Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Κέφαλος και τη συγγραφέα Αναστασία Ιωακειμίδου, το παιδικό παραμύθι με τίτλο: «Το μαγικό δάσος / Μagical forest». Το βιβλίο αυτό αποτελεί μία δίγλωσση έκδοση στην ελληνική και αγγλική γλώσσα. Το εν λόγω παραμύθι αποτελείται από τρίστιχα ποιήματα σε μορφή Χαΐκού. Ένα πανέμορφο πλούσιο σε βλάστηση δάσος και γεμάτο ζωή, μας ταξιδεύει μέσα στη φύση και μας δείχνει τη σημασία της συλλογικότητας και της συντροφικότητας.Λίγα λόγια για τη συγγραφέα: Η Αναστασία

Ή Εμιγκρέ στα πάτρια εδάφη; Ίσως η ταξιδιάρικη φύση του πατέρα μου, ίσως και η μυθολογία της οικογένειας πως τάχα καταγόμαστε από πειρατές -που μπορεί να είναι και αλήθεια-  μια  εκδοχή που μου αρέσει να  καλλιεργώ και να ψάχνω,  να με  έπλασε και έμενα σαν μια παράξενη μοναχική αχιβάδα, ένα πρωτογενές πλάσμα αυτόνομο και μόνο αναγκαστικά κοινωνικό. Θα επιστρέψω  σε αυτές τις σκέψεις  και τα γεγονότα που με οδηγούν σε αυτούς τους συνειρμούς. Αλλά ας συνεχίσω τώρα  την διαδρομή μου στο  Θέατρο.

Μέχρι να βγούμε από την καραντίνα, σίγουρα θα χρειαστούμε την πυροσβεστική. Με τόσα κιλά που θα έχει πάρει ο καθένας μας, οι κλήσεις στο τηλεφωνικό της κέντρο, θα πέφτουν βροχή. Δε θα χωράμε να βγούμε από τις πόρτες – σα φυσιολογικοί άνθρωποι. Με το φορείο θα μας βγάζουν, έναν έναν. Πάμε να γλιτώσουμε από τον covid, θα την πατήσουμε από την υπερφαγία. Τι, μη μου πείτε ότι ένα χρόνο τώρα, η μόνη που τρώει ασταμάτητα, είμαι εγώ;! Καλά, λοιπόν, ας μιλήσω για μένα και ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον

Στης μοναξιάς μου το απέραντο κενόψάχνω ένα χέρι, έναν λόγο τρυφερόκαι μιαν αγάπη, ένα χάδι, ένα φιλίνα ομορφύνουν της ζωής μας την αυλή

Στους άδειους δρόμους με πυξίδα τον Θεόκαι με το βλέμμα σ’ ένα γκρίζο ουρανόμια απουσία που ερημώνει την ψυχήκαι μες το κρύο συνοδεύει τη βροχή

Στου φθινοπώρου το θλιμμένο δειλινόεκεί που ο ήλιος ανταμώνει το βουνόπαίρνει το όνειρο μαζί του αγκαλιάκαι μια ελπίδα που ποθεί ζεστή φωλιά

Πριν να έρθει ο κορονοϊός στη ζωή μας, όλοι όσοι με γνωρίζουν, με λέγανε ψυχαναγκαστική. Έχω μία τρέλα με την καθαριότητα. Τι τρέλα δηλαδή, τρελάρα εδώ που τα λέμε. Τι να κάνουμε; Ο καθένας έχει την αρπαξιά του. Το σακατιλίκι του, που λένε. Ε, εγώ έχω τη λάτρα. Τίποτα δε λατρεύω όσο τη λάτρα. Αυτή είναι η καλύτερη μου φίλη, αυτή η ψυχοθεραπεία μου, αυτή και η συντροφιά μου.Όταν είμαι αγχωμένη, πιάνω ένα ξεσκονόπανο και αρχινάω. Όταν είμαι στενοχωρημένη, τρίβω επιφάνειες. Στα μεγάλα ντέρτια,

Καλό μήνα και από την Κύπρο, φίλοι αναγνώστες (και συνεργάτες) της Λόγω Γραφής!Για το μήνα Απρίλιο η στήλη μας παρουσιάζει την νέα, ταλαντούχα ποιήτρια Μαρία Χρυσοστόμου-Βασιλείου, η οποία διακρίνεται για την ευαίσθητη και λυρική γραφή της.



ΑΝΕΚΔΟΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑSaudade – Η θλίψη του δειλινού                                             Αδιόρατη θλίψη του δειλινού, που έρχεσαι φλοισβίζοντας σαν θάλασσα, αναμοχλεύεις μνήμες ,κοιμισμένες