Κι ήταν εκείνο το χάραμα

Πάνω στη βάρκα στον Πειραϊκό,

Που ένιωσα όλα τ’ αστέρια

Να περνούν από μέσα μου.

Κι ήσουν εσύ,

Με τα μαλλιά σου λυτά

Και τα μεγάλα τσίνορα γερμένα,

Που με κάλεσες

 Και στα σφράγισα

-Μάτια, Μαλλιά-

Με τα χείλη μου.

Κι ένιωσα όλα τ’ αστέρια

Να περνούν από μέσα μου.

Κι η καρδιά μου σφιγγόταν

Με πόνο μην κλάψω

Και σβήσουν

Και χαθούν όλα θολά…

Μια στιγμή μες στο άπειρο,

Ένα άστρο στο στέρωμα,

Ο Μπάτης που σφύριζε

Πάνω απ’ τη θάλασσα,

Εσύ και ‘γω.

Η ζωή κι ο θάνατος.

Ένα κομμάτι φως οι δυό μας.

Πάντα, πάντα εκεί –

Να θυμάσαι.

Ένιωσα τ’ αστέρια να

Περνούν από μέσα μου’

Πώς να στο εξηγήσω;