«Άτυπος διάλογος», γράφει η Λένα Μαυρουδή-Μούλιου

-Έλα αγάπη μου, έτοιμο το καφεδάκι σου… Μιχάλη μου δεν ακούς; Έλα να τον πιείς πριν κρυώσει»…

-Μμμ… μμμ…

-Καλά. Μη μου πεις μετά ότι δεν μπορώ να πετύχω τον καφέ σου όπως τον θέλεις. Να εξηγούμαστε. Μιχάλη ακούς τι λέωωωω;

-Μμμ. Μμμ.

-Σύμφωνοι. Το ότι έλκουμε την καταγωγή μας από ένα είδος σπάνιων βοοειδών δεν λανθάνει της γνώσης μας. Αλλά αυτή η καθημερινή υπόμνηση καταντάει και ολίγον βαρετή βρε παιδί μου… Λέω εγώ τώρα.

Μιχάλη, ήδη η μία εκ των τριών αρετών ενός επιτυχημένου καφέ σαν αυτόν ενός ιδανικού άντρα (καυτός, δυνατός και ολόγλυκος) έχει εκλείψει. Εγώ πάντως -και μάρτυράς μου ο Θεός- προσφέρθηκα να βοηθήσω μπας και το καφεδάκι ανταποκριθεί σε ΜΙΑ κάποια τελειότητα. Τι να κάνουμε τώρα; Δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα δικά μας σε τούτη τη ζωή…

Θα πάω ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ. Τι λες; Δεν έρχεσαι να βοηθήσεις λίγο με τις πολλές σακούλες, μιας και δεν θα πας γραφείο σήμερα; Έχετε στάση εργασίας δεν μου είπες ή κατάλαβα λάθος;

-Μμμ… μμμ… μμμ…

-Τι φλύαρος που είσαι βρε αγάπη μου!!! Εντάξει, ο φίλος σου ο Ωρυλά σε συμβούλευσε να ξεκουράσεις λίγο τις φωνητικές σου χορδές με μια σχετική αφωνία, γιατί  –να δεις πώς το είπε– τις είχες επιβαρύνει ανησυχητικά, αλλά όχι κι έτσι. Εσύ βουβάθηκες παιδάκι μου, εντελώς όμως.

Μη ξεχνάς Μιχάλη μου ότι ο άνθρωπος είναι το μοναδικό ον του Πλανήτη που έχει λαλιά πλούσια. Όλα τα όντα βέβαια, λίγο πολύ μιλούν σε επίπεδο συνεννόησης, όλα, εκτός από σένα. Και σ΄ αυτό θέλεις να πρωτοτυπήσεις ρε Μιχάλη;

-Μμμ… μμμ…

-ΔΕΝ σε ρώτησα, μην κουράζεσαι. Ρητορικό το ερώτημα και απάντηση δεν μου ήταν απαραίτητη. Κακό παιδί, μιλάς όταν δεν πρέπει…

Δεν μου λες, σαν τι να φάμε σήμερα; Να κάνω καμιά φάβα, να πας κι εσύ στον ψαρά -δυο βήματα από το σπίτι μας είναι-  και να πάρεις κανένα ψιλόψαρο, σαρδέλλα, αθερίνα, μαριδίτσα; Από το καλοκαίρι στην παραλιακή ψαροταβέρνα έχουμε να φάμε. Δεν θα περιμένουμε φαντάζομαι να ξανάρθει το καλοκαίρι για να φάμε κανένα ψαράκι από αυτά τα λεγόμενα του «λαού»; Δεν μίλησα για κανένα μπαρμπούνι ή κανένα λαβράκι, αν και αυτά ακόμη με τα ιχθυοτροφεία είναι πλέον προσιτά κάπως στον λαό. Μίλησες; Τι είπες;

-Μμμ… μμμ.

-Αγάπη μου εκλαμβάνω το μουγκανητό σου σαν απάντηση θετική και μην ακούσω τυχόν παράπονο εκ μέρους σου γιατί θα θυμώσω. Ιt’s up to you το μεσημεριανό μας, το σημερινό τουλάχιστον. Έχω έναν λόγο ή δεν έχω σε τούτο το σπιτικό; Για να ξέρουμε και τι λέμε… Ανακεφαλαιώνω λοιπόν. Καθ’ όσον με αφορά, φάβα με μαϊντανουδάκι, ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι και μπόλικο λαδάκι. Αυτό το τελευταίο, αυξάνει και την λίμπιντο. Δεν έχεις ακούσει που λένε «φάε λάδι… κτλ. κτλ.»; ‘Αντε, μπας και δούμε καμιά άσπρη μέρα!!!

-Μμμμμμ…

-Μπράβο. Χαίρομαι που συμφωνείς βρε Μιχάλη… Σε όλα τα ακανθώδη θέματα που προβληματίζουν ένα ζευγάρι, έχεις τον τρόπο σου πάντα να συμφωνείς μαζί μου και το πόσο υπερήφανη με κάνει αυτό δεν φαντάζεσαι,  ε;

-Μμμ… μμμ…

-Τι θαυμάσια η χροιά της φωνής σου μωρό μου… Απόλαυσα όλη τη νύχτα απόψε το ροχαλητό σου, ανεπανάληπτη μουσική μονωδία, που με νανούρισε γλυκά τόσο, που δεν θέλησα να κοιμηθώ μη και χάσω κανένα μουσικό μέτρο και τώρα βλέπω να συνεχίζεται το ρεσιτάλ σου με το θεσπέσιο μουγκανητό σου! Τι άλλο να θέλω από τη ζωή η γυναίκα;

Λίγο είναι νομίζεις να έχεις έναν σύζυγο που κυριολεκτικά στόμα έχει και μιλιά δεν έχει και δοξάζω το Θεό για την τύχη μου.

Να. Βλέπω ας πούμε, ακούω να πω καλύτερα, την Μαριάνθη, την γυναίκα του ξαδέρφου σου, τι λέει για τον δικό της, που δεν αφήνει κανέναν να σταυρώσει κουβέντα όταν είναι με άλλους. Και όταν πάλι είναι μόνοι οι δυο τους είναι όλο γλύκες του τύπου: «Ρε συ γυναίκα θα φάμε καμιά φορά, το κέρατό μου μέσα; Μου έπιασες το τηλέφωνο με τις φίλες σου και ο άντρας σου τι σκατά θα φάει, που ξέχασες και το φαγητό στη φουφού;» Και πολλά άλλα τέτοια τρυφερά γλυκόλογα. Λες να είναι ίδιον του σογιού σας; Έναν συνειρμό τον κάνω, να μη σου το πω; Καημό τον έχω ρε συ Μιχάλη, ν΄ ακούσω από το στόμα σου δυο τρυφερά λόγια όπως ‘’αγάπη μου’’, ‘’μωρό μου’’, ‘’ζωάκι μου, ’’δουλάκι μου.’’

-Ναι, ναι, ναι…

-Μίλησες ψυχή μου; Μίλησες καμάρι μου; Κολώνα του σπιτιού μας,  κουβαλητή μου. Μίλησες; Και να δεις που είχα αρχίσει να ανησυχώ με το μουγκανητό σου.

Όμως βρε αγάπη μου, μιαν απορία την έχω. Τι ευχαρίστηση βρίσκεις σ’ αυτό το περίεργο «μμμ, μμμ»; Η αλήθεια είναι, ότι έχω μάθει πια όλες τις αποχρώσεις του. Ξέρω πότε είναι θυμωμένο, πότε βαριεστημένο, πότε ειρωνικό και απαξιωτικό και πότε ερωτικό… ΝΑΙ ΝΑΙ ακόμη και αυτό… Π.χ. «Σού αρέσει αγάπη μου τούτο τα υπέροχο και σέξι νυχτικό, που είναι και πανάκριβο, που μου έκανε δώρο ο Γρηγόρης ο ξάδερφός σου, τη στιγμή που στη Μαριάνθη δεν θυμήθηκε ούτε τα γενέθλιά της, ούτε την επέτειό του γάμου τους; Και αντί να με κοιτάξεις λοξά και να με βρίσεις απειλώντας και το ξάδερφο που τόλμησε να κάνει τέτοιο σεξουαλικό δώρο-υπονοούμενο, απαντάς λιγωμένα: «Μμμ… μμμ»!!! Αυτή η εκδήλωση θαυμασμού σου είναι όλα τα λεφτά… όχι ότι δεν περνά και λίγο από το μυαλό μου μη και είσαι μια σταλιά κρετίνος… Μα, να μη ζηλέψεις καθόλου βρε Μιχάλη μου, καθόλου όμως;

-Μμμ… μμμ… μμμ…

-Ορίστε. Εγώ τώρα δεν σε ρώτησα, διαπίστωση έκανα… άλλος στη θέση σου μπορεί να ‘χε γίνει ΤΟΥΡΚΟΣ. ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΠΕΡΑ ΒΡΕΧΕΙ, ΣΤΗΝ ΠΑΡΑ ΠΑΝΩ ΓΕΙΤΟΝΙΑ, ΣΤΗΝ ΠΑΡΑ ΠΑΝΩ ΡΟΥΓΑ.

Δεν ζηλεύεις.

Δεν θυμώνεις.

Δεν μιλάς.

Δεν γ—-… Καλά, άστο, δεν το λέω. Μη και αυτό δεν το ξέρεις ΕΣΥ ΑΠΟ ΠΡΩΤΟ ΧΕΡΙ; ΑΣ ΜΗ ΣΟΥ ΤΟ ΥΠΕΝΘΥΜΙΖΩ ΚΑΙ ΜΟΥ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΕΣΑΙ…

Ναι, βρε παλικάρι μου, κατανοώ, αλλά κι εγώ η έρμη τι να κάνω; Έχω έναν σύντροφο δίπλα μου κορώνα στο κεφάλι μου και με παπά και με κουμπάρο αποκτηθέντα. ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΤΗΝ ΑΝΤΡΙΚΗ ΚΛΙΜΑΚΤΗΡΙΟ και κάναμε υπομονή. Αλλά και μετά, χμ… φωνή βοώντος εν τη ερήμω!

Τι ρόλο παίζεις τελικά; Μα και τι ρόλο παίζω εγώ;

Μήπως να πηγαίναμε σε κανέναν γιατρό, σε κάποιον καθ’ ύλην αρμόδιο; Κάτι πρέπει να γίνει Μιχάλη μου. Γιατί έτσι και το αφήσουμε και χειροτερέψει, πολύ φοβάμαι ότι θα είσαι ΕΣΥ που θ΄ αρχίσεις να ρωτάς. Μόνο που εγώ δε  θα είμαι δίπλα σου να απαντώ,  ούτε καν με μουγκανητό, το προσφιλές σου δηλαδή «μμμ…  μμμ…»!!!

Ίσως σας αρέσει και

3 Σχόλια

  • Αθηνά Μαραβέγια
    1 Μαρτίου 2017 at 21:54

    Από τα πολύ όμορφα κείμενά σου, Λένα μου!!!!!!!!!!!!
    Τον έρημο τον Μιχάλη…., πού να ήξερε τι του ξημερώνει….
    Αυτό το υπέροχο χιούμορ σου, που καυτηριάζει περίτεχνα τα κακώς κείμενα!!!!!!

  • Λένα Μαυρουδή Μούλιου
    2 Μαρτίου 2017 at 10:10

    Λατρεμένη μου φιλενάδα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ Ξέρεις πόσο μετράει για ‘μενα το σχόλιο σου

  • Ασημινα Λεοντη
    2 Μαρτίου 2017 at 23:20

    Τα λιγα η και πολλα των σχεσεων που αποξενωνουν…πολυ της μοδος αυτο το μμμμμμε αγελαδια αρμεγε…!!!
    Θαυμασιο Λενα!!!!!
    Καλο .μηνα

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη