Ανέξοδες αμφιβολίες
Κρύφτηκες σαν τον αέρα στο πράσινο φύλλωμα
με την αγωνία παραζάλη στην καρδιά
Περίμενες μια αχτίδα φεγγαριού
που σπάει το γκρίζο
να ‘ρθει να σε φιλήσει
Το μονοπάτι έψαχνες σαν τον τυφλό
να γίνει η πνοή μου φως σου
Μα χάθηκες
δεν έριξες τα παραπετάσματα της λογικής
Βούλιαξες σ’ ανέξοδες αμφιβολίες
κι έφυγες αξιοπρεπής στη μοναξιά σου
θρυμματίζοντας τον ήχο του γέλιου μου.
Ναυαγισμένα όνειρα
Απέριττα όνειρα
βυθίζονται
σε πόθους ελευθερίας
με απομεινάρια ευτελούς ελεημοσύνης
αιχμάλωτα
σε σωσίβιες ελπίδες
ψάχνουν οδό διαφυγής
στην ανθρωπιά ενάλιων πολιτειών.
Αύτανδρο το θαύμα βυθίζεται μεσοπέλαγα
και τα λυπημένα φεγγάρια
συλλέκτες ματαιώσεων
λεκιάζουν το ένοχο γαλάζιο.
Αφήστε το σχόλιο σας