Εκούσια θυσία. Σαν άνθρωπος, θαρρείτε, δεν ήθελε τη ζωή; Τα γέλια των παιδιών, τις Κυριακές στρωμένο με ηρεμία τραπέζι, τις μέρες να περνούν, το φύσημα του ανέμου, τη μυρωδιά της θάλασσας, το ζεσταμένο ρετσίνι του πεύκου μεσημέρι καλοκαιριού;

Από το τότε στο σήμερα, λένε πως πέρασαν αιώνες..  Κι όμως, τόση ιστορία, τόσες ζωές ανθρώπινες που πέρασαν, δεν άλλαξαν ούτε μια σταλιά ετούτη τη μεγαλειώδη θυσία!

Μπροστά μας στέκεται, κάθε άνοιξη, περιμένοντας ν’ ανοίξουμε τα μάτια και τ’ αυτιά μας, μήπως χωρέσει στην ψυχή λιγάκι φως!

«Θανάτω θάνατον πατήσας». Μέσα απ’ το θάνατο, μας έφερε ζωή! Την ελπίδα για Ανάσταση. Τη σιγουριά της συνέχειας. Τη βεβαιότητα της αιωνιότητας.

Κι ας χανόμαστε εμείς, τριγυρισμένοι από τις μικρές και τις μεγάλες έννοιες μας, πώς θα πληρωθούν τα έξοδά μας, γιατί χάσαμε τα μπόλικα που με κόπο είχαμε αποκτήσει, γιατί βρεθήκαμε πολλοί να νιώθουμε πως μίκρυνε η αξιοπρέπειά μας γιατί φτώχυνε η τσέπη μας!

Έξω και πέρα απ’ τις τόσες έννοιες, Στέκει Εκείνος που ήξερε από πριν το κάθε βήμα, την κάθε λέξη που οι άνθρωποι θα έλεγαν, μέχρι να φτάσει στο θάνατό του ως άνθρωπος!

Διπλό μαρτύριο! Εμείς, πορευόμαστε ανήξεροι το τέλος. Φαντάζεστε, αν η ζωή μάς μοιάζει φορές τυραννική, τη λεπτομερή κι απόλυτη επίγνωση της ζωής του, θα την άντεχε κανείς;

Ας κοιτάξουμε με κατανοητική ματιά γύρω μας. Ας κοιτάξουμε αυστηρά, αληθινά μέσα μας. Μικρά μυρμηγκάκια φαντάζουμε από τον ουρανό! Μικρά μυρμηγκάκια που νομίζουμε πως παίρνουμε σπουδαίες αποφάσεις ζωής! Που αγαπάμε και που μισούμε κατά βούληση! Που λυπόμαστε για το ζητιάνο και τον άρρωστο και παραπονιόμαστε για τον άστεγο. Τόσο ειλικρινά που δεν θα αλλάζαμε ποτέ θέση με κείνους!

Ας πούμε, λοιπόν, ένα μεγάλο ευχαριστώ στη ζωή, την ώρα της Ανάστασης, ας σηκώσουμε τα μάτια ψηλά να πούμε ένα «Κύριε ελέησον!  Σε ευχαριστώ για όλα όσα μου έδωσες, για όλα όσα μου πήρες!  Για το φως την αυγή, για το λιόγερμα, για το πέταγμα των χελιδονιών, το θρόισμα των φύλλων, το κελάρυσμα της πηγής. Τα σε αγαπάω που ένιωσα, τις αγκαλιές που μ’ αξίωσες. Ένα μικρό κι ανήξερο πλάσμα σου είμαι . Κάνε να μη φθονώ κανέναν! Βοήθα ν’ ανασταίνεται η Ζωή!»