Πιάνω στη σκέψη μου μια δόση σαρκασμού.

Κάτι σαν κλόουν…

Στα θλιμμένα σκέρτσα των χρωμάτων

Νομάς ονείρων…

Με μια ρυτίδα ομορφιάς

Στο συνεχές απέραντο…

Μιας βαθύπλουτης συνήθειας να υπάρχω.

Κι άλλες πάλι σαν ξωτικό παραμυθιών

Ακροβατώ στους εφιάλτες.

Σαν μίαν ανάμνηση ικεσίας

Από τα βάλτη ενός Μινχάουζεν.

Ω! Άσπλαχνη μου πλάνη

Μιας παρωδίας χρόνος… είσαι μόνο

Απόψε…

Θνητοί ορίζουν τους Θεούς.

Πιάνω τη σκέψη μου να μου γελά

“Λέω ν’ ανοίξω Αύριο τις γρίλιες”.