Πήρε ένα ποτήρι κρασί και βγήκε στη μικρή βεράντα. Η νύχτα έρχονταν στολισμένη με τα υπέροχα χρώματα που αφήνει ο ήλιος στη δύση του. Στάθηκε όρθιος και άφησε το βλέμμα να πλανηθεί στην υπεροχή θέα. Πάνω  του ο Αττικός ουρανός, παλέτα ζωγράφου μαγική, φωτιζόταν από την πούλια που, πάντα βιαστική, πήρε τη θέση της στην απεραντοσύνη. Ακριβώς μπροστά του μεγαλειώδης έστεκε η Ακρόπολη. Συγκίνηση και ρίγος τον διαπέρασαν. Ένιωθε ευλογημένος που είχε την τύχη να βρει αυτό το διαμέρισμα, σε αυτό

«Χαμηλό βαρομετρικό» εξαγγέλλουν οι μετεωρολόγοι, ο ουρανός ταβάνι και η Κυριακή πιο συννεφιασμένη και από εκείνην του ΤΣΙΤΣΑΝΗ. Καπάκι, η Συμφωνία της μουρμούρας σου a capella, να κάνει έναρξη της συναυλίας παρέα με τη θεία Λένα «καλημέρα σας παιδιά», πολύ πριν την άλλοτε κανονική ώρα της εκπομπής. Χιλιοστή επανάληψη. Κυριακή Αργία. Μάλιστα. Για λέγε μας λοιπόν Κατίνα μας τι έχεις και μουρμουράς σε la minore; «Πώς να αντέξω ο χορευτής σ’ αυτήν την εξωγήινη κατάσταση; Να το ξέρεις Κατίνα, θα

Το ρολόι έγραφε οκτώ και δεκατέσσερα πρωί, κι άλλο ρολόι οκτώ και δεκαπέντε, κι άλλα πολλά. Κανένα δεν έγραφε οκτώ και δεκαεπτά. Είχαν μείνει πίσω και σε ένα λεπτό ο κόσμος είχε αλλάξει και τα είχε αφήσει πίσω μιαν εποχή. Ένα αεροπλάνο ένωσε και χώρισε τις εποχές.  Υπήρξαν επιζώντες και από το αεροπλάνο και από το έδαφος που είδαν το χωρισμό… Άνοιξε τα βλέφαρά του όπως το μανιτάρι μιας βόμβας… Shinkansen, να λοιπόν που ήταν σε ένα τρένο με προορισμό τη Χιροσίμα. Γρήγορο τρένο. Το λεξικό του

Σήμερα έγινα τριάντα. Ίσως και όχι. Ίσως και να μην ήταν σήμερα. Μήπως είναι αύριο ή ήταν την προηγούμενη εβδομάδα… Και είμαι τριάντα; Τόσο νιώθω ή τόσο είμαι; Πώς μετριέται ο χρόνος, ποια είναι το όριά του... Ένας μεσήλικας άντρας μπορεί να έχει λιγότερες εμπειρίες από ένα δωδεκάχρονο παιδί που μεγάλωσε στις παράγκες, στον πόλεμο, στην φτώχεια και μια γυναίκα που γεννά στην εφηβεία της είναι το όνειρο μιας καριέρας. Πώς μετράς τον χρόνο; Θα σου πω πώς μετράς τον χρόνο. Σε στιγμές. Πότε ήταν το

Sophie Hannah/Μικρό βιογραφικό Η Sophie Hannah γεννήθηκε το 1971 στο Μάντσεστερ της Αγγλίας. Είναι διεθνώς επιτυχημένη ποιήτρια και πεζογράφος, της οποίας τα best seller ψυχολογικά και αστυνομικά θρίλερ εκδίδονται σε 27 χώρες. Το 2013, το τελευταίο της μυθιστόρημα, "The Carrier", κέρδισε το Thriller of the Year Award στα εθνικά βραβεία Specsavers. Δύο μυθιστορήματα της S.H., "The Point of Rescue" και "The Other Half Lives", έχουν διασκευαστεί σε σενάριο για τη μίνι τηλεοπτική σειρά με τίτλο

Σήμερα είναι Κυριακή. Έξω βρέχει. Βρέχει δυνατά. Όλη μέρα, από το πρωί. Σήμερα δεν είχα κάπου  να πάω κι  έμεινα  μέσα, προστατευμένος κι ασφαλής  στο δωμάτιο 333  της εστίας, στο δωμάτιό μου, το σίγουρο κελί  μου. Η μόνη μου έξοδος ήταν που βγήκα νωρίτερα μέχρι το μπαλκόνι μου, αλλά ξαναμπήκα αμέσως  γιατί ένιωσα να πνίγομαι  από την υγρασία και τη βαριά  ατμόσφαιρα. Χωρίς να ξέρω πώς ακριβώς είναι,  νομίζω πως κάπως έτσι πικρή κι ασήκωτη θα είναι κι η  αναπνοή κάποιου

Αλλά τι σημασία έχει η μοναξιά του κόσμου, σου λέω... Είμαστε εμείς. Χειμώνες αλησμόνητους στα δύο μας χέρια. Θυμάσαι;

Κι ύστερα της φαντασίας μας στολίδια γέμιζαν τις λέξεις, λόγια κουρασμένα, λόγια ανθισμένα υπό σκιά. Θυμάσαι;

Μου έκλεινες τα μάτια και παίζαμε κρυφτό. Πίσω από μια πόρτα κρυβόμουν και δε μ' έβλεπες. Πόνεσες; Πόνεσα.

Στα δυο σου χέρια σαν μαργαρίτα ηλιοστόλουστη  έπεφτα. Πόνεσα, έλεγα, πόνεσα.

Χέρια μεγαλώσαμε μαζί,

Οι τελευταίοι τουρίστες του Αυγούστου πλημμύριζαν τον Gare de Lyon1 χειρονομώντας, γελώντας και φωνάζοντας, κουβαλώντας κάθε μεγέθους και είδους μπαγκάζια. Η Λίλιαν περίμενε το τρένο της, που όπως έλεγαν οι πίνακες αφίξεων, θα  είχε καθυστέρηση ακόμη μισή ώρα. Στα χέρια της έπαιζε ένα φυλλάδιο που μόλις της είχε δώσει ένα παλικαράκι και το οποίο διαφήμιζε ταξίδια στην Ιαπωνία. Σαν υπνωτισμένη πήγε στο γκισέ του σταθμού και ακύρωσε το εισιτήριό της. Μετά σέρνοντας την μικρή βαλιτσούλα της