Ναι, θα σου δώσω τα χέρια μου, να κρατήσουμε μαζί τη ζωή μας. Σε βρίσκω, αγαπημένε, όχι μόνο στα χαμόγελα, αλλά και σε όλα εκείνα τα χιλιάδες όνειρα, που έζησα πριν ακόμα μπεις στη ζωή μου. Ναι, μοιάζω με τον ουρανό που θες να κοιτάς και να αγκαλιάζεις τις νύχτες. Γιατί τότε στον κόρφο σου, χαράζουν οι δρόμοι που κοιτάζω. Κι όταν μιλάμε όλα ξαφνικά σωπαίνουν. Κι εγώ δεν μπορώ να ζω μακριά σου, αγαπημένε μου. Παντού, θα μπορούσα να σε περιμένω, ακόμα και στην πιο σκοτεινή κάμαρα, θα άναβα το φως, μόνο για σένα. Κι όπως σφίγγω την πένα για να γράψω, βρίσκω το χέρι σου. Και καθώς σκύβω να ακούσω μια φωνή, ακούω το τραγούδι σου. Σε βρίσκω, τις νύχτες, που δεν ξέρω αν σε ξαναδώ. Σε βρίσκω στο χαμόγελο όλων των παιδιών που κρατάνε το ψωμί τους. Ναι. Πολύ πριν σε συναντήσω, κι εγώ σε περίμενα. Πάντοτε κι εγώ.

Θυμάσαι την πρώτη μας φορά, που ανταμώσαμε; Με κοίταξες τόσο τρυφερά σαν να με γνώριζες από χρόνια. Εγώ με εκείνο το πράσινο φόρεμα, κεντημένο με όλα τα άνθη της άνοιξης. Μου πήγαινε ο ήλιος στην άκρη αυτού του δρόμου και το τριανταφυλλένιο σύννεφο μου ράντιζε το σώμα με χιλιάδες αρώματα, μόνο για να σε μεθώ με αυτό. Και ένα χελιδόνι πέρασε στα μαλλιά μου, θυμάσαι; Ναι, μου είχε πει κάτι. Πόσο όμορφα, ηδονικά και πανωραία είναι. Πόσο μαύρα είναι όσο η νύχτα. Ναι, και εσύ τα άγγιξες.

Εκείνο το απλό πρωινό, σε εκείνη την απλή στιγμή ευτυχίας, γυμνώθηκα μπροστά σου, σαν άστρο. Από το ανοιχτό παράθυρο μας καλησπέρισε η Άνοιξη. Πόσο της μοιάζω; Ανασαίνει μέσα στα χείλη μου, που θες να αγγίξεις. Θα μου χαράξεις, αγαπημένε, με τις χιλιάδες λέξεις σου, στο σώμα μου, την έκσταση; Θα μου πεις πόσο ανθισμένο κλωνάρι αμυγδαλιάς είναι ο λαιμός που θα ήθελες να καρπίζεις τα φιλιά σου; Και καθώς γδύνομαι θροΐζουν τα φύλλα ενός απόμερου δάσους που ξαστέρωνε.

Λευκά λουλούδια, χιλιάδες, ανθούν στις λαγόνες μου. Ξέρω όντως να σου δίνομαι. Δίνομαι πάντοτε ολάκερη με της ηδονής το γάλα, στα χέρια σου. Έτσι, στις πιο μικρές στιγμές μαζί σου, ζω όλη τη ζωή μου. Κι εγώ, πιο πολύ από τον έρωτα, σου χρωστώ, αγαπημένε, το τραγούδι, την ελπίδα και τα δάκρυα. Θέλω κι εγώ, να σε φωνάξω δυνατά. Να το ακούσουν τα τρεχούμενα νερά, τα χιλιάδες κύματα, να ανασάνουν τα γιασεμιά όλης της γης, να το μάθει ο ουρανός, να μας σκεπάζει για πάντα στον θόλο του. Να σύρει με φλογέρες στα μονοπάτια τη δροσιά και τη φλόγα που ανασκαλεύει τις καρδιές μας.

Το ξέρω. Δεν θα ξαναβρεθούμε. Θα βρισκόμαστε κάθε μέρα. Με όλα τα βραδιά κι όλες τις ωδές δικές μας, αγαπημένε…

Η Αγαπημένη σου

[Τάσος Λειβαδίτης- Μαρία Στούπα]