Αγαπώ τα σημειώματα. Εκείνα τα τόσο δα μικρά γράμματα, που δεν έχουν ανάγκη γραμματόσημου για να βρουν τον παραλήπτη. Τα βρίσκει αυτός κάπου στο δρόμο του.

Όχι σε κάποιον απ’ τους μεγάλους δρόμους με όνομα ασήμαντο ή σπουδαίο και προθέσεις και φιλοδοξίες ακόμα μεγαλύτερες. Ούτε σε κάποιον απ’ τους μικρούς, εκείνους τους χωματένιους με τις λούμπες.  Ούτε σε τίποτα σοκκάκια ξεχασμένα από καιρούς πειρατικούς.

Τα βρίσκει ανάμεσα στα κουρασμένα του παπούτσια και τα μπερδεμένα δάχτυλά του. Λέω για κείνες τις μικρές διαδρομές της καρδιάς μες στα γνώριμα, τα καθημερινά, τα τετριμμένα.

Είναι παντού. Γι’ αυτό τα λατρεύω.

«Η ζωή συνεχίζεται με το κεφάλι ψηλά και το βλέμμα μπροστά! Με την καρδιά ανοιχτή και τα χέρια απλωμένα. Μ’ ένα φιλί στο μάγουλο, με το άγγιγμα στον ώμο, με την κουβέντα τη ζεστή, την αγκαλιά πριν πέσεις. Η ζωή συνεχίζεται στη γέννηση, στο θάνατο σε κάθε αρχή και τέλος. Έχει αυτή τον τρόπο της πάντα να ξεφυτρώνει και να γιατρεύει απαλά, αυτό που την πληγώνει» [1], διάβασα στο  χρονολόγιό σου ανήμερα στη γιορτή της ποίησης και χτύπησα την κόκκινη καρδούλα που φωνάζει «τέλεια».  Από κάτω σχολίασα, «Ισχύει…» μ’ ένα χαμόγελο παιχνιδιάρικο. Γιατί έτσι είναι. Καλύτερο σημείωμα τέτοια μέρα δεν μπορούσα να βρω. Έπρεπε να στο πω αυτό. Άρπαξα το κινητό μου περήφανη για να σου φωνάξω πως είσαι «ο πιο καλός ο μαθητής» [2] κι εγώ η τυχερή δασκάλα σου, που σ’ είδε να προκόβεις.

Δεν το σήκωσες. Σιγά την πρωτοτυπία! Εξάλλου, την ίδια μέρα έχει διεθνώς την τιμητική του κι ο ύπνος. Έβαλα τα γέλια. «Α, ρε Χρήστο! Πειραχτήρι κλασικό εσύ αλλά κι εγώ δεν πάω πίσω» σκέφτηκα. Είχα σκοπό να στη βγω. Δε θα μου τη γλύτωνες. Ανάρτησες τα ρομαντικά μες στο μαύρο βράδυ κι έχει φτάσει μεσημέρι και δε λες να ερμοξυπνήσεις.

Τι γέλιο που έκανα! Σε καλό μου! Είναι απ’ τις φορές που αναγνωρίζω την αξία της ηχομόνωσης. Σε σώζει απ’ τα περίεργα ώτα, που ακοίμητα περιφρονούν κάθε όριο και τοιχίο. Πήρα, ξαναπήρα εξαντλώντας το μουσικό σήμα που λατρεύεις: all we are is dust in the wind [3]. «Μ’ έπνιξες στη σκόνη!» φώναξα γελώντας. Σήκωσέ το επιτέλους! Αλλά εσύ, πού τέτοιο πράμα! Μεγάλη πλάκα!

Δεν είχα παρά να σου γράψω ένα μηνυματάκι να ψοφήσεις απ’ το γέλιο, αφιερωμένο εξαιρετικά στη μέρα. Το σχολιαστικό χιούμορ, το ξέρεις δα, είναι ο κοινός μας κώδικας.

«Τι θα γίνει, ρε Χρήστο;» σου έγραψα. «Έχεις σκοπό να γιορτάζεις όλη μέρα το Μορφέα σήμερα; Έπος πολύστιχο θα πλέξω, έτσι που το πας, να δοξάσω την ποίηση». Έδωσα ακολούθως απαλά δια της αφής μου την εντολή να φύγει το αστειάκι μου, γελώντας για το θρίαμβο που σημείωσα. «Επιδόθηκε» έγραψε η οθόνη. Δεν είχα παρά να περιμένω τα γέλια και τα πειράγματά σου.

***

Όταν έμαθα ανήμερα του Ευαγγελισμού πως η Κυρά των Κρίνων σ’ είχε δεχτεί στο μυριστό της Περιβόλι, όπου οδύνη, θλίψη και στεναγμός δεν υπάρχει, έμεινα άναυδη.

Το μήνυμά μου, παιδί μου, δε θα το πάρεις ποτέ. Ψευδής η πληροφορία, που μου έδωσε η κινητή τηλεφωνία. Ή μάλλον, αναληθής. Το αστειάκι μου, ανέκδοτο που πάγωσε.

Το πρώτο που έκανα ήταν να κλειδώσω το μαύρο για πάντα στην κάρτα μνήμης. Φοράς μόνο λευκά πια και κινείσαι με ταχύτητα φωτός στου αιώνος την απεραντοσύνη.

Μετά έπιασα μια σελίδα, λευκότερη κι από σένα, έγραψα επάνω μ’ ανεξίτηλο μελάνι «Η ζωή συνεχίζεται…» αντιγράφοντας την ανάρτησή σου λέξη προς λέξη.

Σαν τελείωσα την επιστολή μου, την έκλεισα σ’ ένα φάκελλο γαλάζιο στο χρώμα τ’ ουρανού. Απ’ έξω έγραψα τ’ όνομά σου, παιδί μου: Χρήστος. Άνοιξα τις ΑΦΙΕΡΩΣΕΙΣ σου και το εναπόθεσα εκεί, ανάμεσα στα λόγια σου.

[1] Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή «Αφιερώσεις» του Χρήστου Ηρ. Πέντσιου

[2] Στίχος από το τραγούδι «Ο μαθητής» που σύνθεσε ο Γ. Ζαμπέτας σε στίχους του Χαρ. Βασιλειάδη (1968)

[3] Στίχος από το τραγούδι των Κάνσας «Dust in the wind» για το άλμπουμ τους Point of Know Return (1977)