Πίσω από το τζάμι γαληνεμένη σε αγαπημένη πολυθρόνα, ακούω μουσική ρομαντική, συνταιριασμένη με στίχους, που μιλούν γι’ αγάπη και ονειρεύομαι την Άνοιξη. Νομίζω πως το ξημέρωμα άκουσα τα ακροδάκτυλά της γλυκά να χτυπούν το τζάμι του παραθύρου μου.

Νομίζω πως την είδα στα ανθάκια τα λιλά του μπουκέτου στο βάζο του τραπεζιού σιμά-σιμά στην πολυθρόνα μου. Τα κοιτάζω κι εντός μου σχηματίζονται όμορφες ζωγραφιές του κόσμου. Με αγρούς και κοπελούδες με μαργαρίτες στα ξανθά μαλλιά, στο χέρι καπελίνες ψάθινες να τις φυσά το αγέρι κι εκείνες να σκορπούν της νιότης τους το μύρο και της φρεσκάδας το αιώνιο βάλσαμο.

Είδα την  Άνοιξη  σαν συννεφάκι γαλανού ουρανού, που κάνει τούμπες και χαμογελάει πονηρά, το μάτι κλείνει και φιλάκια στέλνει στον ξανθό τον ήλιο. Κρυφτό παίζει μαζί του, τη μια τον κρύβει, την άλλη τον αφήνει να χαμογελά στη γη, να της υπόσχεται αγάπη.

Κοιτάζω πίσω απ’ το τζάμι το κομμάτι του ουρανού το γαλανό, ανάκατο με τουλουπένια συννεφάκια και ονειρεύομαι ένα πέρασμα στη θάλασσα κι έναν αγρό να σεργιανίσω με μπουκέτα λουλουδιών.

Όνειρο είναι μόνο όνειρο! Μου το θυμίζει η άσπρη φορεσιά, που μπαίνει ανάλαφρα στην κάμαρη μου, με νούμερο 202. Μόνο που αυτή δεν είναι μέρος του ουρανού, στις χούφτες δεν κρατάει πέταλα λουλουδιών, μόνο μικρά-μικρά ιάματα με χρώματα είναι η αλήθεια ζωηρά, που όμως δεν θυμίζουνε την Άνοιξη.

Και με γυρίζει απ το σεργιάνι στους αγρούς πίσω απ το τζάμι, μια να κοιτώ ένα μικρό γαλάζιου ουρανού, μια το μπουκέτο με τα ανθάκια τα λιλά  σιμά-σιμά μου στην αγαπημένη πολυθρόνα.

Άνοιξη καλημέρα, μέσα απ’ την κάμαρη με νούμερο 202…

Ενημερωθείτε για τη λογοτεχνική μας δράση “Μένουμε σπίτι”.