“Το έξυπνο πουλί από την μύτη πιάνεται”

α.

Είμαστε αυτό που ζήσαμε.

Είμαστε οι επιλογές τη δεδομένη στιγμή,  από τη συλλογή των καλύτερων στιγμών της ζωής μας που πέρασε  χωρίς να το καταλάβουμε.

Είμαστε αυτοί που βιώσαμε τις πιο άσχημες στιγμές, όταν οι άλλοι  μας προδώσαν, μας ξεγέλασαν,  μας χρησιμοποίησαν, μας  έκλεψαν.

Είμαστε  εμείς  όταν μας  πρόσβαλαν, όταν αφήσαμε να συμβούν όλα αυτά, όταν πιο έξυπνοι  ακόμη και από μια αλεπού αφεθήκαμε να βιώσουμε το τυχαίο που έριξε  παιχνιδιάρικα   η ζωή  στο  σταυροδρόμι της ζωής μας.

β.

Η φωτογραφία από το κοινό διαβατήριο
με την μητέρα μου καθώς ήμουν τότε παιδί.

Ξαναγυρνώ σε πιο  αθώες εποχές,  που τόσο τις έχω ανάγκη για να ισορροπήσω και να δικαιώσω την ύπαρξή μου. Τότε που η  τύχη και το  περιβάλλον της οικογένειας με προστάτευσαν από ό,τι άσχημο.  Και  έτσι η ομορφιά σήμαινε και το  ηθικό.  Και έτσι χωρίς να το γνωρίζω  διδάχτηκα  αυτό που  οι αρχαίοι  Έλληνες   ονόμασαν ομορφιά και εννοούσαν  το ηθικό. Και έτσι σήμερα πάω   σε ένα σχολείο που μου άφησε  όχι μόνο όμορφες αναμνήσεις  αλλά και μια σειρά από  σταθερές αξίες, που θα τις ονόμαζα εφόδια. Αμμόχωστος, Κύπρος, δεκαετία του  1960.

Αρχίζουν τα ταξίδια εκτός Ελλάδας.

γ.

Σήμερα θα σταθώ  σε μια μνήμη  που με  κάνει χαρούμενη. Με επιστρέφει σε έναν  κόσμο που μπορούσες να  τον εμπιστευτείς, με όσο γίνεται λιγότερες απώλειες, γιατί οι απώλειες  δεν απουσιάζουν από  τον ανθρώπινο χρόνο, αυτό είναι  δεδομένο.

Κύπρος

Αμμόχωστος

Ένα  σχολείο

Οι μαθητές

Το Πρόγραμμα του σχολείου

Η ζωή  όταν είσαι παιδί κυλά χωρίς σκέψη. Απλά συμβαίνει καθώς ο μαθητής, παιδιά του δημοτικού ακολουθούν ένα  πρόγραμμα. Θέλω να πω  πως, σε αυτήν την ηλικία, είναι πολύ σημαντικό  τι ακολουθούν τα παιδιά και με τι πρόγραμμα κατευθύνονται.

Πώς να  αναβιώσει κανείς με λέξεις  εκείνη τη δημιουργική ατμόσφαιρα, τις στιγμές δημιουργίας, πειθαρχίας και  ελευθερίας συγχρόνως, καθώς με τα χεράκια μας  και με τα μελάνια πασαλειμμένοι  γράφαμε σε  λεπτές σελίδες   μεγάλης  έκτασης  -μέγεθος  μιας εφημερίδας-   γράφαμε  με προσοχή το υλικό του εκάστοτε φυλλαδίου της σχολικής εφημερίδας.

Τι  σημαντικό  αυτό   που βίωσα,  να συμμετέχω  στην εφημερίδα του σχολείου!  Τι κρίμα να μην έχω  δείγμα-μαρτυρία εκείνης της περιόδου  στο σχολείο μου  τότε.

Θέλω να τιμήσω  εκείνες τις  στιγμές ζωής  που, αν και παιδί, τις θυμάμαι σαν να είναι μόλις τώρα που πλένω  στις  περιποιημένες τουαλέτες  του σχολείου τα χέρια μου γεμάτα από μελάνι μετά το τέλος της  γραφής  στις ώρες της δημοσιογραφίας μου.

Αστική  σχολή  του  Αγίου Ιωάννου  Βαρωσίων,  Κύπρος.

Το τηλέφωνο  τότε εκεί ήταν 3366.

Με Διευθυντή του σχολείου τον κο Γιώργο Αβραάμ.

Θυμάμαι τις αίθουσες, το θέατρο, την αυλή, τον κήπο, τα αποδυτήρια, τις τουαλέτες, όλο το σχολείο  από μέσα και από έξω, από κοντά μα κι από μακριά.

Κάποιο  Μάιο  του 1960  έπρεπε να  φύγω από αυτό το καταπληκτικό σχολειό, αποχώρησα  για  να φύγω με την οικογένειά μου  για   το Ιράκ.

Και άφησα πίσω μου ένα μοναδικό τόπο, μια πόλη,  ένα σχολείο,   φίλους,  δάσκαλους  και όλες  τις επιρροές που ακόμη και τώρα με συνοδεύουν.

δ.

Τι  σημαντικό να έχει μια ομαλή, δημιουργική ζωή  το παιδί!

Πόση ευθύνη μια κοινωνία για τα παιδιά της…

Μαρία

Αθήνα    29/10/22  καθώς  ακούω  τον Ελληνιάδη  στο ραδιόφωνο  να μιλά ελεύθερα  για όσα  γίνονται στον κόσμο  τούτο.

Είναι μεσημέρι, αν και νοιώθω σαν να είναι βράδυ.

Σημειώσεις:

Mahler: Adagietto Symphony 5 – Karajan

[Μαρία Πανούτσου – Ας γνωριστούμε]