Είχαν δώσει ραντεβού στο καφέ Παπαγάλος. Εκείνη είχε φτάσει πρώτη, απέφυγε να τους δεχτεί στο σπίτι της. Τόσα γίνονται... Καλύτερα σε ουδέτερο χώρο. Κάθισε σε ένα γωνιακό τραπέζι με θέα το δρόμο και παρήγγειλε το καφέ της. Το πακέτο της, τυλιγμένο καλά, το ακούμπησε όρθιο στον τοίχο πίσω της. Έφυγε νωρίς από το σπίτι, ίσως γιατί φοβόταν μήπως το μετανιώσει. Τα τελευταία χρόνια έμενε μόνη της. Ήταν ελεύθερος άνθρωπος και την απολάμβανε την μοναχικότητά της. Παρ’ όλα αυτά κάτι την

«Μαμά τσίσα» είναι το δικό μου, φυσικό ξυπνητήρι, που ακόμα και τις μέρες της καραντίνας  χτυπά αλύπητα γύρω στις 07.00 π.μ.. Με τραβά από το χέρι και πάμε για το μπάνιο. Κουτουλάμε κι οι δυο, η μία στην κάσα της πόρτας κι η άλλη, η μικρή, στο πόμολο. Ρίχνουμε λίγο νερό στα μούτρα μας, μπας κι ανοίξει το μάτι. Επιστρέφω στο κρεβάτι, για να ξυπνήσω και το τρίτο μέλος της οικογένειας, τον άντρα μου, που πρέπει να τηλεργαστεί. Τον χαϊδολογάω λίγο, χωρίς τον «διακόπτη» ανάμεσά μας και η μέρα έχει

Ο πατέρας  μου ήταν ταξιδευτής. Πάντα έλειπε από  το σπίτι  γιατί ταξίδευε. Κάποτε μας έπαιρνε κι εμάς. Δεν ήταν εύκολο  να ταξιδεύει όλη η οικογένεια.  Εγώ τι θα έκανα, πόσα σχολεία θα άλλαζα; Δεν  έκανα φιλίες  από τον φόβο μην τις χάσω. Έτσι ήμουν πολύ μοναχική  ή πολύ δοτική όταν για λίγο  βρισκόταν μια φίλη  στη ζωή μου.  Κερδισμένη  ήμουν  και μοναχική  από  τις  αλλαγές που βίωνα. Δρόμοι, κόσμος,  πλατείες,  ξενοδοχεία, σπίτια, πρόσωπα,  φωνές, τόνοι,  μυρωδιές, γεύσεις. Έμαθα να

Ότι απέμεινε να θυμίζει το καλοκαίρι, μια θάλασσα. Δεν χάνει ποτέ το χρώμα της, αλλάζει αποχρώσεις ανάλογα με τις εποχές. Η διάθεση της άλλοτε ήρεμη, μέτρο δεν έχει η απεραντοσύνη της. Η χειμωνιάτικη παγωμένη όψη της είναι άγρια, κύματα αγκαλιάζουν με ορμή την άμμο. Μοιάζει θυμωμένη, ταραγμένη, πληγωμένη και μόνη. Κάνεις δεν τολμά να κολυμπήσει στην ταραχή της. Ο ουρανός η μόνη της συντροφιά στο χειμωνιάτικο ταξίδι της. Γκρίζα σύννεφα τον στολίζουν λες και πενθούν και αυτά τη μοναξιά της. Τα

Στις γειτονιές της Πλάκαςκλειστά τα μαγαζάκια,ρολά κατεβασμένακι έρημα τα σοκάκια.

Δε βλέπεις πια ανθρώπους,να ‘φύγαν για άλλους τόπους;Κι οι φωτεινές βιτρίνεςσκοτείνιασαν κι εκείνες.

Και τα μικρά πουλάκιαλυπούνται και εκείνα,κούρνιασαν στα δεντράκιαστην άδεια την Αθήνα…

Πού χάθηκαν τα γλέντιαστης Πλάκας τα σοκάκια;Tα γέλια, τα τραγούδια,τα παλιοφιλαράκια;

Μονάχα τα

Με πυξίδα το όνειροκι οδηγό την αγάπητο ταξίδι στο άγνωστοδεν γνωρίζεις στον χάρτη.

Ένας κύκλος που κλείνεισ’ έναν νέο σκυτάλη αφήνει,της χαράς ή της λύπης σημάδιατης ψυχής τα γραμμένα πετράδια…

Σε ένα νέο ξεκίνημαΟ Θεός θα ‘ναι στήριγμα,αν τολμήσεις το τίμημαστων μαχών σου το κίνημα.

Ό,τι ζεις καταγράφεταιμεσ’ του χρόνου τα χνάρια,ό,τι δώσεις φυλάσσεταιστου ουρανού τα τετράδια.

Μια φορά κι έναν καιρό, πριν πολλά χρόνια, μέσα σε ένα χιονισμένο δάσος, γεννήθηκε ένας τάρανδος, τον οποίο όμως μεγάλωσε μία κόκκινη αλεπού στη φωλιά της, μαζί με τα αλεπουδάκια της. Γι’ αυτό λοιπόν το λόγο, τόσο τα ζώα του δάσους, όσο και οι άνθρωποι στο γειτονικό χωριό τον φώναζαν Ρουμπινένιο ή απλά Ρούμπι. Ο Ρούμπι ήταν ένας παιχνιδιάρικος και ζωηρός τάρανδος, που όλη την ώρα έτρεχε και χοροπηδούσε πάνω στο μαλακό και κατάλευκο χιόνι. -Πόσο πολύ μου αρέσει το χιόνι, να φτιάχνω χιονόμπαλες