Ένα προς ένα

Ξεραμένα ποτάμια αγκαλιές

και στο διπλανό δάσος,

με την αυγή,

έκοβαν πάλι, δέντρο προς δέντρο,

τις θύμησες.

Θα έχτιζαν, λέει, στέρεες πόλεις.

Ασφαλείς από συναισθήματα.

Ένα προς ένα,

τ ‘ανθρώπινο πώς  καταρρέει!

Μια ερώτηση

Κι έτσι,

με την ερώτηση: «Μ΄ αγαπάς;»

μια ζωή,

πώς γίνηκες επαίτης

σε όλους τους δρόμους του κόσμου!