Το κείμενο είναι αφιερωμένο στις γυναίκες που έχουν πέσει, θα πέσουν ή βρίσκονται ακόμα στην κατάσταση του θύματος της ανδρικής σωματικής βίας.   Καλοκαίρι, ένα νησί και ένα δροσερό απόγευμα. Ίσως το πιο όμορφο τοπίο και μέρος για να παρευρίσκεται κανείς σε ένα γάμο. Σε ένα γάμο στον οποίο είχα την τιμή να βρίσκομαι και εγώ ανάμεσα σε άγνωστους γνωστούς, αφού εκδηλώσεις σαν αυτές παρέχουν πάντα μια περίεργη οικειότητα και φέρνουν ανθρώπους που δεν έχεις ξαναδεί ποτέ στη ζωή σου κοντά. Και πως

“We don't actually fear death, we fear that no one will notice our absence, that we will disappear without a trace.”  T.S. ELIOTΜε μια λέξη. Κοιμήθηκε. Άφησε όλα του τα υπάρχοντα ανέγγιχτα.  Δεν έκλεισε τα μάτια παρά για να ταξιδεύσει στο παρελθόν, για να μιλήσει τη γλώσσα του, όπως την άκουγε  από τον πατέρα του. Τότε μόνο  ησύχασε την καρδιά του. Η επιστροφή ήταν σαν το βαθυκόκκινο σπόρο του ροδιού,  που σου αφήνει  μια πικρίλα στο στόμα. Πρώτα το υγρό,   πιότερο γλυκό   και

Μέρος 3ο

Το ποτό έκανε το κεφάλι της βαρύ. Έφτιαξε τον καφέ της και βγήκε στο πλακόστρωτο. Είχε πάρει κιόλας ένα παυσίπονο και τα μάτια της μετά βίας μπορούσε να τα κρατά ανοιχτά. Συνήλθε και ένιωσε ανακούφιση. Ξαφνικά η πείνα έκανε αισθητή την εμφάνιση της με ένα δυνατό γουργούρισμα στην κοιλιά. Μπήκε στο σπίτι, χτένισε τα μαλλιά της και φόρεσε τα σανδάλια της. Πήρε το σακίδιό της και κατηφόρισε προς το φούρνο στην παραλία. Ήταν μια ακόμη υπέροχη μέρα στο νησί. Μια ξέγνοιαστη

Καλό μήνα και από την Κύπρο, φίλοι αναγνώστες (και συνεργάτες) της Λόγω Γραφής! Η στήλη μας παρουσιάζει για το μήνα Αύγουστο την αξιόλογη ποιήτρια Βασίλκα Χατζήπαπα, η οποία είναι χρόνια εγκατεστημένη στην Κύπρο και υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου της Ένωσης Λογοτεχνών. Επίσης, όπως αναφέρεται στο βιογραφικό της, είναι σύζυγος του πρώην Προέδρου της Ένωσης Λογοτεχνών Κύπρου, Χρίστου Χατζήπαπα. Ακολούθως παρουσιάζεται μία επιλογή ποιημάτων από την ποιητική της συλλογή «Η μοναδική λέξη»

Μέρος 2ο   Δεν πείραξε τίποτα! Το φρόντισε μόνο με στοργή. Το αέρισε, το έβαψε και φύτεψε λουλούδια στους βαμμένους τενεκέδες στο πλακόστρωτο έξω από την πόρτα. Ένα πλακόστρωτο που προστάτευε με τη σκιά του μια μεγάλη γέρικη ελιά. Ένα πλακόστρωτο που ενωνόταν με εκείνο του δρόμου που κατηφόριζε προς την πλατεία και από κει έτρεχε να συναντήσει την παραλία για να αγναντέψει τη θάλασσα. Στο πίσω μέρος του σπιτιού η κληματαριά απλωνόταν ως τα μισά της αυλής. Εκεί, μετά τα μισά, είχαν τη θέση τους

Πέταξε το μέσα και ευχήσου. Ένα νόμισμα είναι αρκετό και αν δεν έχεις πέταξε ένα βότσαλο. Αυτό είναι το τίμημα  για την ευχή σου, την επιθυμία σου, τον κρυφό σου πόθο. Ένα έθιμο πλέον κοινώς αποδεκτό σε ολόκληρη σχεδόν τη γη, σε κάθε θρησκεία, σε κάθε πολιτισμό. Μία μικρή συνήθεια που αμέσως μας ταξιδεύει σε όμορφες στιγμές ρομαντισμού, έρωτα και ίσως μιας παιδικής αθωότητας που φέρνουμε και πάλι πίσω με μια τόσο απλή μας κίνηση. Ένα μικρό θαύμα. Ποιος πιστεύει όμως ακόμα στα θαύματα; Ποιος θα

Κεφάλαιο 1. Ονοματεπώνυμο Δημήτρης Ιωάννου, ηλικία 45 ετών. Αυτό μόνο γράφει ο σταυρός πάνω στο μνήμα του, τίποτα άλλο. Πολύ νέος, θα μου πείτε, για να χαθεί τόσο ξαφνικά. Σίγουρα! Ούτε φωτογραφία του υπάρχει, ούτε κάποιος στίχος από το αγαπημένο του τραγούδι κάπου χαραγμένος. Πώς έφτασε όμως στο σημείο να χαθεί τόσο απρόοπτα; Οι γιατροί είπαν από AIDS. Γνώριζα πολύ καλά τον Δημήτρη και μεταξύ μας ποτέ δεν είχαμε μυστικά. Ήξερα για την προσωπική του ζωή και το πόσο προσεκτικός ήταν στις

Τόμος  β΄ Άρχισα  να διαβάζω ξανά  την ιστορία  της Ελλάδας. Ξεκίνησα από την σύγχρονη, παράλληλα  με την αρχαία και την βυζαντινή. Αυτή η εναλλαγή με ξεκουράζει. Την διαβάζω σαν να είμαι μια ξένη και  δεν είναι ο τόπος μου - τουλάχιστον  αυτό  προσπαθώ. Κρατώ σημειώσεις και κάνω πολλές  παρασπονδίες, καθώς πετάγομαι  σε ιστορικά  μυθιστορήματα. Επιδιώκω μια καθαρή ματιά. Τα γεγονότα είναι  γεγονότα. Ψάχνω όμως  πέρα από τα γεγονότα. Οι μαρτυρίες  έχουν μεγάλο ενδιαφέρον, με έλκουν γιατί