-Αν στην άκρη της νύχτας υπάρχει το φως, τότε στην άκρη της λύπης θα έχει λίγη χαρά…

-Αν είναι αλήθεια αυτό, τότε πάει στο διάολο… Όλη η προσπάθεια εννοώ, χαλάλι!

Οι λέξεις είχαν ειπωθεί έτσι απλά, όπως όλοι μοιραζόμαστε το ψωμί, κόβοντάς το σε φέτες. Τι κρυβόταν πίσω απ’ τις λέξεις, ας το έπιαναν οι λογοτέχνες, οι ειδήμονες, οι παθιασμένοι. Αυτοί που λένε κάτι αόριστο, ύστερα με βαθύ, απλανές βλέμμα, κοιτάζουν τριγύρω,  με πολλά κιλά πάθος σηκώνουν το κολονάτο ποτήρι, πίνουν μια γουλιά κόκκινο κρασί -στην πραγματικότητα έχουν ήδη ξεχάσει τι ακριβώς ήθελαν να πουν- (φαίνεται ήταν πολύ βαθυστόχαστο και χάθηκε στη σκοτεινιά του)  και στο τέλος, πετάνε το μαργαριτάρι τους, «Λοιπόν, τι λέγαμε;»

«Αν μια ζωή, ορίζοντας τον εαυτό μου ως αληθινό, μη κρύβοντας τα συναισθήματα και τις απόψεις μου, χωρίς να υπολογίζω καθόλου τις συνέπειες, ούτε πάνω μου μα ούτε και στους άλλους, αν λοιπόν περπάτησα με το χέρι στην καρδιά κι όχι στο συμφέρον, κι έφτασα να μη μπορούν να κατανοήσουν οι άλλοι τις λέξεις όπως τις αρθρώνω με την κυριολεκτική τους αξία, τότε με απόλυτη βεβαιότητα, μπορώ να πω πως απέτυχα.

Μοιάζει σε μένα κομμάτι εφιαλτικό να προσπαθείς να βρεις κομμάτια μιας αλήθειας απλής, ειπωμένης απλά,  κοινά  αποδεκτής από τουλάχιστον δύο ανθρώπους! Γιατί, αλίμονο, ο καθένας καταντήσαμε να είμαστε η δικιά του προσωπική αλήθεια. Η συμφέρουσα ανάλογα με τη στιγμή, τους παρόντες και την κατάσταση. Μέρος αυτής της παρωδίας δεν θέλω να είμαι! Οι αξίνες, τα φτυάρια, τα λισγάρια, τα καρότσια ας τα πάρουνε οι δυνατοί. Τα ψαλίδια μην και ξεχάσουν. Και τις βελόνες και τις κλωστές! Κόψε-ράψε, όλο και κάτι από αλήθεια θα καμώνονται ότι έφτιαξαν! Εμένα ας με αφήσουν απ’ έξω. Οι λέξεις για μένα έχουν τιμή. Όχι χρηματιστηριακή αξία. Φέρουν την αξία του συναισθήματος και της σκέψης που κάνουν κοινοποίηση. Το ξέρω καλά! Αν ήταν τα πράγματα να υπάρχουν σύμφωνα με τη δική μου προσωπική διάταξη και ταξινόμηση, τότε θα  ήταν άνεργοι όλοι οι δικηγόροι του κόσμου. Κουβέντα, βέβαια, για τους εν αναμονή ετυμηγορίας. Κανένας δεν θα βρισκόταν αθώος, καθώς ο καθένας μας κάπου έχει σφάλλει… Ύστερα φαλάγγι θα έπαιρνε κι ένα μεγάλο πλήθος άλλων επαγγελμάτων με πρώτους-πρώτους τους οινοποιούς, καθώς καμία γουλιά σε κανένα ποτήρι δεν θα υπήρχε για να τσουγκριστεί στην υγειά του αθώου και της λάμψουσας αλήθειας, βεβαίως-βεβαίως! Δεύτεροι στη σειρά άμεσα πληγέντων επαγγελματιών οι ζαχαροπλάστες, μια και σε απογοητευμένους και καταδικασμένους δεν έχω δει να προσφέρουν ποτέ μια τούρτα αμυγδάλου, καμιά παστούλα σεράνο, ή  κομμάτι από εκείνη τη θεϊκή που αγόραζε η θειά μου για τα γενέθλια των παιδιών της, θα σας την περιγράψω και ας  βασανιστείτε από σιελόρροια όλοι σας,  άσπρη σαντιγύ τριγύρω και μέσα όχι μπουχτιάρικη κρέμα με αμύγδαλα. Ολόκληρα. Για το στόλισμα δε, ανανάδες, φράουλες, αμύγδαλα, σλουρπ, σλουρπ!

Λοιπόν, μάγκες, μαγκίτισσες και καλά μου παιδιά, το μάθημα σχόλασε. Όποιος κατάλαβε, καλό δικό του. Μια ζωή με καρδιά γεμάτη αγάπη, λέξεις πρόφερα με μάτια που περίμεναν ειλικρινή στάση κι ίσο αντιγύρισμα, σε μοίρασμα σκέψης και ψυχής. Σαν επιβράβευση και σιγούρευση, σαν κοινή ματιά, σκέψη, προορισμό… Να δεις σε ποιο παραμυθάκι τα είδα γραμμένα! Μη φας, έχουμε μπουνιές στο ψυγείο! Αυτά που περίμενα, μάνα μου εγώ, ούτε στα παραμύθια δεν τα γράψανε. Ποιος θα τα έπαιρνε για πιστευτά;

Έτσι, λοιπόν, και με κρασοπότηρο κοντό της ταβέρνας πίνω στην αξία μου, στον ορισμό της θέσης μου, γιατί μη βολεύεστε, δεν έχω κακαρίσει, ακόμα τουλάχιστον! Όχι σαν καμιά φοβερή αξία, μην πλανάστε. Με τα χρόνια, έμαθα πως βασική αξία στη ζωή είναι να μάθεις να θέτεις όρια. Να δηλώνεις τη θέση σου σε αυτόν τον κόσμο, όχι δημιουργώντας σαματά, μη φανταστείτε, αλλά υποστηρίζοντας τις αξίες σου και τις απόψεις σου. Στα ίσια και σε όποιον αρέσει.  Σαν πώς στο τέλος μιας ζωγραφικής ορίζεις με περιγράμματα;  Έτσι. Να λες τα «μπορώ» σου και τα «θέλω» σου. Όχι να κρύβεσαι σε σιωπές. Να βολεύεσαι στην τακτική του καμουφλάζ. Να κρύβεσαι, από τους άλλους κι από τον εαυτό σου, θαρρείς κι υπάρχουν απεριόριστες κρυψώνες και το φως δεν τις αγγίζει ποτέ!  Όποιος φοβάται να κοιτάξει μέσα του και να παραδεχτεί δυο-τρία βασικά πραγματάκια, καλύτερα  να καλύψει και τους καθρέφτες. Βλάπτουν σοβαρά την υγεία, γιατί η καράφλα με λιγάκι ήλιο κι ιδρώτα μέχρι και σήματα Μορς στέλνει.  Διαφορετικά παραγγείλετε ψεύτες καθρέφτες. Μούφα. Κάποιους που να θαμπώνουν λιγουλάκι. Στο θάμπος,  όλοι,  αξία στο είδος μας! Χαμογελαστοί κι ευτυχείς. Δυνατοί κι ωραίοι. Νέοι, ακμαίοι, δημιουργικοί, κύριοι, έντιμοι. Πορσελάνινα στη σειρά ζυγιασμένα δοντάκια, κορμί μοντέλο οι μανδάμες, τίγκα στους μύες οι κύριοι, κι όλοι μας τόσο αληθινοί, τόσο καλοί, τόσο ωραίοι!

 Να συμφωνήσουμε σε μία αδιαπραγμάτευτη αξία, που λέει κι ένας φίλος μου; ‘Κανένας δεν ζημιώθηκε αγοράζοντας γη’. Χα, αχ!»

Y.γ.: Χα, αχ!  Δυο γράμματα βαλμένα σε άλλη σειρά, πόσο αλλάζουν το νόημα!