Νίκης 20.

Η Έλλη  Ζουρούδη και οι μαθητές της.

Μια  Κυριακή των ‘Απόκρεω’.

Ένα κτίσμα. Μία πόρτα.  Ένας διάδρομος. Ένα μικρό σαλονάκι. Η αίθουσα μεγάλη. Ξύλινο  πάτωμα.  Μπάρες,  καθρέφτης,  το πιάνο. Στο βάθος  αριστερά  η είσοδος για τα  αποδυτήρια και την τουαλέτα.   Όπως κοιτάς την αίθουσα, αριστερά κοντά στην είσοδο για τα αποδυτήρια, το γραφείο της δασκάλας. Όλο μαζί  θα έλεγα  ότι  ήταν  ένας μικρός χώρος, σε σχέση για τη χρήση για την οποία φτιάχτηκε.

«Όλα αυτά  που έχω  στο μυαλό μου, συνέβησαν σε αυτόν το χώρο;» Ρώτησα απαιτητικά το παρελθόν  μου.  

Το κτίσμα  υπήρχε την τελευταία φορά που βρέθηκα στην οδό Νίκης 20. Περίεργο, όλη η περιοχή έχει  αναβαθμιστεί.  Μαγαζιά, εστιατόρια,  εργαστήρια,  γραφεία,  όλα  καινούργια.  Μόνο το κτίριο αυτό έχει μείνει επίμονα  ίδιο, αρνούμενο  το πέρασμα του χρόνου. Πήγα  κοντά. Πλησίασα με την προσμονή  να δω μήπως,  αν,  υπάρχει κάποια ταμπέλα. Σε άλλες χώρες, η πόλη κράτα την ιστορία της.  Απέναντι από τη σχολή  ήταν ένα μικρό καφενείο που προμήθευε καφέ και αναψυκτικά σε όλα τα γύρω τετράγωνα.  Όχι, δεν υπήρχε καμία ταμπέλα. Όμως εδώ έδρασε και έζησε  και πέρασαν  τόσοι και τόσοι επώνυμοι και ανώνυμοι  χορευτές και χορεύτριες.  Εδώ   δημιούργησε την παράδοση στο σύγχρονο χορό η Έλλη.  Όλη η  Showbiz της εποχής εκείνης περνούσε από τη σχολή αυτή. Όχι, καμιά ταμπέλα δεν πληροφορούσε  τον περαστικό για αυτόν τον χώρο, τον γεμάτο ίδρωτα,  ενέργεια, ομορφιά,  χάρη, ρυθμό,  γνώση,  μουσική, κίνηση και συγκίνηση.

Στο μικρό σαλονάκι στοιβαγμένες οι μανάδες  στα απογευματινά τμήματα, που περίμεναν να πάρουν  τα παιδιά τους μετά το τέλος του μαθήματος. Χαιρόντουσαν και αυτές.  Φαινόταν καθαρά στα πρόσωπά τους. Γνωρίζονταν μεταξύ τους, υπήρχε μια οικειότητα,  μιλούσαν  τα μάτια τους, τα χείλη τους,  που δεν σταματούσαν να κινούνται χαμογελαστά  τις πιο πολλές φορές. Έδειχναν χαρά.    Χαίρονταν  μαζί με τα σπλάχνα τους, λες και χόρευαν και οι  ίδιες, λες και ό,τι γινόταν  εκεί, αφορούσε και εκείνες.  Είχα σταθεί στα βλέμματά τους -τις κοίταζα με απορία- τα γεμάτα  με  πιρουέτες [1], ποζισιόν [1],  μπατμάν [1], ζετέ [1]  φανταστικές  χορευτικές  περίτεχνες φιγούρες.

Όσο το τμήμα ήταν  πιο προχωρημένο,  τόσο άδειαζε το σαλονάκι από μαμάδες -ευτυχώς έφευγαν-  και γέμιζε από φίλους  και ανθρώπους της δουλειάς.

Ο χώρος μύριζε κυρίως, ιδρώτα,  μούχλα,  αρώματα, υφάσματα,  που δεν σημαίνει ότι δεν ήταν καθαρός, απλά   δεν σταματούσε παρά μόνο λίγες ώρες τη νύχτα για να ξαποστάσει  από  τη συνάθροιση και την έντονη σωματική άσκηση και την ακατάπαυστη ενέργεια και  παραγωγή ονείρων. Αυτόν  συχνά τον σκεπτόμουν -τότε-   να είναι άδειος, ο χώρος, νύχτα  με ανοιχτά παράθυρα  και εγώ να έχω το κλειδί, να έρχομαι και να χορεύω μόνη σε ένα χώρο  όλο δικό μου,  με το φρέσκο αεράκι  να μπαίνει από τις τζαμαρίες. Δεν μου έφτανε που ήμουν κάθε μέρα στη σχολή,  ήθελα να έρχομαι και κρυφά τις νύχτες… Θα πρέπει να δούλευα πολύ. Η δασκάλα μου έλεγε: «Η Μαρία θα αφήσει τα κοκαλάκια της εδώ».

Στην φωτογραφία, στο κέντρο η δασκάλα η Έλλη, στο πάτωμα  ο πιανίστας  της σχολής,  αγαπητός σε όλους, ο  κύριος  Αργυρός. Όταν οι  σχολές  χορού  είχαν πιανίστα,  όταν οι σπουδές  χορού ήταν 10 με 12 χρόνια, στην καλύτερη περίπτωση. 

[1] Ορολογία  κλασικού χορού:  pirouette,  position,  batman,  jeté.