Φέτος η άνοιξη δεν εξεγείρεται Δε φοράει τα καλά της για να μας καλοπιάσει Δε στολίζεται, δεν εντυπωσιάζει    Αντιθέτως, σέρνει τα πόδια της βαριά Αγκομαχά σε κάθε βήμα της Βροχή κι αέρας τη μαστιγώνουν αλύπητα   Κλείνει τα μάτια και παραδίνεται Στον εγκλεισμό, στην τρομολαγνεία Στα εξωδόχαρτα και στην παραβίαση της ιδιωτικότητας   Σιγομουρμουρίζει πένθιμα τραγούδια Και πνίγει τις μέλισσες με χέρια γυμνά Ποδοπατά αιμόφυρτη τα πρώτα λουλούδια της γης   Βρίζει και

Απόδραση από την ψυχραιμία επιζητά ο ποιητής σε στίχους με θέμα το αναπόδραστο (Το ποίημα «Το αναπόδραστο» στη συλλογή του Νίκου Παπάνα «Πρώτη δημοτικού και άλλα», Εκδόσεις Ιωλκός, 2019, σελ. 20). Ό,τι ορίζει δεν το  τηρεί. Απλώς θέτει τα όρια του καθωσπρεπισμού  μέσα από λέξεις επιτακτικές: προπαντός, μακράν, προσφυγή. Δεν υπάρχει λυρικό εγώ. Οι έννοιες πλανώνται αστήρικτες με τα ρηματικά ουσιαστικά να επιβάλλονται σε μια απροσδιόριστη επικράτεια. Και ο λυρισμός μόνος του. Προπαντός… Δεν

Τι κι αν έφυγε ο χειμώνας ο βαρύςτι κι αν κόπασε ο ήχος της βροχήςτούτη ή άνοιξη που ήρθε σιωπηλή και κατηφήςδεν την είδε, δεν την άκουσε, δεν την ένιωσε κανείς.

Τα λουλούδια κι αν ανθίσανμοναχά την ομορφιά τους αντικρίσανποιος αγγίζει τη θωριά τουςποιος μυρίζει τ’ άρωμά τους;

Τα βελούδα πέταλά τουςμε τα χίλια χρώματά τουςποιος θα πλέξει σε μαγιάτικο στεφάνι στους αγρούς,θα πετάξει με χαρά στους ουρανούς;

Nαντίν Γκόρντιμερ/Μικρό βιογραφικό Η Nαντίν Γκόρντιμερ (Nadine Gordimer, 20 Νοεμβρίου 1923 – 13 Ιουλίου 2014) ήταν κορυφαία μεταπολεμική Νοτιοαφρικανή συγγραφέας, πολιτική ακτιβίστρια εναντίον του καθεστώτος του Άπαρτχαϊντ στη χώρα της, και μέλος του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου όταν το κόμμα ήταν απαγορευμένο. Βραβεύτηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας του 1991. Ήταν κόρη Εβραίων μεταναστών, Ρωσικής καταγωγής. Γεννήθηκε στο Σπρινγκς, μια πόλη δίπλα στο Γιοχάνεσμπουρκ και πέθανε στον ύπνο της στα 91

Έχω μια φίλη αλλιώτικη Που 'ναι πιστή σαν σκύλος Μαζί μου είναι ολημερίς Ώσπου να δύσει ο ήλιος. Σε μιαν ακρούλα κάθεται Για να μην ενοχλήσει Στα βήματα μου μπλέκεται Μην τύχει και μ’ αφήσει. Τα λάθη μου δεν τα μετρά Ούτε τα λογαριάζει Μονάχα θα με συμπονά Όταν  με τρώει το μαράζι. Μιλιά δεν έχει ούτε μορφή Την  πλάθω όπως θέλω Γυναίκα άντρας ή παιδί Θα γίνει αν το θέλω. Ξέρει όλα μου τα μυστικά Τους φόβους, τα όνειρά μου Όσα δε λέω πουθενά Ό,τι  έχω μέσα στην καρδιά μου. Τις

Τον είπαμε κι αυτόν Απρίλη, έχει όλα τα διαδήματά του φανερά, φως, βιολέτας άρωμα και Εσταυρωμένο Αναστάντα. Κι όμως είναι Απρίλης μοναχός, απ’ τ’ άγγιγμά μας στερημένος με τα χαρίσματά του αξόδευτα, γεμάτος χωριά αφιλόξενα και Επιτάφιο μόνο, με πληγιασμένες τις ψυχές και την αρματωσιά -την τόσο ακριβή μας- αδύναμη, καταργημένη. Είναι ο Απρίλης που θυμίζει τις φορές που τον ξοδέψαμε ασυλλόγιστα -τόσες φορές- αγνώμονες στο χάιδεμά του, συχνά βαριεστημένοι από όλα τα «συνηθισμένα» του

Μέρα αστρική Τη ρόδα της ζωής Γύρνα ξανά.Νύχτα μαγική Στων στιγμών τις εικόνες Αστροφεγγιά.Ήλιος λαμπερός Στην πυξίδα του ουρανού Πλοηγός.Φεγγάρι σιωπηλό Στο ανεμολόγιο του χάρτη Δείξε προορισμό.

[Η Δέσποινα Γκουτζολίκα γεννήθηκε σε ένα γραφικό χωριουδάκι στους πρόποδες του Κισσάβου, το Ομόλιο. Όταν ήταν παιδί, είχε την τύχη να ακούσει αμέτρητα παραμύθια από την καλή της γιαγιά - παραμύθια πότε για μικρούς και πότε για μεγάλους, άλλοτε συναρπαστικά και

Οι λέξεις σκόρπιες στον άνεμο. Απέμεινε μόνο η ζωηρή μοναξιά τους. Κι οι στιγμές σαν εύθραυστες κρεμάστρες στέκονται κόντρα στα χρώματα του ονείρου. Μα εγώ, με  αχόρταγη περιπέτεια κουμπωμένη ως το λαιμό σκιαγραφώ σε ανύποπτο χρόνο τα οράματα.Άλλαξε ο κόσμος μας. Ανεβήκαμε έξι σκαλιά. Και ξάφνου αδειάσαμε όλο το ταλέντο μας σε μια νύκτα.Η δριμύτητα της Άνοιξης  μας εξασθένισε κι ήρθαν οι πρώτοι νάρκισσοι. Το πρώτο γνήσιο Σάββατο του Μάη. Φανοστάτες του γκρίζου δρόμου που