Ο μικρός Ορέστης καθόταν αρκετή ώρα αφηρημένος, με τα δύο του χέρια να στηρίζουν το πηγούνι στο περβάζι του παραθύρου, ενώ με το δάχτυλο του κατέβαζε τις σταγόνες της βροχής στο τζάμι. Το τελευταίο εξάμηνο το σπίτι τους είχε αναστατωθεί από την αρρώστια της μητέρας του. Κάθε τόσο έμπαινε κι έβγαινε στο νοσοκομείο. Δεν ήξερε ακριβώς τι συνέβαινε, όμως αφουγκραζόταν, ότι ήταν κάτι σοβαρό, από τα μισόλογα του πατέρα του, παρόλο που ο πατέρας προσπαθούσε να κρύψει από 'κείνον και την αδελφή του τη

Γονατιστός  κάτω  από  την  ψηλή  σου  στέγη,με  βουρκωμένα  μάτια  από  τη  θλίψη,το    χόρτο   ποτίζω    οπ΄   έχει    σκύψειαπό  το  βάρος   του  δάκρυου.  Δεν  αρμέγει

πια  φως  η  ψυχή!   Κοίτα  το  τέκνο  σου  που  κλαίγει,-τίποτα    από     Εσέ    δεν     έχω     κρύψει,το    χνώτο    Σου    μονάχα   μου ‘χει   λείψεικαι  τρέμω  σαν  πουλί-.  Πια  δεν  μου  λέγει

τίποτα    το    ψάλσιμο    του    γρύλου,το   γλυκό  

ΔιαφορετικότηταΑν η ρουτίνα επιβάλλεται της εξαίρεσης.Αν το παρελθόν είναι καλύτερο απ' το μέλλον.Αν η αγάπη είναι υποδεέστερη του συμφέροντος.Αν η διαφορετικότητα μετατρέπεται σε τύφλωση.Αν η συνέπεια ταπεινώνει τη λογική.Αν η πρόοδος υποτάσσεται στην οπισθοδρόμηση.Αν η υποκρισία βουλιάζει την αυθεντικότητα.Αν η κίνηση γίνεται τέλμα.Αν η ελπίδα σβήνει στο σκοτάδι.Κι αν όλα αυτά συμβαίνουνΤότε τίποτα δεν πάει καλά.Κι είθε να ‘ρθει ένα τέλος.<br

Αυτό που θυμάμαι έντονα από τα παιδικά μου χρόνια είναι η αγωνία μου όταν γυρνούσα απ’ το σχολείο να δω από μακριά τα παντζούρια του σπιτιού μας ανοιχτά, όπως των άλλων σπιτιών της γειτονιάς. Θυμάμαι τη λαχτάρα μου να μυρίσω από μακριά την ευωδιά της κατσαρόλας μας, όπως μοσχοβολούσαν και γαργαλούσαν τη μύτη μου οι μυρωδιές απ’ αυτά που ετοίμαζαν για τους δικούς τους όλες οι νοικοκυρές της γειτονιάς. Μα τα δικά μας παντζούρια ήτανε πάντοτε κλειστά και καμιά μυρωδιά δεν μ’ αγκάλιαζε όσο ζύγωνα. Η

Πιο διαφορετικές δεν θα μπορούσαμε να είμαστε. Θα ’λεγα μάλιστα διαμετρικά αντίθετες σε πολλά, στα περισσότερα. Ξεκινώντας από τα απλά και προφανή, όπως το χρώμα των ματιών και των μαλλιών, και προχωρώντας στα πιο σύνθετα, όπως απόψεις και κοσμοθεωρίες ζωής ή καθημερινότητας. Εκεί κι αν ήμασταν τα δύο άκρα. Κι αν στα πρώιμα χρόνια, τα δικά μου παιδικά και δικά σου νεανικά, αυτές οι αντιθέσεις απλά υπήρχαν άδηλες κι αθόρυβες κι οι δικές σου απόψεις δικαιωματικά υπερίσχυαν κι επικρατούσαν, στα

Πώς στοίχειωσες τη σκέψη μουφευγάτος για δυο χρόνιακι απίθωσες  για μένανεπικρή μιαν αγκαλιάΠώς ζεις στο σύμπαν χώρια μου,χωρίς ίχνος συμπόνια,χωρίς να σε βλέπω να γελάςχωρίς  να με κοιτάς;Πώς να σ’ αφήσω ελεύθεροκαι να μη σε γυρεύωνα μου γλυκαίνεις τον καιρόγλυκά να μου μιλάς,Να σου θυμώνω, να ρωτάςγιατί δεν σε πιστεύωπως φτιάχνουν όλα κάποτεαρκεί να μην πονάς...Γιατί, καμιά φορά στο διάβα σουπίσω  να μην κοιτάξειςκαι να

Μανίνα Ζουμπουλάκη / Μικρό βιογραφικό H Μανίνα Ζουμπουλάκη γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Καβάλα. Σπούδασε στην Αμερική Ιστορία της Τέχνης και Σωματική Αγωγή.  Γράφει ασταμάτητα από 10 ετών. Σε περιοδικά γράφει από την αρχή της δεκαετίας του '80  έως και σήμερα  ως δημοσιογράφος. Έχει μεταφράσει πολλά βιβλία για τις εκδόσεις "Κάκτος" (μεταξύ των οποίων  το «Πέρα από την Αφρική» της Κάρεν Μπλίξεν). Δούλεψε στο ραδιόφωνο ως παραγωγός. Βιβλία της: «Κενά μνήμης», «Μυροβόλος άνοιξις», «Φεύγα!», «Η