Και πάλι, αποκοιμήθηκα μ' ένα κοχύλι σφραγισμένο στο αυτί μου - Και πάλι, προσδοκούσα το νανούρισμα από χάδι της φωνής σου.

Γνωρίζω ότι δεν εγκιβωτίζεται η φωνή σου, ούτε ο φλοίσβος του κύματος - Γνωρίζω ότι η καρδιά αντλεί το αίμα και βουίζει σαν πέλαγος.

Μα κυκλοφορείς μέσα μου και αντηχείς - πλάσμα της ελπίδας και της προσμονής.

Επαναπατρισμός σε χωρικά ύδατα αγάπης.

Καλό μήνα και από την Κύπρο, φίλοι αναγνώστες (και συνεργάτες) της Λόγω Γραφής!   Ακολούθως θα διαβάσετε μία κριτική της Ζωής Δικταίου για το έργο της Βούλας Αντωνίου, καθώς και τέσσερα ανέκδοτα ποιήματα της ποιήτριας, σε πρώτη δημοσίευση. Επίσης, παρουσιάζονται σε πρώτη δημοσίευση τα ποιήματά της «Μοναξιά» και «Έλα», από την υπό έκδοση ποιητική της συλλογή «Παυσίλυπον το νηπενθές». Μία κριτική της Ζωής Δικταίου για το έργο της Βούλας ΑντωνίουΗ Βούλα Αντωνίου είναι μια

Ένα άσχημο πάρκο. Αυτό ήταν. Ένα πάρα πολύ άσχημο πάρκο, σχεδόν παρατημένο από τον δήμο, ξεχασμένο από ανθρώπους, περιφρονημένο ακόμα και από τους σκύλους της γειτονιάς - αν είναι ποτέ αυτό δυνατόν. Ανάμεσα στα ξεραμένα χόρτα και τα από καιρό απότιστα λουλούδια ήταν, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μια μεγάλη ακόμα πιο άσχημη πέτρα. Θα έλεγε κανείς ότι είναι πραγματικά η πιο δύσμορφη πέτρα που έχει σχηματιστεί ποτέ στην φύση. Μεγάλη, στο μέγεθος μπάλας και κόκκινη με ρωγμές και ατελείς

Όπως αιφνίδιος κεραυνόςήρθε στον κόσμο ο ιόςέφερε φόβο κι απειλήβαθιά μεγάλη αλλαγή

Πόσο θρήνο να αντέξειτης αγάπης η θηλιάσε ποια στέρηση να πέσειτου ανθρώπου η πεθυμιά

Κρύες άγριες Σειρήνεςαποκλείσαν σε νησίτης καρδιάς τις άδειες κλίνεςπου στενάζει το φιλί

Ένας ύπουλος εχθρόςπου επέβαλε στυγνόςτης ψυχής την ερημιάομηρία στη γωνιά

Νίκης 20. Η Έλλη  Ζουρούδη και οι μαθητές της. Μια  Κυριακή των ‘Απόκρεω’.Ένα κτίσμα. Μία πόρτα.  Ένας διάδρομος. Ένα μικρό σαλονάκι. Η αίθουσα μεγάλη. Ξύλινο  πάτωμα.  Μπάρες,  καθρέφτης,  το πιάνο. Στο βάθος  αριστερά  η είσοδος για τα  αποδυτήρια και την τουαλέτα.   Όπως κοιτάς την αίθουσα, αριστερά κοντά στην είσοδο για τα αποδυτήρια, το γραφείο της δασκάλας. Όλο μαζί  θα έλεγα  ότι  ήταν  ένας μικρός χώρος, σε σχέση για τη χρήση για την οποία φτιάχτηκε.«Όλα αυτά  που έχω  στο

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΖΗΤΙΑΝΟΥ

Αχ, άσε με να στέκομαι μακριά σου,Στο βλέμμα σου προσηλωμένος σιωπηλά ─Περίλαμπρη είν’ η νιότη κι η ομορφιά σου,Στα μάτια σου παντοτινή ευτυχία γελά.

Κι εγώ ήδη τόσο κουρασμένος και φτωχός,Να σε κερδίσω πώς να περιμένω;Ω να ’μουν τρανού βασιλιά μονάχα ο γιοςΚι εσύ να ’σουν φτωχό παιδί, χαμένο!



BETTLERLIEBE

O laß mich nur von ferne stehn Und hängen stumm an deinem

Στη σκονισμένη πόληη υποκρισία καλά κρατείπολλοί μιλούν για ηθικήκοστουμάτοι και μημα είναι ανήθικοιείναι λάτρεις του χρήματοςκάνουν τα πάντα γι΄ αυτόδίνουν υποσχέσειςστο φτωχό λαόώσπου να πάρουνένα θώκοκι ύστερα "πού σε ξέρω,πού σε είδα"στη σκονισμένηεπαρχιακή πόληη υποκρισία ξεχειλίζειτη βρίσκεις παντούστις καθημερινές σχέσειςστις εφημερίδεςστα μαγαζιάακόμα και στις φιλίεςέτσι και τις σκαλίσειςβγαίνει από

Ίβο Άντριτς/Μικρό βιογραφικό  O Ίβο Άντριτς γεννήθηκε στο Ντοτς της Βοσνίας, κοντά στο Τράβνικ, στις 10 Oκτωβρίου 1892. Από το 1912 σπουδάζει διαδοχικά στα Πανεπιστήμια του Ζάγκρεμπ, της Βιέννης, της Κρακοβίας και του Γκρατς. Με το ξέσπασμα του Α´ Παγκόσμιου Πολέμου φυλακίζεται από τους Αυστριακούς στο Σπλιτ (1914-1917). Μετά τον πόλεμο διορίζεται στο διπλωματικό σώμα, όπου και υπηρετεί μέχρι το 1941. Μεταπολεμικά εκλέγεται βουλευτής της Βοσνίας-Ερτσεγοβίνης και πρόεδρος της Ένωσης