Το έφεραν για να λαμπρύνει τον χώρο.

Πιάνο με ουρά κονσέρτου, κάπως έξω από τα νερά του, κήτος θηλαστικό που εξόκειλε στην ακτή.

Μαζί με την πιανίστρια, ταλέντο στη μουσική εξαίρετο, πτυχίο Αρμονίας  και Δίπλωμα με Άριστα.

Με πρελούδια και φούγκες πάντρευε ήχους από τις σταγόνες της βροχής και το τρίξιμο των ξερών φύλλων,

ακόμη κι άλλους άηχους, σαν το ράγισμα μιας καρδιάς που σπάει και το κλείσιμο των ματιών στην ξαφνική εισβολή μιας ανάμνησης.

Την έφεραν για να συγκινήσει.

Συναυλίες ονειρεύτηκε όταν το φως της μέρας σβήνοντας, προβολείς πάνω της θα έπεφταν

για ν’ αρχίσει με τα δάχτυλα να αγγίζει το ιερό σώμα της αλήθειας,

σε δείπνο αγάπης νίβοντας τα χέρια, πριν καθίσει στο πιάνο ουράνιους άρτους μοιράζοντας.

Μα ο χώρος ήταν λόμπι ξενοδοχείου.

Χώρος υποδοχής ονείρων.

Χώρος αναμονής φυγής.

Και το πιάνο παγιδευμένο στα αβαθή νερά της προσδοκίας άφησε εκεί την τελευταία του πνοή.