Τόμος  δεύτερος

Οι εξομολογήσεις ενός ημερολογίου χωρίζονται σε τρεις ενότητες. Η πρώτη  είναι  η σχέση μου με  σημαντικούς  για  μένα  ανθρώπους  που γνώρισα  και ό,τι προέκυψε  από   την εμπειρία αυτή. Το δεύτερο μέρος είναι η οικογένειά μου και ο τόπος που μεγάλωσα μέσα από την κινητικότητα και επιλογές  της οικογένειας.

Και  το τρίτο μέρος ενώ γράφεται, δεν δημοσιεύεται καθ’ ό,τι αφορά το τώρα, αυτό  που βιώνω τώρα στην καθημερινότητά μου και  αυτό είναι το πιο ευαίσθητο μέρος, το οποίο πιστεύω  μόνο σε ένα βιβλίο θα μπορούσε να  δηλωθεί. Στα δύο πρώτα μέρη  μιλάει το παρελθόν,  με προστατεύει,  σχεδόν δεν είμαι πια εγώ, το παρελθόν,  ενώ από το τώρα,  the present tense, είμαι τελείως  ακάλυπτη, γι’ αυτό και το  κρατώ το ημερολόγιο αυτό, μακριά  από το  διαδικτυακό χώρο.

Αυτό  το μέρος  θα φανεί μόνο όταν ολοκληρωθεί το βιβλίο όπως το έχω στο μυαλό μου και αν βέβαια  ολοκληρωθεί. Έτσι το ημερολόγιο γράφεται σε τρία επίπεδα. Ονομάζω το πρώτο μέρος- Πρώτο τόμο – το δεύτερο μέρος -Δεύτερο τόμο.

Σήμερα  μια φωτογραφία πολύ φθαρμένη  που βρήκα  και  δείχνει τους γονείς μου,  έμενα και μια φίλη πολύ μεγαλύτερη  που είχα   σε εκείνο το ταξίδι,  εκείνες τις μέρες,  γιατί οι φιλίες μου στην παιδική μου ηλικία ήταν των ημερών, μερικές μέρες και μετά πάλι  σε τραίνο, πλοίο, ή  αυτοκίνητο, λεωφορείο και μετακινούμασταν κάθε τόσο σε άλλο μέρος,  δεν υπήρχε καμία  σταθερότητα. Όπως,  λοιπόν,  μου αφηγήθηκε η μητέρα μου  πολύ αργότερα, καθώς βλέπαμε την φωτογραφία,  με είχε  συμπαθήσει  αυτό το κορίτσι  και μας ακολουθούσε όπου πηγαίναμε. Έτσι βρίσκεται  και εκείνο στην φωτογραφία, λίγα βήματα  πιο πίσω από μας.

Η φωτογραφία  σχεδόν κατεστραμμένη, την ξετρύπωσα  πριν από χρόνια  σε  ένα   συρτάρι της γιαγιάς μου. Ο πατέρας μου φοράει γυαλιά ηλίου,  η μητέρα μου έχει το παλτό της  ανοιχτό και χαμογελά στον πατέρα μου, που φαίνεται πλήρης,  εγώ  με το  τσαντάκι μου  αφημένη στο χέρι του πατέρα. Μου κάνουν ευχάριστη εντύπωση τα παπούτσια της μητέρας μου. Και  το όμορφο ξανθό κεφαλάκι της  μικρής  μου φιλενάδας,  της «ακόλουθης». Και  αυτός ο χρόνος που  καταγράφεται  στην φωτογραφία,   ένας χρόνος  γεμάτος  συναίσθημα και ζωή.

Μυτιλήνη, δεκαετία 1950-60.

Η φωτογραφία  αυτή    είναι  από το ταξίδι στη Μυτιλήνη.   Μετά την Αλεξανδρούπολη και την   Καστοριά,  πλέον Μυτιλήνη και προχωράμε προς τον νότο. Τη Μυτιλήνη των γονιών μου,   της μικρής μου φίλης,   της μαγευτικής  Μυτιλήνης,   της Μυτιλήνης  που έκανε το στρατιωτικό του ο άνδρας μου,  της Μυτιλήνης  των φίλων μου που κτίσαμε φιλία  χρόνια αργότερα,  των μαθημάτων που είχα  από το νησί αυτό. Δεν θέλω να φτάσω μέχρι την σημερινή Μυτιλήνη, θα μείνω στη Μυτιλήνη με την εικόνα που της αξίζει,   τη μοναδική  Μυτιλήνη, τη Μυτιλήνη των ανθρώπων της και του πολιτισμού της μέσα στους αιώνες.

Γυρίζαμε την Ελλάδα  σε καιρούς δύσκολους και κοινωνικά και  εποχιακά,  αφού  στα  περισσότερα ταξίδια το βλέπω από τις φωτογραφίες, είναι χειμώνας  με παλτά,  σκουφιά, γκέτες,  γάντια,  καπέλα,  όμως  παρόλα αυτά  ήταν  ένας χωροχρόνος  δικός μας,   ένας   ζεστός, φιλόξενος,  γεμάτος   δόσιμο σε όλα τα επίπεδα ανάμεσα  στους ανθρώπους,  δεν ξέρω πως  αλλιώς να το εκφράσω  αυτό το συναίσθημα, που καταγράφηκε  από τα βιώματα  και  τις αφηγήσεις  για εκείνα τα χρόνια.  Ένας χωροχρόνος δικό μας, αιώνιος. Είναι  κακό να  ζητάς  μια  σταθερότητα; Βέβαια, όλα αυτά που αναφέρω, είναι μετά τα γεγονότα του Εμφυλίου.

Σήμερα αισθάνομαι γύρω μου μια κοινωνία -την ελληνική- βαθειά αδιάφορη και ανταγωνιστική, κριτική, δήθεν ελιτίστικη, γνώστες των πάντων, εριστική, αφιλόξενη, μονοδιάστατη, υβριστική, κομπλεξική, τεμαχισμένη, προδοτική, χωρισμένη σε μικροπαρεούλες, καθόλου ενωτική, απαξιωτική. Τι έφερε τον φιλόξενο, σχεδόν αφελή, συναισθηματικό, δοτικό, δημιουργικό,  εργατικό Έλληνα  σε  αυτήν την θλιβερή κατάσταση; Πώς αφήσαμε Καρδιά, Ένστικτο και Αρχές να εξαφανιστούν και αντικαταστήσαμε αυτήν την τριάδα  -για μένα  απαραίτητη  για τη ζωή- με… τι; Πόσο πρέπει  να του σκοτώσαμε κάθε ελπίδα και προσδοκία για να τον φέρουμε σε αυτήν την κατάσταση;