Τον φάκελο τον είδε μετά που σήκωσε το τραπέζι και πάστρεψε την κουζίνα!  Ο γιος της είχε ήδη φύγει για κάποια επαγγελματική συνάντηση.  Αυτός πρέπει να της είχε αφήσει τον φάκελο.  Το όνομά της γραμμένο με το γραφικό του χαρακτήρα.  Η περιέργεια, η έκπληξη, η ανυπομονησία αναμείχθηκαν με το αίμα και κύλησαν στις φλέβες της, όπως άνοιγε τον φάκελο.  Κι όταν έβγαλε από μέσα το αεροπορικό εισιτήριο, τα μάτια της λάμψανε στη συγκίνηση που έγινε έκφραση απίστευτου!  Θα την έπαιρνε μαζί του, στο

«Ή ταν ή επί τας" είπε η μάνα του  Λεωνίδα στις Θερμοπύλες και ο Ξέρξης λύγισε... Εκεί που η μάχη σταμάτησε και νικήθηκε η Ελλάς μέσω της Σπάρτης, για μια ακόμη φορά... πέθαναν όλοι τους. Και οι 300 γενναίοι. Ένδοξα! Αργότερα όμως «νενικήκαμεν», εναντιωμένοι σε αιμοβόρους λαούς και βαρβάρους γείτονες! Έτσι και τότε, την 28η Οκτωβρίου 1940. "ΟΧΙ" είπε ο Μεταξάς και λίγο μετά έκλεισε το τηλέφωνο στον Ιταλό ομόλογό του... Ήρωες για μια ακόμη φορά θα ανακηρυχθούν οι Έλληνες! Η ιστορία θα γραφτεί

Εκείνο το δωμάτιο, το αγαπώ -βαμμένο ώχρααπέριττο με ελάχιστα έπιπλατόσο λιτόόσο και τα λόγια μας.Τα παράθυρα έβλεπαν τον κήπομα οι κουρτίνες έμεναν κλειστέςόπως τα στόματά μας -δεν αφήναμε τους ήχουςνα ταξιδέψουν.

Το δωμάτιο εκείνο, το αγαπώ -έγινε ο κόσμος όλοςη ζωή μου και η ζωή σουοι πρόγονοι και οι απόγονοιόσα είχαμε, όσα δημιουργήσαμεχόρευαν στο μυαλόπλημμύριζαν το χώρομας όριζαν.

Το

Ο ήλιος είχε αρχίσει να κάνει την εμφάνισή του πίσω από τα ψηλά κτίρια της Ναγκόγια. Ο Μινόρου κοίταξε το πρόσωπό του στον καθρέπτη. Δεν του άρεσε καθόλου αυτό που έβλεπε και έκανε μια γκριμάτσα. Έσκυψε πάλι και συνέχισε με μανία να ξεπλένει τα χέρια του. Το νερό ήταν καυτό αλλά δεν τον ένοιαζε… «Πού να πάρει…» ψιθύρισε. Έβαλε κι άλλο σαπούνι στα χέρια του και συνέχισε… Η Ναγκόγια είναι μια μεγάλη πόλη. Ίσως και η τέταρτη μεγαλύτερη στην Ιαπωνία. Μια πόλη  με  περισσότερους από δύο  εκατομμύρια

Η Τατσούκο έλεγε ότι η μέλλουσα πεθερά της ή τουλάχιστον αυτή που πίστευε ότι μπορούσε να γίνει, ήταν αργόστροφη. Εγώ πάλι πίστευα ακριβώς το αντίθετο· για πολύ έξυπνη την έκανα, έτσι όπως αντιδρούσε απέναντί μου κάθε φορά που προσπαθούσα να αποφύγω κάποιες δουλειές του σπιτιού που με έβαζε να επαναλαμβάνω με μια επιμονή που καταντούσε σαδιστική. Η υποχρέωση εκπλήρωσης ενός δανεισμού από τη μεριά του πατέρα μου, με είχε εξαναγκάσει να πέσω στη δούλεψή τηςˑ και για τόσο χρόνο όσο ο δανειστής θα

Την Κεφαλονιά την γνώρισα στην πρώτη τάξη του δημοτικού. Γνώριζα  την καταγωγή της μητέρας μου και της οικογένειάς της, αφού μου μιλούσε τόσο συχνά η γιαγιά μου η Μαρία για  όλα  αυτά. Η οικογένεια της μητέρας μου με καταγωγή από το Ληξούρι αλλά με  κατοικία, που ολοκληρώθηκε στον πόλεμο του ‘40, το Αργοστόλι. Στο Αργοστόλι  γνώρισε ο πάππους ο Γιάννης   τη γιαγιά μου τη Μαρία  και την έκλεψε, γιατί οι γονείς της θεωρούσαν ότι ο παππούς  ο Γιάννης δεν ήταν ταξικά  ισάξιος της γιαγιά

Herve Le Corre/Μικρό βιογραφικό Ο Herve Le Corre γεννήθηκε το 1955 στο Μπορντό, όπου ζει και εργάζεται ως εκπαιδευτικός. Πολυγραφότατος και πολυβραβευμένος, ένας από τους σπουδαιότερους σύγχρονους συγγραφείς αστυνομικού μυθιστορήματος. Έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό με το μυθιστόρημα L’Homme aux lèvres de saphir (Βραβείο Mystère των Kριτικών). Έχουν ήδη κυκλοφορήσει από τις Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου το μυθιστόρημά του Μετά τον πόλεμο (το οποίο τιμήθηκε με το Βραβείο Ευρωπαϊκού Αστυνομικού

Άνω Πατήσια μέχρι Μοναστηράκι. Μοναστηράκι – Άνω Πατήσια. Αυτό είναι το καθημερινό μου δρομολόγιο. Μία μπρος και μια πίσω, έξι σταθμοί όλοι και όλοι. Ένα τέταρτο υπόθεση. Τι μπορεί να συμβεί σε ένα τέταρτο, τι μπορεί να με κάνει να πιστέψω ότι ο κόσμος μας δεν είναι αυτό που φαίνεται, πως υπάρχει και άλλο βάθος στο βαρέλι της κοινωνίας μας, πως όλοι δεν είναι ίσοι, πως εμείς δεν φοράμε ρούχα, πως το τρένο αυτό δεν κουβαλούσε ανθρώπους. Τελείωσα τη βάρδια μου Σάββατο βράδυ, έκανα ένα τσιγάρο