Υπέροχο να ζω τα περασμένααυτά που ζήσαμε μαζίνα 'ρχονται στο νου μου πάλιοι αναμνήσεις οι μακρινέςκαι όλα ξανά να ζωντανεύουνλες και ήταν χθεςλες και είναι τώρασαν να ξαπλώνουμεσε μιαν αιώραδίπλα στης θάλασσαςτον παφλασμόυπέροχο να ξαναζούνοι αγκαλιές, τα χάδιατης πρώτης νιότης μαςτα φτερουγίσματατότε που πονηριάδεν είχαμε καμίατότε που είχαμετης αθωότητας καθάριο βλέμμαυπέροχες οι αναμνήσειςαληθινά υπέροχες.

"Τις Κυριακές σπάω την μονοτονία του πρωινού και πηγαίνω στα γιουσουρούμ. Κάθομαι με τις ώρες και χαζεύω όλα αυτά τα αντικείμενα που προέρχονται από ανθρώπους και θα καταλήξουν πάλι σε ανθρώπους. Κούπες, μικροφλυτζανάκια, χρωματιστά μπουκαλάκια, σταχτοδοχεία, κουμπιά, βεντάλιες, καπέλα, γυαλιά, πολυθρόνες, πιατέλες, κορνίζες, φτερά, πίπες, τσαγιέρες, παλιές φωτογραφίες,  παλιά βιβλία, παλιοί δίσκοι, παπούτσια, ψάθινες καρέκλες, μικρά αγαλματίδια, υφάσματα, κλειδιά." [1]

Η

Καλό μήνα και από την Κύπρο, φίλοι αναγνώστες (και συνεργάτες) της Λόγω Γραφής!ΑΝΑΔΡΟΜΗ, της Κλεοπάτρας Μακρίδου Robinet 3 Σεπτεμβρίου 2015 η εφημερίδα Φιλελεύθερος δημοσίευσε λογοτεχνική κριτική τής ποιητικής μου συλλογής «Ρε Αλέξης –Ο Ηγέτης μιας καταδικασμένης επανάστασης». Μεγάλη μου τιμή́ από τον ομότιμο καθηγητή Νεοελληνικής Λογοτεχνίας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο Θεοδόση Πυλαρινό!





Η Κλεοπάτρα

Γράφω. Σβήνω. Γράφω. Σβήνω.Δύσκολα τα πράγματα.Προβάλει η ψυχή μου μιαν απαίτησηκι εγώ την πνίγωπριν προφτάσει και μεγαλώσει κι άλλο.Πόσες ανάσες χωρούν σ' ένα ποίημα;Πόσα δάκρυα;Πόσοι θυμοί;Πόσες παραιτήσεις;Για σένα γράφω μάτια μου σκοτεινά, μάτια μου μαγεμένα.Κι έπειτα τρώω ψωμί με ζάχαρη και λάδι,σαν να ' ναι η ώρα απλή, της κάθε μέρας.Κι ίσως και να' ναι...Λάδι και ζάχαρη γελούν τ' αφίλητά μου χείλη,και μιαν ελπίδα πως κι αύριο

Το καλοκαίρι είχε περάσει, μία καινούργια σχολική χρονιά είχε έρθει και όλοι προσδοκούσαν το καλύτερο. Η mademoiselle προχωρούσε διστακτικά, σκεφτόταν πως επέστρεψε στο σχολείο που τόσο αγαπούσε, πως θα έβλεπε ξανά συναδέλφους και μαθητές.. Η σκέψη της όμως  βρισκόταν σε εκείνη τη μαθήτρια που την αγαπούσε πολύ και που της είχε μιλήσει άσχημα. Βαθιά μέσα της ήξερε πως υπερέβαλε, αλλά αρνιόταν να δείξει εκείνη ευαισθησία επειδή ήθελε ως δασκάλα να αισθάνεται πως έχει εξουσία. Της μίλησε άσχημα,

"Θέλω να την φιλήσω" αυτό μου είπε. "Θέλω. Θέλω να την φιλήσω. Έχει υπέροχα χείλη. Πανέμορφα σαρκώδη, σκληρά χείλη" "Σταμάτα" της λέω. "Θέλω να ξέρω πώς είναι" "Γιατί;" Ένιωθα αποπνικτικά. Ποτέ δεν μου ‘χε ξαναμιλήσει γι’ αυτήν. "Θέλω να ξέρω πώς είναι όταν την φιλάς" μου λέει και μου κόβεται η μιλιά. Δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη. Πέρασε ώρα που δεν μιλούσαμε και νομίζω έπεσα σε κατάθλιψη. Αλλά εκείνη συνέχισε. "Πρέπει να είναι υπέροχα όταν την φιλάς" Νευρίασα. "Όχι δεν είναι! Δεν είναι