«Άτιτλο», ένα ποίημα του Ηρακλή Παπαδόπουλου

Σαραντατέσσερα σκαλοπάτια

Τόσο απείχε η ευτυχία

Απ’ τη δυστυχία μας

Τα μέτρησα καλά

Ένα προς ένα

Καθώς ανεβοκατέβαινα τη σκάλα

Για να ‘ρθω να σ’ ανταμώσω.

 

Με πέλματα βαριά κι ασήκωτα

Πρησμένα απ’ τους κραδασμούς της φοβέρας

Και μια ψυχή αδειανή

Ξεχασμένη στο πιο απομακρυσμένο παγκάκι.

Σ’ εκείνο που η πίστη μου ξεχαρμάνιαζε

Και η οργή μου ντουμάνιαζε τον τόπο.

 

Σε περίμενα

Με τα δάκτυλα καρφωμένα στο μέτωπο

Για να κρατούν κόντρα στα βαρίδια του νου

Και να κρύβουν των ματιών τα μπουρίνια.

Ήταν κι αυτή η μουσική υπόκρουση

Που συνέθεταν ολονών μας τα βήματα

Που με αποθάρρυνε ολοένα και πιο πολύ.

 

Όταν όμως σε είδα

Πρώτη μου και τελευταία φορά

Χαμογελούσες.

Δε θα ξεχάσω ποτέ μου εκείνη εκεί τη στιγμή

Δεν είχα ξαναδεί πιο γενναίο χαμόγελο

Ξέρεις, όταν μου μιλούν για σένα

Κείνο το χαμόγελο μου ‘ρχεται

Και ευτυχώς ξέρω που ν’ ανατρέχω

Κάθε που νιώθω την ανάγκη να σε ξαναδώ.

 

Δεν μπόρεσα να βάλω έναν τίτλο στο μυστικό μας

Δεν μπορούν όλα να ‘χουν απ’ έναν τίτλο σ’ αυτή τη ζωή

Ελπίζω να συμφωνείς

Δεν προλάβαμε κιόλας να πούμε όσα θα ‘χαμε

Για την ακρίβεια δεν είπαμε τίποτα

Ούτε λέξη

Αλλά με τόση βαβούρα εδώ κάτω

Τι θα μπορούσαμε να ‘χαμε πει;

Ας είναι

Ξέρεις, το ένστικτό μου σπάνια με ξεγελάει

Και κάτι μου λέει πως κάπου – κάποτε θα ιδωθούμε.

 

Θα ιδωθούμε

Και θα ‘χουμε όλο τον χρόνο μπροστά μας

Να μεγαλώσουμε μαζί

Δίπλα – δίπλα κι αληθινά την επόμενη φορά

Θα ξαναζήσουμε κάτσε και θα δεις

Θα ξαναζήσουμε…

Ίσως σας αρέσει και

Αφήστε το σχόλιο σας

*

Ας γνωριστούμε

Όσοι αγαπάτε τη γραφή και μ’ αυτήν εκφράζεστε, είστε ευπρόσδεκτοι στη σελίδα μας. Μέσω της γραφής δημιουργούμε, επικοινωνούμε και μεταδίδουμε πολιτισμό. Φροντίστε τα κείμενά σας να έχουν τη μορφή που θα θέλατε να δείτε σε αυτά σαν αναγνώστες. Τον Μάρτιο του 2016 ίδρυσα τη λογοτεχνική ιστοσελίδα «Λόγω Γραφής», με εφαλτήριο την αγάπη μου για τις τέχνες και τον πολιτισμό αλλά και την ανάγκη ... περισσότερα

Αρχειοθήκη