
Ε
Κ
Κ
Ε
Ν
Ω
Ν
Ε
Ι
Σ
Πόσα εκατομμύρια παιδιά θα κλάψεις πριν κλείσεις τις πύλες; Ανακατάληψη ανακοίνωσαν πάλι σήμερα. Πώς να πιστέψεις τις ειδήσεις πια, πώς να πιστέψεις τα Je Suis και τα άρθρα που σαν γαϊτανάκι περιπλέκουν μια αλήθεια που μόνη γεύτηκες; Πόσα εκατομμύρια μανάδες θα χάσεις πριν καταλάβεις πως εσύ είσαι η μάνα της μάνας της μάνας; Πως ότι χωρίς εσένα η χώρα δεν είναι μάνα και χωρίς τη χώρα για μάνα η Γη τέτοια δεν λογιέται; Πότε θα κλείσεις τις πύλες με Εκείνους μέσα; Να πεινάσουν; Να αυτοπυρποληθούν; Να αλληλοφαγωθούνε; Να ξεχάσουν το όνομά Του; Μέχρι να σε πούνε Μάνα τους; Εσένα μόνο;

[Το τετραπλό ομότιτλο εκατόλεξο “Ανακατάληψη” του Χρίστου Τσιαήλη, παρουσιάζεται στη Λόγω Γραφής σε πρώτη δημοσίευση.]