Και να που, απ’ ότι φαίνεται, ήρθε η στιγμή να αποχαιρετιστούμε. Να σταυροφιληθούμε, με ασφάλεια, χωρίς μάσκες, έτσι, από μακριά. Τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, είμαστε ακόμα σε «σκληρή» καραντίνα. Σύντομα όμως, φημολογείται, ότι θα μας ξαμολήσουν.  Τι και πώς, θα το μάθουμε, αλλά μη φανταστείτε πως θα είμαστε και ξέφραγα αμπέλια. Δεν πειράζει, έστω κι έτσι, θα ξαναψάξουμε, για να ξαναπροσπαθήσουμε, να ξαναβρούμε τους εαυτούς μας, τις ζωές μας, τους άλλους, τα συγκαλά μας, ό,τι απώλεσε ο

Η Βαγγελιώ είναι άνθρωπος του Θεού. Μέρα νύχτα κάνει τον σταυρό της κι ευχαριστεί το Θεό για τη μεγάλη οικογένεια που της χάρισε. Ποτέ δε ξεχνάει ν’ ανάψει το καντηλάκι της και να προσευχηθεί στο μικρό εικονοστάσι της Παναγίας που στόλισαν τον κήπο τους με τον άντρας της, όταν έριξαν τα θεμέλια για το τριώροφο. Άξιος σύζυγος ο Μπάμπης της. Ποτέ δε μετάνιωσε που του είπε το «ναι» τη μέρα που τη ζήτησε απ’ τους γονείς της. «Φαίνεται ο άνθρωπος ο κιμπάρης...» της έλεγε και καμάρωνε η μάνα της για

Καλό μήνα και από την Κύπρο, φίλοι αναγνώστες (και συνεργάτες) της Λόγω Γραφής!Για το μήνα Μάιο η στήλη παρουσιάζει τη Θέμιδα Κωνσταντίνου, μια ανερχόμενη ποιήτρια που διακρίνεται τόσο για την ευαισθησία όσο και για το βάθος των πνευματικών της αναζητήσεων.

Η πραγματική επιτυχία Είναι αθόρυβη, κρύβεται στους δευτερολεπτοδείκτες. Άμα κοιτάξεις τέτοια μάτια την νιώθεις. Αυτοί που λέτε, είχαν την ευκαιρία να πάρουν άλλο δρόμο, όμως τα πόδια τους θέλουν εκείνον που πονάει

Εγώ, πάτερ, είμαι άνθρωπος της εκκλησίας. Γι’ αυτό και σε φώναξα στο κελί μου. Δεν έπρεπε να είμαι εδώ μέσα. Δεν έχω πειράξει μυρμήγκι στη ζωή μου. Η απελπισία μ’ έφερε ως εδώ. Κι είναι αμάρτημα μεγάλο, όπως λένε, η απελπισία. Δεν σκότωσα, δεν βίασα, δεν μοίχευσα, δεν έκλεψα το βιος κανενός. Η φυλακή είναι γεμάτη από βαρυποινίτες, απ’ αυτούς που βλέπουμε στις ειδήσεις να σκοτώνουν για μια δόση ναρκωτικών, και τους άλλους, τους πολιτικούς, που κλέβουν με το γάντι εκατομμύρια αλλά οι μισοί απ’

Σήμερα σηκώθηκε χαράματα. Όλο το βράδυ δεν κοιμήθηκε καλά. Έψησε τον καφέ της κι άνοιξε διάπλατα τα παράθυρα της κουζίνας. Άναψε και την τηλεόραση για να αισθάνεται πως έχει παρέα. Ο πατέρας της κοιμάται ακόμα. Σε λίγο θα έρθει κι η Μαρία, η γυναίκα που τον φροντίζει, για να τον αλλάξει και να τον σηκώσει στην πολυθρόνα του. Πήρε τον καφέ της και βγήκε έξω στο μικρό μπαλκόνι ν’ απολαύσει το πρώτο της τσιγάρο. Η φωνή του δημοσιογράφου στην τηλεόραση άρχισε να ενημερώνει τους θεατές για τα νέα

Μιας και το μυαλό, με τόση κλεισούρα, έχει γίνει πουρές κι έχω χάσει λίγο το χρόνο, μόνο βλέποντας ότι έχουν απομείνει δύο ποδάρια στην κυρά Σαρακοστή (που τη φτιάξαμε για να περάσει η ώρα),  συνειδητοποιώ ότι σύντομα θα έχουμε Πάσχα. Το δεύτερο «καραντινάτο». Στη σκέψη αυτή, σφίγγεται η καρδιά μου.Θυμάμαι πέρσι, πόσο σοκαρισμένοι ήμασταν όλοι και με τι ευθύνη προσαρμοστήκαμε στα μέσα πρόληψης της πανδημίας. Τότε που είπαμε «δεν πειράζει βρε αδερφέ, ας μείνουμε μέσα για λίγο κι ας δούμε τα

-Μυρτώ μου, πού είσαι χαρά μου! Με βλέπεις; Όλα καλά; Δεν κοιμήθηκα απόψε απ’ τη χαρά μου που θα φτιάξουμε όλες μαζί τα κουλουράκια της Λαμπρής και θα βάψουμε και τ’ αυγουλάκια! Μ’ ακούς γλυκιά μου; -Σ’ ακούω γιαγιά. Βonjour! Μου λείπεις πολύ! Μακάρι να μπορούσαμε να έρθουμε να κάνουμε όλοι μαζί Πάσχα. Ούτε τα Χριστούγεννα δε συναντηθήκαμε φέτος... -Κι εμάς μας λείπετε μικρή μου όλοι, αλλά δε θέλω να μου στενοχωριέσαι. Ας ευχηθούμε το καλοκαίρι να είμαστε ελεύθεροι και να έχει φύγει αυτός ο