[Με απορία μες στα μάτια στέκει η ψυχή, μαζεύει εικόνες μιας εποχής που ξεγελά και ξεγλυστρά κι όλο ξεφεύγει από τα γνώριμά της μονοπάτια]



Πώς λαχταρώ...Nα τα ξανοίξω τα πυκνά τα σύννεφακαι τις ορμητικές σταγόνες να στραγγίξω απ' τις ψυχέςΝα αλαφρύνω το μπουχτισμένο χώμαΝα σκουπίσω τον υγρό αέραΝα κάνω νόημα σε μια ηλιαχτίδα ν' αναθαρρήσεινα ξεπροβάλει θαρρετά και να χορέψειμπρος στα μάτια μου


<br

Το βιβλίο "Μια μέρα ακόμα" θα το προμηθευτείτε από τα βιβλιοπωλεία Ιανός, Πρωτοπορία καθώς και από όλα τα βιβλιοπωλεία της Ελλάδας! Ακόμη, μπορείτε να το παραγγείλετε στην Κύπρο καλώντας στο τηλέφωνο 96400162. Επίσης, είναι διαθέσιμο και στο ηλεκτρονικό μας κατάστημα: elkistis.gr/shop Τέλος, για τους αναγνώστες της Θεσσαλονίκης, μπορείτε να επισκεφθείτε τις εργάσιμες ώρες τα γραφεία των Εκδόσεων Ελκυστής στο κέντρο της πόλης (Αρριανού 15) ή να το παραγγείλετε δίχως μεταφορικά έξοδα στα

"Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα χαριτωμένο κοριτσάκι, η Λία. Ζούσε ευτυχισμένο με τους γονείς και την αγαπημένη της γιαγιά. Κάθε μέρα, όταν σχολούσε από το Νηπιαγωγείο, η γιαγιά την περίμενε με ανοιχτή αγκαλιά να περάσουν όμορφες στιγμές φυτεύοντας λουλούδια στον κήπο, πλάθοντας κουλουράκια, κοιτώντας τ' αστέρια. Μια μέρα όμως, όταν η Λία γύρισε από το σχολείο, η γιαγιά Βαγγελίτσα έλειπε. Όσο κι αν την αναζήτησε, δεν τη βρήκε πουθενά. Η μαμά λυπημένη τής είπε ότι η γιαγιά δεν θα

Σε  τόπους μακρινούς μάταια για καλύτερη ζωή προσπαθείς- το παρελθόν αναλογίζεσαι λάθη και ερείπια πού δημιούργησες.   Οι μακρινοί τόποι σού είναι γνωστοί το ίδιο νερό στη θάλασσα κυματίζει η ρυμοτομία της ζωής μοιάζει απαράλλακτη σε κάθε στάση. Με παλιό κλειδί το σπίτι ανοίγεις το είδωλό σου στον καθρέφτη αντικρίζεις, παραλλαγμένο από το χρόνο μα αμετάβλητο βλέμμα τα μάτια σου αναγνωρίζουν.   Κι αν διαβαίνεις νέους δρόμους πάλι παρόμοια τρικυμία μέσα σου νιώθεις αυτή

Ο παππούς  ο Γιάννης και πώς κτίζεται η μυθολογία της οικογένειας. Τον Παππού τον Γιάννη  τον θυμάμαι  στο κρεβάτι άρρωστο. Θα κάνω κάποια στιγμή το πορτραίτο του θέτοντας τα δικά μου ερωτήματα στο πρόσωπό του. Από  τις λίγες φωτογραφίες που σώθηκαν  στο πατρικό σπίτι της μητέρας  μου -μετά τις καταστροφές στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο στην Κεφαλονιά και αργότερα από τους σεισμούς- αλλά και από τις διηγήσεις της γιαγιάς Μαρίας  και από κάποια γεγονότα, έπλαθα τον δικό μου παππού  που δεν έμελε

Υπέροχο να ζω τα περασμένααυτά που ζήσαμε μαζίνα 'ρχονται στο νου μου πάλιοι αναμνήσεις οι μακρινέςκαι όλα ξανά να ζωντανεύουνλες και ήταν χθεςλες και είναι τώρασαν να ξαπλώνουμεσε μιαν αιώραδίπλα στης θάλασσαςτον παφλασμόυπέροχο να ξαναζούνοι αγκαλιές, τα χάδιατης πρώτης νιότης μαςτα φτερουγίσματατότε που πονηριάδεν είχαμε καμίατότε που είχαμετης αθωότητας καθάριο βλέμμαυπέροχες οι αναμνήσειςαληθινά υπέροχες.

"Τις Κυριακές σπάω την μονοτονία του πρωινού και πηγαίνω στα γιουσουρούμ. Κάθομαι με τις ώρες και χαζεύω όλα αυτά τα αντικείμενα που προέρχονται από ανθρώπους και θα καταλήξουν πάλι σε ανθρώπους. Κούπες, μικροφλυτζανάκια, χρωματιστά μπουκαλάκια, σταχτοδοχεία, κουμπιά, βεντάλιες, καπέλα, γυαλιά, πολυθρόνες, πιατέλες, κορνίζες, φτερά, πίπες, τσαγιέρες, παλιές φωτογραφίες,  παλιά βιβλία, παλιοί δίσκοι, παπούτσια, ψάθινες καρέκλες, μικρά αγαλματίδια, υφάσματα, κλειδιά." [1]

Η