Το ρολόι έγραφε οκτώ και δεκατέσσερα πρωί, κι άλλο ρολόι οκτώ και δεκαπέντε, κι άλλα πολλά. Κανένα δεν έγραφε οκτώ και δεκαεπτά. Είχαν μείνει πίσω και σε ένα λεπτό ο κόσμος είχε αλλάξει και τα είχε αφήσει πίσω μιαν εποχή. Ένα αεροπλάνο ένωσε και χώρισε τις εποχές.  Υπήρξαν επιζώντες και από το αεροπλάνο και από το έδαφος που είδαν το χωρισμό… Άνοιξε τα βλέφαρά του όπως το μανιτάρι μιας βόμβας… Shinkansen, να λοιπόν που ήταν σε ένα τρένο με προορισμό τη Χιροσίμα. Γρήγορο τρένο. Το λεξικό του έδωσε «new trunk line»… Συλλογίστηκε μήπως ήταν καλύτερα αντί να ταξιδέψει, να πάει σ’ ένα κοντινό σταθμό και να το δει να περνάει. Ήταν αργά πια…
Πενήντα τρία λεπτά. Το τρένο έμοιαζε να τρέχει στις γραμμές ενός παιχνιδιού με τρένα που είχε στον υπολογιστή του, η διάβαση των κτιρίων, τα καλώδια από τις άλλες γραμμές και μετά η βλάστηση, τα δέντρα και τα σπίτια που έφευγαν πίσω, εκείνοι που του είχαν πει σαν ειδικοί ότι όταν κινούμαστε με ταχύτητα  γερνάμε λιγότερο από εκείνους που μένουν στους σταθμούς και μας βλέπουν. Απειροελάχιστα λιγότερο. Έκλεισε τα μάτια σαν να έπαιζε ολόκληρος βιντεοπαιχνίδι κι ένιωθε σχεδόν να πετάει από τις ελάχιστες ενδείξεις ότι βρισκόταν σε κίνηση… Θυμήθηκε τα τρένα που χρησιμοποιούσε ο Αϊνστάιν για να δείξει τα παράδοξα της Θεωρίας της Σχετικότητας. Ένα τρένο κοντά στην ταχύτητα του φωτός και οι συνέπειές του για το χρόνο… Πόσο τον είχε γοητέψει παιδί… Η ταχύτητα του φωτός, η ύλη, η ενέργεια, το πείραμα του Ράδερφορ, τρία νετρόνια που χτυπούν άλλα άτομα και εκλύεται ενέργεια… πολύ ενέργεια που αν συμπυκνώσεις το χρόνο που εκλύεται… Ο Ζίλαρντ, ο Οπενχάιμερ… η βόμβα. Η διαδρομή για τη Χιροσίμα στο χώρο αυτόματα τραβάει τον εσωτερικό μονόλογο για τη διαδρομή για την ατομική βόμβα στο χρόνο. Το Φούτζι φάνηκε στο βάθος της συννεφιασμένης μέρας, είχε ζητήσει επίτηδες θέση στη δεξιά πλευρά του τρένου για να το δει όπως του έλεγαν οι τουριστικοί οδηγοί. Το είδε πίσω από μια κουρτίνα με κάγκελα της γέφυρας που έφευγε πίσω… Ξαφνικά θυμήθηκε το φημισμένο χαϊκού για το σαλιγκάρι: Αργά ανεβαίνει κι εκείνο προς το Φούτζι, μα ανεβαίνει, όπως εγώ, δηλαδή αυτός,  τρέχω για Χιροσίμα…
…Και η χελώνα τρέχει και ο Αχιλλέας τρέχει στο παράδοξο του Ζήνωνα… Η βόμβα έπεσε αλλά, λέει, υπήρχε ένας Θεός, που έφτιαξε τον κόσμο και δεν πρόλαβε να τη σταματήσει και σαν Θεός σκέφτηκε να ξανακάνει από την αρχή τον κόσμο ως τη στιγμή της πτώσης της και για χάρη των παιδιών της Χιροσίμα να μην την αφήσει να πέσει… Ο στροβιλισμός των εκδοχών του χρόνου… σε ένα παράλληλο σύμπαν η βόμβα δεν έχει πέσει και οι άνθρωποι συνεχίζουν να ζουν ενώ στη διάσταση που βλέπουμε εμείς η καταστροφή έχει συντελεστεί… Αυτό που θα έπρεπε να γίνει κι αυτό που έγινε είναι μια μόνιμη δυνατότητα σ’ ένα κόσμο ρεμβασμού, λέει ο ποιητής… Δεν μας παρηγορούν οι στατιστικές της επιβίωσης… Κανείς δεν πεθαίνει κατά εβδομήντα τα εκατό… Από τη στιγμή που βρέθηκε ο πρώτος τάφος ξέρουμε πως ο θάνατος μας δώρισε το εγώ… Το «αυτός πεθαίνει» γίνεται «εγώ πεθαίνω» και πρέπει να έχω λόγο να δικαιολογήσω τη ζωή μου πριν πεθάνω…

Στην Οσάκα, άλλαξε τρένο αλλά συνέχισε τους ίδιους συλλογισμούς… Η κα Ενόλα Γκέι έτεκε υιόν, τον Μικρόν Υιόν, Θάνατον… Η διττή χρήση των μυστικών της φύσης, το νίτρο που κάνει για λίπασμα είναι η πρώτη ύλη για τη γόμωση των οβίδων.
Ας σκεφτούμε ανάποδα ένα συλλογισμό όπου το κακό της πυρηνικής ενέργειας θα μπορούσε να γίνει καλό. Η ταχύτητα του τρένου που θα αύξανε ως την ταχύτητα του φωτός… ο χρόνος που θέλουμε να τον κερδίσουμε, ένα αεροπλάνο που θα έτρεχε τόσο ώστε η βόμβα του να πέσει στη θάλασσα είκοσι χιλιόμετρα μετά τη Χιροσίμα, χωρίς απώλειες, στο θαλάσσιο χώρο μπροστά της, που δεν έχει νησιά, θα έδειχνε τη δύναμή της χωρίς ανθρώπινα θύματα και όλα τα σταματημένα ρολόγια της Χιροσίμα θα συνέχιζαν κανονικά. Οχτώ και δεκαεφτά, οχτώ και είκοσι, εννιά… να μη δείχνει ο χάρτης το σημείο της πτώσης στην πόλη, αλλά στη θάλασσα…

Έφτασε στη Χιροσίμα… στο Μνημείο, ώστε λοιπόν υπήρχε, δεν ήταν οι χιλιάδες εικόνες που είχε δει από παιδί,  δυο παιδιά έπαιζαν, η ζωή νικούσε και είχαν τόσους παππούδες που δεν ζούσαν. Η καμπάνα χτυπάει κάθε έξη Αυγούστου, ο Αϊνστάιν ζητάει από τα παιδιά να τοποθετήσουν τη γενιά του στη ντροπή. Ένα αεράκι φύσηξε, ψυχές. Έγινα πάλι εγώ, έβγαλα το σημειωματάριο και έγραψα:

Ό,τι σκοτώνει
σε έναν άλλο χρόνο
να δίνει τη ζωή.
Η ζωή είναι ξίφος
κι έχει πάντα δυο κόψεις.

Μάθετε περισσότερα για τη λογοτεχνική μας δράση εδώ: «Λόγω Γραφής – Ιαπωνική Βεντάλια»