«Αναζητώντας κρυψώνες…», ένα διήγημα της Λιάνας Μιχελάκη για τη λογοτεχνική δράση «Μένουμε σπίτι»

Από παιδί, όπως τον τελευταίο καιρό έρχονται οι μνήμες, με αποσκευές από το παρελθόν, να της υπενθυμίσουν, προβληματιζόταν κάθε Πασχαλιά για τον πόνο της Παναγίας. Οι φίλοι της, όπως θυμάται, έτρεχαν στους πλακόστρωτους δρόμους του μικρού νησιού, ελεύθεροι πια από τα δεσμά της σχολικής τάξης και την προέτρεπαν να κάνει το ίδιο. Εκείνη όμως, σαν να μην τους άκουγε ή σαν κοχύλια να έβαζε στα αυτιά, καθόταν βαθιά συλλογισμένη πάνω σε ένα βραχάκι, σιμά στη θάλασσα, στο καταφύγιο της, όπως το αποκαλούσε και έτρεχε στους δικούς της νοερούς δρόμους.

Έφερνε τότε στο νου της την Παναγία, τη μητέρα του Θεανθρώπου, όπως μάθαινε στο σχολείο.  Έβλεπε την όψη της, γλυκιά και στοργική μάνα, με το μικρό Ιησού στην αγκαλιά της, ως παιδί, να τον νανουρίζει και να ξαγρυπνά στο πλευρό του. Αργότερα, σαν θα μεγάλωνε ο Ιησούς, θα τον συμβούλευε πώς να αποφεύγει τις κακοτοπιές και τα σημάδια. Εκείνος όμως σκόπιμα δεν τα πρόσεξε. Σκόπιμα δεν άκουσε τις συμβουλές της. Πόσο πολύ θα ήθελε τότε να βοηθήσει την Παναγία και να βρει την καλύτερη κρυψώνα για το παιδί της. Εδώ, στο νησί, υπάρχουν πολλές, σκεφτόταν, μα ήταν πια πολύ αργά.

Τόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε, αλλά οι νοεροί αυτοί επισκέπτες κάθε Πασχαλιά δεν τη λησμονούν. Τη βρίσκουν και σήμερα, όπως τότε που ήταν παιδί, συλλογισμένη, μέσα στο σπίτι όμως και όχι σιμά στη θάλασσα. Οι φίλοι της δεν την καλούν στο πανηγύρι της Πασχαλιάς, όχι γιατί κουράστηκαν, μα κρύφτηκαν, όπως όλοι πάνω στη γη, για να γλιτώσουν από τον αόρατο της ασθένειας εχθρό, που κυνηγά αδυσώπητα μικρούς, μεγάλους και παιδιά. Πόσο πολύ θα ήθελε να έβρισκε για όλους τους ανθρώπους τις καλύτερες κρυψώνες στο νησί της. Εκεί, που σίγουρα ο εχθρός, δεν θα τους έβρισκε και θα χανόταν στου βυθού το άπειρο.

«Θα γίνει» άκουσε τότε μία φωνή μέσα της «και όλοι οι άνθρωποι θα ξεχυθούν στους δρόμους της πόλης, θα κολυμπήσουν ξανά στα γαλανά νερά του νησιού της και θα ανηφορίσουν την πλαγιά του βουνού» συνέχισε η φωνή. Η ίδια ανεβασμένη στο μικρό βραχάκι, σιμά στη θάλασσα, θα συνεχίζει τα νοερά ταξίδια της, βάζοντας κοχύλια στα αυτιά, καθώς οι φίλοι θα την προσκαλούν στο πανηγύρι της Πασχαλιάς…

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη