“Βουβέ Κύριε της αποψινής νύχτας! Αν ήταν δυνατό

να υπάρξεις, τουλάχιστο απόψε θα μιλούσες!”

Ρένος Αποστολίδης, Πυραμίδα 67

Νύχτα αφέγγαρη, φωτισμένη, μονάχα, από την καύτρα του τσιγάρου μου.

Τσιγγάνικη νύχτα. Μοναχική μέσα στη σιωπή της.

Ούτε αλύχτισμα σκύλου δε σπάει το ατσάλινο σύννεφο της ερήμωσης.

Έτσι, βαθιά η αποχαύνωσή μου.

Σκέφτομαι τα φώτα κάποιας πόλης. Γιορτινά στολισμένη

η έντεχνη λαμπρότητά της.

Γεμάτη από τις φωνές ενός αποπροσανατολισμένου πλήθους∙

ετοιμοπόλεμοι είν’ οι άνθρωποι για το εμπόριο της ελπίδας τους.

Σε λίγο ένα μωρό θα γεννηθεί. Φτωχικά θα ντυθεί την αιμάτινη θυσία του.

Με ρίζα γερή θα γραφτεί γι’ αυτό μια μοίρα αναπότρεπτη. Φασκιωμένο

μέσα στην αγκαλιά της άσπιλης μάνας του∙ ζεσταμένο απ’ τα χνώτα

των ζώων∙ προστατευμένο από την ιλαρότητα των υπηκόων του∙

πικρά θα χαμογελάσει στο πρώτο ίχνος της απιστίας του.

Αργοσβήνει το τσιγάρο μέσα στα χέρια μου. Τούτες οι σκέψεις

τσακίζουν την ανάσα. Ένα μωρό βαφτισμένο μέσα στον φόνο. Η βασιλεία

των ενοχών να ποτίζει τις φλέβες του.

Απόλυτο μαύρο. Ελαφριά η ιδέα της ανυπαρξίας μου.

Καμιάν Ερινύα στον ζόφο. Αχ, να μεταλάβω λίγη σάρκα από την ανταρσία του.

Όχι. Όχι. Κανένα παιδί δεν θα σταθεί δισκοπότηρο για μένα. Ούτε καν αυτό,

που έχει χαραγμένο στο βλέμμα του τον θάνατο. Εγώ. Εγώ θα πετάξω μακριά

σου το ποτήρι αυτό της προδοσίας Του. Κι ούτε μιλιά θα βγάλω πριν λαλήσει

ο πετεινός τρεις φορές. Με μύρο θα πλύνω τα δάκρια των πόνων σου και με

πατρική στοργή θα σφάξω, στον ίδιο του τον βωμό, τον φονιά Θεό σου.

Μην κλαις μικρέ μου Ναζωραίε.

Σε απαλλάσσω από το βαρύ φορτίο της σωτηρίας μου…