Με φωνάζεις Πηνελόπη μα ποτέ με τ' όνομά μου... Κι εγώ, σαν πίστη ηρωίδα τ' Ομήρου, σε περιμένω να γυρίσεις πίσω σ' εμένα... παλεύοντας για μια Ιθάκη μονάχη μου για δυο... Μια το βρίσκω και μια χάνομαι σε χρυσές κλωστές και πρελούδια, σ' ένα αχανές υφαντό... Ράβε ξήλωνε... Και κάπως έτσι πέρασε μια  δεκαετία κι άσπρισαν τα μαλλιά μου... Το μυαλό μου σ' ένα όνομα έχει κολλήσει, το δικό σου... Η καρδιά μου χτυπάει για σένα και ο χρόνος κυλά στη ροή σου... Μια θάλασσα μας χωρίζει κι εσύ αντί να

Μεγάλες χαρές μέσα στο σπιτικό του, περίμενε τον διάδοχο, οι γονείς του θα ερχόντουσαν το βράδυ για ένα οικογενειακό τραπέζι. Θα συμπληρωνόταν η ευτυχία του με την απόκτηση του γιου, ο οποίος θα συνέχιζε το όνομα και την παράδοση της οικογένειας. Όμως, η χαρά του μέσα σε λίγα λεπτά θα μετατρεπόταν σε απογοήτευση όταν θα έβλεπε επάνω στο τραπέζι, που θα γινόταν σε λίγη ώρα, ένα φάκελο με ιατρική γνωμάτευση. Ένας φάκελος με εξετάσεις, που έδειχναν ότι το φύλο του παιδιού ήταν θηλυκό… -Κορίτσι,

Αυτό που κατάλαβα είναι ότι η αίσθηση και η διαίσθηση  μετράνε πιο πολύ από κάθε τι στη ζωή.  Το 2015, μετά την τελευταία θεατρική  μου παράσταση, άρχισα  και πάλι να γράφω, με  σκοπό να  επικοινωνήσω με τους ανθρώπους. Το θέατρο και η διδασκαλία  με είχαν απορροφήσει ολοκληρωτικά για μεγάλα  χρονικά διαστήματα  και δεν κατάλαβα πότε  πέρασαν τόσα χρόνια. Αφιονισμένη πρέπει να ήμουν σίγουρα. Δοσμένη ολόψυχα  σε αυτό που έκανα και τις δυσκολίες που αντιμετώπιζα, δεν είχα πραγματική 

Κριτικό σημείωμα για την ποιητική συλλογή «Ερωτοπαίγνια», της Αθηνάς Βογιατζόγλου, (Εκδ. Κέδρος, 2019).

Όσο μπορώ θα ερωτευτώ μες στα σεντόνια, θ´ αφήσω το μυαλό μου να αγαπήσει πολύ. Κι οι συνειρμοί, της μνήμης οι λεπτές επιθυμίες, οι παράτολμες του πόθου δυνατότητες θα απλουστευτούν σαν βότσαλα κάτω απ´ το πόδι.

Γλυκιές, παλλόμενες τρυφερότητες συνειρμών και επιθυμίες σε μια ακόμη βιωματική γραφή της Αθηνάς Βογιατζόγλου αποτυπώνονται στο βιβλίο αυτό.

Καλό μήνα και από την Κύπρο, φίλοι αναγνώστες (και συνεργάτες) της Λόγω Γραφής!Για τον μήνα Δεκέμβριο, η στήλη «Λόγω Γραφής… ες γην εναλίαν Κύπρον» παρουσιάζει τον συγγραφέα  Ανδρέα Καπανδρέου, ο οποίος διακρίνεται για την πρωτοτυπία και την ευρηματικότητα στη γραφή του. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από το τελευταίο του βιβλίο «Αρουραίοι: αλληγορική ιστορία πολιτικού προβληματισμού».Ένα μικρό απόσπασμα από το κεφάλαιο «Προπαγάνδα των αρουραίων»:  Οι αρουραίοι, πάντως, που είχαν

Πριν ξημερώσει περπατάω τη ζωή,πίσω από τα φύλλα των δέντρων.Μια τεράστια πικρή έκταση που έγινε σκόνη,μια δροσερή παρένθεση στο ταξίδι μας.Οι ακτίνες του φεγγαριού θυσιάζουνένα για λίγο μέσα στο πάντα.Βλέπω μόνο ό,τι μπορώ να θυμηθώ,χέρια στην αγάπη του πήγαινε και έλα,μαλλιά χορεύουν πήγαινε και έλα,ένα μικρό χρονικό σε ολόκληρο τον κόσμο,που γεμίζει με ησυχία τα άνθη που έρχονται.Ένα μεγάλο μελλοντικό  λάθος…Βούλιαξε μέσα στη μοναξιά.Άραγε

Έτρεχε με λαχτάρα στην πλαγιά του λόφου. Ήθελε, οπωσδήποτε, να προλάβει την ανατολή του ήλιου. Μια ίβιδα πέταξε από μία δαμασκηνιά του λόφου, σχίζοντας με τις φτερούγες της τον αιθέρα. Το θεώρησε καλό οιωνό το πέταγμα του πουλιού. Εκείνη ήθελε μόνο να προλάβει, προτού ο ήλιος στείλει το χρυσάφι του στη γη. Τα κατάφερε. Έφτασε λαχανιασμένη στη χιονισμένη την κορφή. Χιόνι λευκό και καθάριο, σαν τις αξίες των προγόνων της, που εδώ και χρόνια κοιμούνται λησμονημένες στα έγκατα της γης. Εκείνη

Τυλιχτήκαμε σε ένα όνειρο και δεν ρωτήσαμε ποτέ εάν οι συντελεστές του το επιθυμούσαν. Συντηρώντάς το, σπαταλήσαμε πολλές πεταλουδένιες ζωές - πόση πολύχρωμη σπατάλη χωρίς να τη δικαιούμαστε… Σταθήκαμε ψεύτες απέναντι στη ζωή, διώκτες της μοίρας και της τύχης, ζητώντας τους να είναι σχεδόν βελουδένιες, χωρίς φόβους, μοναξιά, αποχωρισμούς και θλίψεις, αψηφώντας τον χρόνο -πάντοτε πιο λίγος για τα σχέδια και τις προσμονές μας-. Σε ένα μόνο δεν λαθέψαμε: στον ψόγο των  συναινετών και των