Τα πρώτα της νωχελικά, καθημερινά βήματα προς το κλειστό παράθυρο. Ύστερα το άνοιγμά του στο άνοιγμα της μέρας και στο φως. Ναι! Το δίχως άλλο θα ‘τανε αυτό το πρωινό το πρωινό μιας όμορφης ανοιξιάτικης μέρας, λουσμένης σε φως, πολλά τιτιβίσματα και πολλά καινούργια αγριολούλουδα.

Πάντα αυτή την εποχή η μεγάλη καταπράσινη απλωσιά μπροστά απ’ το σπίτι, γέμιζε χρώματα. Περισσότερο κίτρινο, λιγότερο λευκό κι ελάχιστο, ίσα ίσα να τραβάει την προσοχή, ελαφρά μωβ χρώμα από τα πέταλα των αγριολούλουδων της άνοιξης. Ψηλά ο ουρανός είχε βάλει μια καθαρή γαλάζια φορεσιά και καμάρωνε, θαρρείς και γνώριζε την ομορφιά του. Μόνο κάπου εκεί στ’ αριστερά, στο βάθος του ορίζοντα, σαν μια μικρή, λευκή, χνουδάτη παραφωνία στο απέραντο γαλάζιο, ένα δειλό συννεφάκι που σύντομα, θαρρείς στο πρώτο ελαφρύ καπρίτσιο του αέρα, θα χανόταν…

Στο βάθος, όχι πολύ μακριά, διαγράφονταν πεντακάθαρο το ”Πανόραμα”, ο οικισμός με τα πολυτελή, ”απόρθητα κάστρα” του.

Το όνομά του φανέρωνε πως ήτανε ψηλά κι είχε ωραία θέα. Κι αλήθεια ήταν σαν κάρτ ποστάλ από νησί η θωριά του και όμορφο να το κοιτάζεις για ώρα πολύ, προσπαθώντας να ξεδιαλέξεις ποιο απ’ τα σπίτια ήτανε το πιο ακριβό, το πιο μοντέρνο ή το πιο όμορφο ή και το πιο μεγάλο. Μέχρι που το ρολόι του Άι-Μηνά, που χτύπαγε την ώρα, ερχότανε για να θυμίσει πως κι ο Θεός είχε μερίδιο με την εκκλησιά του σ’ όλον αυτό τον πλούτο, στον λόφο αυτό της πολυτέλειας, μιας κι ήτανε χτισμένη στην κορφή του κι από πολύ μακριά εύκολα ξεδιακρινόταν.

Χτύπησε κι αυτό το πρωινό ο Άι-Μηνάς την ώρα. Ήτανε οχτώ κι η μέρα ξεκινούσε για τα καλά. Ή μάλλον… έπρεπε να ξεκινήσει για τα καλά.

Να κλείσει το παράθυρο, ν’ αφήσει απ’ έξω τον γαλάζιο ουρανό, το αδύναμο συννεφάκι, το πλούσιο ”Πανόραμα”, τα πολύχρωμα αγριολούλουδα και να ξεκινήσει τη νέα μέρα…

Εκείνη την… άλλη μέρα… του κόσμου της καθημερινότητας.

Εκείνη, της τηλεόρασης και του internet.

Εκείνη, της ενημέρωσης για τα τελευταία νέα απ’ το μέτωπο της εγκληματικότητας, του πολέμου, της πολιτικής, του καιρού, του κόσμου της showbiz, οπωσδήποτε των τελευταίων νέων για το εμβόλιο κατά του κορωνοϊού και των νέων μέτρων. Εκείνη την πόρτα…

Γύρισε πίσω για μια τελευταία ματιά έξω απ’ το τζάμι. Μια κίτρινη πλουμιστή πεταλουδίτσα με το γοργό, χαριτωμένο πέταγμά της ολοκλήρωσε κομψά το ανοιξιάτικο τοπίο.

”Άντε, λοιπόν!” Σαν να της φώναξε για να της δώσει θάρρος.

”Καλημέρα!”…