Μια μελωδία μελαγχολικήάκουσες χθες το βράδυπου ήταν για προδομένο έρωτακι αγάπημια μελωδία θλιμμένηάκουσε και η καρδιά σουέφτασε ως τον Άδηγιατί πεθαίνουν οι αγάπεςαναρωτήθηκεςκι αφήνουν πίσω τουςερείπιαάραγε τίποτα δεν μένειπου να θυμίζει κάτι ωραίομόνο οι αναμνήσειςκάθε φορά που τις νοσταλγείςμα μένει το στόμα πικρόγιατί το σήμεραδεν έχει μουσικήκι αν κάποτε ακούσειςαπό μακριά μια μελωδίασου μοιάζει ρέκβιεμκαι

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες/Μικρό βιογραφικό Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες (6 Μαρτίου 1927 – 17 Απριλίου 2014) ήταν σπουδαίος Κολομβιανός συγγραφέας, βραβευμένος με Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας. Θεωρείται ο σημαντικότερος εκπρόσωπος τού λογοτεχνικού ρεύματος τού μαγικού ρεαλισμού και ένας από τους μεγαλύτερους συγγραφείς όχι μόνο τής ισπανόφωνης αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Έγινε διάσημος με το μυθιστόρημά του Εκατό χρόνια μοναξιά (1967), ενώ επίσης σημαντικά θεωρούνται τα έργα του Το φθινόπωρο

Μου λείπεις κι έχω βαφτεί στα χρώματα της λύπης. Μου λείπεις.  Πήρες τα χρώματα μαζί σου. Τα άλλα. Εκείνα που ακούγονται και μυρίζονται κι αγκαλιάζονται. Εκείνα που πάλλουν ζωή γύρω σου, γύρω μου. Εκείνα που τυλίγουν την ψυχή μου σα σπάργανα ζεστά - κι ας μη σε αγκαλιάζω ποτέ… Κι ας μη σε φιλώ. Μου φτάνει που γεμίζεις τις μνήμες μου με τη φωνή σου. Μου φτάνει η μυρωδιά σου, εκείνης της μίας φοράς, της κτήσης προκλητικής, της αιτιατής. Μου φτάνει το χαμογέλιο σου το σπάνιο, με τέρπει ως τα

Τόσο πόθο φυλαγμένο δεν αντέχουν τα χείλη μου.Τόση λαχτάρα αλαφιασμένη πώς να την ξεκουράσω;Κλαίω πάνω στο γυμνό σου σώμαπου μόνο ο νους μου έχει δει γυμνό.Κλαίω και τα δάκρυά μου ποτίζουν τους πόρους της σάρκας σου.Αυτής, της όμορφα απειθάρχητης σάρκαςπου αφήνω πάνω της πάθος και λυγμό.Σε κρατώ μακριά,το βλέμμα μου από τα μάτια σου αποτραβώκαι σε πονάω, ναι, σε πονάωμε τον ίδιο πόνο που η σκέψη μου ταξιδεύειμέσα στην ηδονή του κορμιού σου,Μέσα

Μην τα βάζετε με τα λάθη σας. Δεν φταίνε αυτά.  Και πάλι αν σας δινόταν η ευκαιρία, τα ίδια λάθη θα κάνατε/κάναμε. Η σοφία είναι μια λέξη  που την καταλαβαίνουν  καλύτερα τα παιδιά,  γιατί απλά την έχουν. Αντίθετα από μας που την  επανακτούμε στην ωριμότητα και  δυστυχώς όχι όλοι οι άνθρωποι. Η φύση  έχει μια διάρκεια που σε σχέση με την δική μας την ανθρώπινη είναι  ένας μυθικός -  ένας αστρονομικός αριθμός. Έτσι  περνάνε οι αιώνες και  νομίζουμε ότι τίποτα δεν θα αλλάξει. Ο έρωτας  έχει

Υπνορροώ σε ένα κρεβάτι δυσάρεστο από τη ζέστη. Δε με βολεύει το φετινό καλοκαίρι πουθενά. Ήρθες εσύ, με σήκωσες, κάτι μεταξύ ύπνου και πικρής συνειδητότητας. «Σου ‘στειλε η μάνα σου αυτό. Μου ‘πε ‘Δώστο στην Κατερινούλα, αυτή θα ξέρει τι να το κάνει’». Μεγάλο το κουτί, βαρύ, το άνοιξες εσύ, δεν είχε φύγει ακόμα ο ύπνος από πάνω μου. Κοίταξα μέσα, κάτι ήταν τυλιγμένο καλά, με τη φροντίδα της μάνας. Έβαλα τα μουδιασμένα χέρια μου, το πήρα προσεκτικά στην αγκαλιά μου, το ξετύλιξα δειλά. Μία

σήμερα θα φορέσω ένα κόκκινο φόρεμα χιλιόμετρα μακριά θα κλειδώσω την πόρτα θ' αφήσω δυο ψίχουλα κάτω από το τραπέζι δάχτυλα λεπτά παγωμένα ανάμεσά τους ο δρόμος πικρό φτερούγισμα νεραντζιάς λίγες σταγόνες μετέωρες ανέκαθεν στερούμουν προθέσεων από ένστικτο μου αρέσαν οι Κυριακές