«Σύννεφο δίχως βροχή»

Μια αχνή ακτίνα ήλιου η παρουσία σουΣε μια  ζωή συννεφιασμένη και μουντή.Ένα καντηλόφωτο που το κράτησαΣε χούφτες σφιχτές τρέμοντας μη και μου φύγει.

Μα μπορείς το φως να φυλακίσειςΤη ζωή, το ρυθμό, το άρωμά της;Δεν θα ξεφεύγει πάντα από τα αδιόρατα κενάΣφιγμένων δακτύλων;

Κι έτσι χάθηκες αφήνοντας αχνά ίχνηΌτι κάποτε υπήρξες.Σαν σύννεφο που όμως δεν έφερε βροχήμα την κράτησε μέσα

Ήθελα να γράψω, ένα μικρό κείμενο για τον Τζίμη. Τον είχα δει σε παράσταση  στις αρχές της  καριέρας του. Ο άνδρας μου τον παρακολούθησε, τον άκουγε,  τον διάβαζε, μου μιλούσε γι’ αυτόν. Εγώ είχα σχηματίσει την εικόνα μέσα μου, του ανθρώπου και καλλιτέχνη, σταθερή και ακλόνητη. Μου αρκούσε που υπήρχε. Ένα θα πω, ήταν σταθμός ο Τζίμης για τον τόπο του και είναι απώλεια μεγάλη ο θάνατος του. Σκέφτηκα όμως πως όλα έχουν ένα τέλος και ότι ο Τζίμης καταναλώθηκε, έδωσε ό,τι είχε και δεν είχε για τον

Η υπερήλιξ Άνασσα καλεί για την άσκηση ‘Castle Dove’ το Υπουργικό στο Whitehall με θέμα «Η κηδεία Της Α.Μ.». Ορίζει δεκαήμερο εθνικού πένθους, δέκα όρη ανθέων, χρώμα αμαξών, είκοσι Βουκεφάλες, μεταξωτές στολές, γάντια για τον Πρωθυπουργό στη Δημόσια Δήλωσή του (στα σκυλιά τεχνητά δάκρυα με σταγόνες κολλυρίου). Η Εκλαμπρότατη θα εποπτεύει από του φερέτρου της: Αξιωματούχους στο Σχέδιό του ‘London Bridge’, τους εξακόσιους του Συμβουλίου του Στέμματος στο Buckingham να κλίνουν γόνυ στον

Γουίλιαμ Φώκνερ / Μικρό βιογραφικό  Ο Αμερικανός συγγραφέας Γουίλιαμ Φώκνερ γεννήθηκε στις 25 Σεπτεμβρίου του 1897 στο Νιου Όλμπανι του Μισισιπή και πέθανε σε ηλικία 64 ετών, στις 6 Ιουλίου του 1962. Θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους Αμερικάνους συγγραφείς αλλά και ένας από τους σημαντικότερους λογοτέχνες του 20ου αιώνα. Επίσης, είναι ένας από τους χαρακτηριστικούς συγγραφείς που έβγαλε ο Αμερικάνικος Νότος. Βραβεύθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας το 1949, δύο Βραβεία Πούλιτζερ και το Βραβείο

Σήμερα ήσουνα στις ομορφιές σου. Σε κρυφοκοίταζα από μακριά όταν μιλούσες με τον δικηγόρο κι ένιωσα ένα γλυκό τσίμπημα στην καρδιά, όπως τότε, στις αρχές της σχέσεις μας που ήμασταν  ερωτευμένοι. Τότε που δε βλέπαμε την ώρα να περάσει για να συναντηθούμε, κι όταν δεν ήμασταν μαζί, μιλάγαμε με τις ώρες στο τηλέφωνο. Τα θυμάσαι αυτά; Εγώ τελευταία όλο και πιο πολύ τρέχω προς τα πίσω, όλο και πιο πολύ τα νοσταλγώ, όσο κοντοζυγώνει ο καιρός γι’ αυτό το ρημάδι το διαζύγιο, που με τόση άνεση

Μια ανάσα κι ένα λεπτόΤρέχω στον άνεμοάτι μου οι ώρεςΣε μονοπάτια του χτεςάτι μου η στάχτη.

Ληγμένος ο χρόνοςσαν σκουριασμένο γραμμόφωνο γρατσουνάει τη μνήμη.

Συδαυλίζω τη θράκαλιανοκέρι που καίειστη σβησμένη φωτιά κοχλάζουνε αγρίμια σκουριές χιλιάδες κύτταρα.

Μοιρολογούν κρυμμένες φωνέςστα ερείπια του χρόνουκι απ' την ξεραμένη ροδιάμια κουκουβάγια μιλάει στο φεγγάρι.

Μια ανάσα

Λυγίζεις. Γονατίζεις.Ακουμπάς τις παλάμες σου στο χώμα.Ασθμαίνεις.Οξυγόνο.Κλειστές οι κυψέλες. Καμιά πνοή δε γεμίζει τη φιάλη σου.Δύσκολα το βλέμμα σηκώνεται ψηλά.Δύσκολα ξεφεύγει απ’ τη βαρύτητα της γης.Δύσκολα την πάχνη που σε τυλίγει θα τρυπήσει.Πίσω απ’ την ομίχλη κρύβεται το απρόσμενο.Πάνω απ’ τη γη κυματίζει το αναπάντεχο.Κι εσύ σ’ αυτό προσεύχεσαι.Σ’ αυτό προσμένεις.Να πατήσει κι αυτό το χώμα. Να σταθεί σιμά σου και να σε πιάσει από τους

Γαλήνια σαν τη θάλασσα που λιάζεται ένα αυγουστιάτικο απομεσήμερο παιδικά κάστρα τα στήθη της ξεπροβάλλουν Χέρια και πόδια κύματα που χώνονται στην άμμο Μάταια πασχίζει ο Γαρμπής τα ξέπλεκα μαύρα φύκια να της κλέψει στα άβαθα της ακρογιαλιάς

Σύννεφο ολόλευκο την παρατηρώ βαρκούλες στέλνοντας τα φιλιά στο ολισθηρό της δέρμα Την έμφυτη ηρεμία ταράζω στους θύλακες ώσπου να την ξυπνήσει η ανατριχίλα

Δόλιο σχέδιο καταστρώνω με τον ήλιο Αυξάνοντας τη