[caption id="attachment_9746" align="alignright" width="191"] "Η κυρά του πύργου" (Φως νέον), έργο της Λυγερής Ζωχιού.[/caption]Αυτή ήταν η δικιά μου θάλασσα...Κι ας είχε μια σπασμένη βάρκα σε μιαν άκρηΚι ας είχε πιο πολλές φορές βοριά και κύματα άγριαΣτην άκρη της εγώ άπλωνα την ψυχή μουΣτην αμμουδιά της, στις απανεμιές, τους αμμουδένιους πύργους μου εσκάρωναΚι άπλωνα με βαθιά αυλάκια την καρδιά μουΤα πυρωμένα βότσαλά της τις χούφτες μου ζεσταίνανεΚαι τα

Μ´ ένα χαμόγελο κλεμμένο από των χρυσανθέμων τη γιορτήπερπάτησα τη νύχτα ετούτη, των βροντών και των ανέμων.Οκτώβρης βλέπεις που οι φτωχοί φιλούν την τρέλα.

Τη μέλισσα που φίλησε χρυσάνθεμο τη μίσησα.Δε μ´ άφησε πρώτη να το μυρίσω.

Σαν σε απόκοσμη ματιά να πλανιόταν το βλέμμα της ειμαρμένης, σαν δήλωνε ευτυχία το χλωμό του πρόσωπο.

Ο στατήρας της γνώσης ζύγιασε τα χρώματα,μήπως η πλάνη του εγωισμού βυζάξει την

Εντεταλμένη

Εντεταλμένη υπηρεσία περπατήματος,προς την κάτω γειτονιά,τυχαία ένα κατακόκκινο τριαντάφυλλο,με κοιτούσε μέσα στα μάτια,χωρίς κούραση και τυπικότητες,το νοτισμένο του σώμα,στο αεράκι χόρευε μια από εδώ και μια από εκεί,η προπληρωμένη του επιθυμία,να πετάξει,συνάντησε το χέρι μου,με ελαφρά αντίσταση,στα δάχτυλα,ο ιδρώτας του μύριζε ακόμη νύχτα,με την ματιά μου την έκοψα,και κοκκίνισε ο ήλιος,φεύγοντας με

Ευχαριστώ

Ρουφάω, καφέ δυνατό, την μικρή ψυχή σου.Το τσιγάρο φτάνει βαθιάκι ακουμπάει τα φύλλα τής καρδιάς,να πικραθούν την πίκρα τουκι όχι την μικρή, με παρωπίδες,παραλληλόγραμμη  λογική σου.Θαρρείς κι αν ζούσαμε τον τρόπο σου,οι ροδιές θα γέμιζαν τα ρόδια τουςμε πιο πολλά σπόρια!

Και πάλι, όσο κι αν περισσεύω,ευγνώμων που απόκτησαμάτια να βλέπουν πια.



Κι ας αλλάζουν οι εποχές

Ξύπνησε απότομα, σχεδόν έντρομη. «Όνειρο ήταν» σκέφτηκε, πίνοντας μια γουλιά νερό, από το ποτήρι που άφηνε κάθε βράδυ στο κομοδίνο της. Πόσο αναζωογονητικές ήταν αυτές οι σταγόνες νερού, σαν να ήρθαν να ξεδιαλύνουν τις σκέψεις της. Έπεσε πάλι να κοιμηθεί, όμως η οπτασία του ονείρου είχε για τα καλά φωλιάσει μέσα της και δεν την άφηνε να ηρεμήσει. Μία γυναικεία φιγούρα, ψηλή και θεωρητική, σαν να άνοιξε τις κουρτίνες του μακρινού ορίζοντα κι έκανε την εμφάνισή της, με βήμα γοργό και αποφασιστικό.

α (ένα κείμενο που δεν θέλει να ολοκληρωθεί) Ο Ζακ Κωστόπουλος αν κάποιος ασχοληθεί λίγο με την persona [2] του, θα καταλάβει ότι δεν είναι ο άνθρωπος που θα πήγαινε να κλέψει ένα κοσμηματοπωλείο, που δεν είναι ακριβώς κοσμηματοπωλείο, που κάνεις δεν είναι ακριβώς ό,τι υπαινίσσεται, ρόλοι που δεν είναι πια ρόλοι, με αρχή και τέλος, αλλά ένας φαύλος κύκλος που είναι η πραγματικότητα μιας κοινωνίας όπου το καλό, όπως το εννοούσαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, τείνει να είναι η εξαίρεση. Και τελικά

Εκτός  απ΄ το  ότι  ήταν  Διαμάντη  το όνομά  της, ξεχώριζε σε χάρες και ομορφιά. Μεράκι και  νοικοκυροσύνη. Το διαμάντι  του χωριού.  Την φώναζαν και αηδόνι, γιατί  η γειτονιά έλεγε  πως έχει εφτά φωνές όταν τραγουδά. Ετών δεκαεπτά. Έτοιμη για γάμο. Ήρθαν τα σόγια του μεγαλοεπιχειρηματία να τη ζητήσουνε. Αυτός  μαγαζιά με γυαλικά  είχε μέσα  στο Γκιμέτς,  αρκετά  μεγαλύτερός  της. Αφού τα μιλήσανε, τα συμφωνήσανε  για την προίκα (προίκα ή  «καπάρο» = προκαταβολή), βγήκε  η νύφη να κεράσει.

Έσπασα όπου χάραξες.

*

Ώρα:  Εσύ ακριβώς.

*

Σπίτι είναι ό,τι κάνειπιο λίγους τους τοίχους του.Οι πόρτες, τα παράθυρα, οι ψυχές.

*

Το κερί σώθηκε.Καίμε λέξεις που μετανιώσαμε.

*

Χτίζεις ξωκλήσι στο Αιγαίο,ακουμπώντας ένα κερί στο βράχο.

*

Πόσο μικρός ο κόσμοςόταν σ’ έχω.Πόσο αφόρητα